سفرنامه ماهشهر

با سلام به همه دوستان و عزیزانی که در طول سفر ما با دعای خیرشون همراهیمون کردند. 

از همه تون تشکر میکنم. 

سفر ما به ماهشهر که قرار بود از بعدازظهر سه شنبه شروع بشه به درخواست شوهرخاله گرامی (منظورم پدر عروس نیست ها آخه من ۵تا خاله گرامی دارم!) تا صبح چهارشنبه به تعویق افتاد تا اونها هم بتونن با ما بیان. 

اما این اومدن از ساعت ۵/۶ تا ۷ که قرارمون بود تا حدود ۱۲ طول کشید و اون موقع راه افتادیم. 

هنوز ۱۰ دقیقه از حرکتمون نگذشته بود که داشتم فکر میکردم: یعنی همون ۳۰۰ تومن که اول راه صدقه دادیم کافی بود یا باید بیشترش میکردم که یکدفعه یک کبوتر از آسمون ظاهر شد و خودشو با مغز کوبید به جلو ماشین و قربونیمون هم انجام شد! 

یکی دو ساعت بعد ایستادیم برای ناهار (جای شما خالی) و دوباره راه افتادیم. 

هر چه به خوزستان نزدیکتر میشدیم هوا گرمتر میشد و پیچ و خم جاده هم بیشتر. 

 

تا اینکه کم کم به جایی رسیدیم که دیدم راننده کم تجربه ای مثل من دیگه نمیتونه و ترسیدم جون خونواده خودم و خاله و شوهرخاله گرامیو به خطر بندازم. این بود که از شوهرخاله گرامی که راننده ماشین سنگینه و آشنا به اون جاده خواهش کردم ادامه رانندگیو به عهده بگیره که او هم خوشبختانه قبول کرد و کمی بعد فهمیدم که چه کار خوبی کرده ام با این جاده خطرناک که به قول دکترسارای عزیز شبیه کوهنوردی با ماشین بود و در همین زمان بود که آن اتفاق رخ داد ......... 

چی؟ تصادف؟ نه بابا پسر گرامی پنج ساله ام همه ناهارشو .... چشمتون روز بد نبینه تمام مانتو و لباس مادرش .......... 

مجبور شدیم کنار یه نهر آب بایستیم تا لباسهاشو تمیز کنه و دوباره راه بیفتیم تا رسیدیم به ایذه و باغملک و بعد سد کارون3  

 

 و کم کم به رامهرمز پسرم هم توی بغل خودم بود که دوباره .......... 

این بار خودم مجبور شدم لباسهامو تمیز کنم اون هم وسط شهر رامهرمز! 

شوهرخاله گرامی در نهایت ما رو برد تا رامشیر و بعد از هم جدا شدیم اونها رفتند ماهشهر و ما هم به سمت اهواز خونه یکی از دوستان گرامی که بالاخره حدود ساعت 10 شب رسیدیم 

 

 و دوست گرامی هم لطف کرد و اومد دم فلکه چهارشیر دنبالمون. 

تا رسیدیم خونه اونها اولین کاری که کردیم این بود (البته بعد از سلام و علیک) که پریدیم توی حمام چون دیگه حالمون داشت از بوی .... به هم میخورد. 

سر شام میزبانان گرامی پرسیدند: چرا اینقدر دیر اومدید؟ 

وقتی جریاناتو تعریف کردیم گفتند:اصلا دلیلی نداشت که شما تا رامشیر برین! 

تازه از ایذه تا اهواز که یک اتوبان هست چرا با اون نیومدید؟! 

خلاصه که بعد از شام بیهوش شدیم و دیگه نه حال کردیم بریم لب کارون .... چه گل بارون! نه رفتم سراغ دوستم که اونجا رزیدنتی میخونه. 

صبح پنج شنبه هم به محض اینکه اخوی گرامی که تهران درس میخونه رسید و از قطار پیاده شد راه افتادیم و این بار از اتوبان. البته 1000 تومان ناقابل هم عوارض دادیم. 

توی ماهشهر گرما بیداد میکرد (گرچه بعدا دیدیم مردم اونجا میگه به به امشب چه هوای خوبیه!) 

دلم برای دانشجوهایی که اونجا بودند سوخت.خانواده داماد یک خونه رو در اختیار ما (که از ولایت رفته بودیم) گذاشتند اما ما تنها کاری که تو اون گرما کردیم خواب بود. 

شب رفتیم عروسی. 

جای شما نسبتا خالی! 

من نمیدونم رسم ماهشهریها چطوره اما ما که جز یک لیوان شربت (که فقط تو مردونه داده بودند) و یکدونه شیرینی (که فقط توی زنونه داده بودند) و یکی دو لیوان آب چیزی از پذیرایی ندیدیم! 

حتی نفهمیدیم کیک دوطبقه عروسی کجا ناپدید شد؟! شامو هم توی ظروف یکبار مصرف خوردیم!

اما از حق نباید گذشت که خواننده ای که آورده بودند صدای خیلی خوبی داشت و با ترانه های یکی فارسی و یکی عربی که میخوند مجلسو گرم کرده بود 

 

 اما آخر شب که غریبه ها رفتند و مجلس خودمونی شد ما زن و مردهای ولایت به ماهشهری ها نشون دادیم عروسی یعنی چه! 

البته شرمنده نمیتونم عکسشو بزنم! 

شب همونجا خوابیدیم و صبح راه افتادیم و به سلامتی و بدون .... برگشتیم ولایت البته باز هم بیشتر جاهای سخت مسیر زحمتش با شوهرخاله گرامی بود. 

پ.ن1: حذف شد! 

پ.ن2:انگار واقعا این وبلاگ داره بخت جوونهای فامیلو باز میکنه توی راه که میرفتیم فهمیدم عقد پسر همین خاله گرامی همسفرمون توی تیر ماهه با دختری که (فکر کنم) توی اینترنت آشنا شده اند اونهم کجا؟ گنبد! نمیدونم بهم مرخصی بدن یا حالشو بکنم تا اونجا برم یا نه؟ 

پ.ن3:ظاهرا قراره هر وقت دو سه روز نیستم یکی از وبلاگهایی که لینک کرده ام مفقود بشن اول که مدلاگ حالا هم وبلاگ دکتر سارا! 

کسی خبری از ایشون هم نداره؟ 

پ.ن4:گوش شیطون کر دیگه باید کم کم درس خوندنو شروع کنم 

پ.ن5:ادامه خاطرات دوران دانشجویی انشاءالله از پست بعدی