سورپرایزی برای خراب کردن سورپرایز!

سلام

چند هفته از بازنشستگی خانم "ر" میگذشت که نوروز شد. گرچه ما فقط همکار و درواقع رئیس و مرئوس محسوب میشدیم اما شخصیت و رفتاری که ازشون دیده بودیم همیشه برای من (و همین طور تقریبا همه همکاران دیگه) چیزی ورای این حرفها بود. من هنوز به خاطر این که نتونسته بودم توی مراسم تودیعشون خوب صحبت کنم ناراحت بودم. (قانون پنج در اینجا کاربرد نداشت چون ایشون فقط همین یک بار بازنشسته شدند و دیگه نمیشد جبرانش کرد!) برای روز عید بود که براشون پیامک تبریک فرستادم و ایشون هم جواب دادند. و این آغازی بود برای شروع تبریک گفتن مناسبتهای مختلف (که همچنان ادامه داره).

تابستان از راه رسید و یک روز وقتی داشتیم با ماشین اداره برمیگشتیم ولایت موبایلم زنگ خورد. گوشی را که برداشتم با صدای آشنای خانم "ر" مواجه شدم که گفتند: توی خونه بیکار بودم و یکدفعه یادم به شما افتاد. زنگ زدم ببینم حالتون خوبه؟! بعد هم کمی یاد گذشته کردیم و قطع کردیم.

بعد از اون گه گاه بهم زنگ میزدند و میخواستند برای کدملی که میفرستند دارو بنویسم. و بعد که در روز پزشک سال گذشته با پختن کیک و اومدن همراه با همسرشون به دم در خونه حسابی ما را شرمنده کردند که قبلا درباره اش نوشتم.

مدتی بود که توی فکر بودم که چرا ایشون هیچ وقت برای خودشون نسخه نمیخوان؟ و فقط منتظر بودم یک بار کد ملی شونو بفرستن تا بتونم با سوء استفاده از سامانه سیب روز تولدشونو به دست بیارم! تا این که بالاخره در زمستون سال پیش این اتفاق افتاد و براشون نسخه نوشتم و بعد تاریخ تولدشونو درآوردم و متوجه شدم یکی دو هفته دیگه است. رفتم توی فکر که چکار میتونم بکنم و اصلا به چه بهانه ای میتونم برم دم خونه شون؟ یک جعبه پودر کیک آماده هم خریدم اما جرات نکردم درستش کنم. چون اصلا اهل آشپزی نیستم و ترسیدم گند بزنم توی کیک!

بالاخره روز تولدشون رسید و من هرچقدر فکر کردم بهانه ای برای رفتن دم خونه شون به ذهنم نرسید. طبیعتا اگه بهشون زنگ میزدم و میپرسیدم: "خونه هستین یا نه؟" هم شک میکردن. سر کار و موقع دیدن مریضها داشتم به همین موضوع فکر میکردم که درکمال تعجب موبایلم زنگ خورد و اتفاقی افتاد که قبلا هیچ وقت نیفتاده بود! خانم "ر" پشت خط بودند و گفتند: یه مقدار شله زرد و مربا پختم و حالا میبینم خیلی زیاده. میتونین بعدازظهر تشریف بیارین و یه مقدارشو ببرین؟! گفتم: بله حتما مزاحم میشم.

بعدازظهر اول رفتم دم قنادی و یک کیک تولد گرفتم. چقدر هم گشتم تا کیکی پیدا کنم که توی نوشته هایی که روی کیک میگذارند حرفی از عشق و عاشقی نباشه! بعد رفتم دم خونه شون و اول مربا و شله زرد را گرفتم و وقتی داشتند خداحافظی میکردند گفتم: لطفا یه لحظه صبر کنین! و بعد جعبه کیکو تقدیم کردم و به وضوح سورپرایز شدنشونو دیدم. بخصوص که به گفته خودشون اصلا یادشون نبود که تولدشونه! امیدوارم کمی از زحمات ایشونو جبران کرده باشم و از طرف دیگه سورپرایز خانواده شونو خراب نکرده باشم!

پ.ن1. طبیعتا با انفجار اخیر بندرعباس حال و حوصله گذاشتن یک پست خاطرات دیگه را نداشتم (درواقع چند خاطره ای که توی این روزها پیش اومد را حتی یادداشت هم نکردم و الان هم یادم رفته اند).

پ.ن2. هنوز راه مطمئنی برای انتقال مطالب وبلاگهای بلاگ اسکای پیدا نکردم.

پ.ن3. دیروز قسط سوم ماشین هم پرداخت شد و بهم گفتند: برو تا بهت زنگ بزنیم!