نخستین سفر به اروپا (2)

سلام

روز جمعه نهم شهریور با کمک عابربانک ملی غیرنقدی نزدیک خونه سه تا عوارض خروج از کشور برای سه نفرمون پرداخت کردم که برای هر نفر 520000 تومن کم کرد. بعد برگشتم خونه و اپلیکیشن بله را نصب کردم که دیدم نوشته روزهای جمعه نمیشه باهاش ارز مسافرتی گرفت.جالب این که کلی پیام از طرف عسل داشتم که وقتی ازش پرسیدم چرا اینهارو برام فرستادی گفت: میدونستم توی بله نیستی اما دیدم اسمت هست. از اینجا به عنوان یه پوشه برای ذخیره فیلمهام استفاده میکردم!

  

صبح روز شنبه سر کار بودم که برام پیامک اومد و فهمیدم 520000 تومن از حسابم برداشت شده. به خودم گفتم دیروز پول دادم الان پیامکش اومد؟ بعد گوشی را برداشتم و دیدم هرسه پیامک دیروزی هم هست و این چهارمین برداشت میشه! به بانک زنگ زدم که گفتند: این برداشت ربطی به عوارض خروج از کشور نداره مال ضمانت وام بوده! گفتم: کسانی که من ضامنشون شدم آدمهای مطمئنی هستند. سابقه نداشته از حسابم به خاطر وام برداشت بشه. مشخصه وامش مال کیه؟ نگاه کردند و گفتند: اسم آدمش مشخص نیست اما وامش مال شعبه علوم پزشکی شهر ..... بوده! گفتم: من تا به حال پامو توی این شهر نگذاشتم چطور ضامن یکی شدم؟! (البته دروغ گفتم یک بار به این شهر رفته بودم!) گفتند: به قسمت شکایات بانک توی تهران زنگ بزن. زنگ زدم که شماره بخش شکایات اون استان را بهم دادند که بهشون زنگ زدم و گفتند بررسی میکنند. دو سه ساعت بعد پول به حسابم برگشت و بعد زنگ زدند و گفتند: سلام آقای دکتر! (از کجا فهمیدند؟!) ما همین چند هفته پیش پرونده های کاغذی را زدیم توی کامپیوتر و موقع تایپ یک رقم را اشتباه زده بودند!

روز شنبه میخواستم برم و دلارها را بگیرم که کاری پیش اومد. شب با بابا اینها توی پارک بودیم که بابا گفت: اگه عماد نمیاد میشه من و خواهرتو تا تهران ببری و موقع برگشتن بیایی دنبالمون؟ گفتم: بله! آماده بشین تا سه شنبه با هم بریم.

یکشنبه از صبح تا ظهر سر کار بودم. همون جا هم مقداری دارو برای مشکلات احتمالی که ممکن بود توی سفر پیش بیاد نوشتم و بعد یکدفعه یک جعبه صدتایی قرص فشار هم برای خودم زیرش نوشتم. من معمولا از درمونگاههایی که اونجا کار میکنم دارو نمیگیرم چون اولا همه داروها را ندارند و ثانیا ازم پول نمیگیرند! اون روز بعدازظهر بعد از گرفتن ارز مسافرتی توی "بله" رفتم داروخونه و وقتی قرصهای فشارمو آورد دیدم از "لوزارتان-اچ" های این کارخونه تا به حال نخوردم. به خانمی که اونجا بود گفتم: این قرصها را میشه نصف کرد؟ چون من روزی نصف قرص میخورم. گفت: دکترتون صدتا نوشته! گفتم: میدونم میگم میشه نصفشون کرد؟ چون من روزی نصف قرص میخورم. گفت: حالا که با دفترچه حساب میشه چرا میخواین نصفشونو ببرین؟! دستهامو گرفتم جلو صورتش و مثل حالت شکستن قرص حرکتشون دادم و گفتم: خانم! میشه این قرصها را نصفشون کرد یا نه؟ من روزی نصف قرص میخورم! گفت: آهان تازه فهمیدم ببخشید بله وسطشون خط داره! بعد رفتم صرافی برای گرفتن دلار که گفت دیروز اومده بود پایین چرا نیومدی؟ حالا رفته بالاتر! گفتم: خب اشکالی نداره حالا هشتصد دلار بده. بعد کارتمو درآوردم تا کارت بکشه که نکشید و گفت: شماره شبا میدم برام کارت به کارت کن. میخواستم با اپلیکیشن بانکم براش کارت به کارت کنم اما نشد چون مینوشت مبلغ بالاتر از حد مجاز است! و نمیدونم چرا؟ چون قانونا باید حتی میشد مبالغ بالاتر از اونو هم با پایا و ساتنا جابجا کرد. نهایتا نشد که نشد و از صرافی اومدم بیرون.

روز دوشنبه دوازدهم شهریور که تعطیل بود شیفت بودم و خوشبختانه بعد از ساعت ۱۲ شب فقط یک مریض اومد. فرداصبحش هم سرکار بودم و ظهر زودتر از سر کار برگشتم (با ماشین یکی از پرسنل برگشتم. توی راه یه خاطره باحال برام تعریف کرد که شاید یه روزی اینجا نوشتمش شاید هم روم نشد ) و مستقیم رفتم دم صرافی و ایستادم توی نوبت. همون موقع یه نفر دیگه اومد اونجا و به من گفت: سلام آقای دکتر! جناب صراف هم بلند شد و در اون قسمتی که خودش نشسته بود باز کرد و گفت: آقای دکتر! تا نوبتتون میشه بفرمایید اینجا بنشینید! من هم از خدا خواسته رفتم و نشستم روی صندلی و زیر باد کولر! تا وقتی که نوبتم شد چندین نفر اومدند تا دینارهایی که از راهپیمایی اربعین توی عراق آورده بودند بفروشند که از هیچکدوم نخرید. بعد هم که نوبتم شد ازش شماره شبا گرفتم که با شماره شبای دو روز پیش فرق داشت. میخواستم سامسونت و ظرف غذامو بردارم که گفت: نمیخواد ببرینشون آقای دکتر خسته میشین! بعد که برگشتین برشون دارین. رفتم بانک و پولو که از دو روز پیش هم مبلغش بیشتر شده بود به حسابش ریختم و بعد برگشتم صرافی و دلارها را گرفتم و برگشتم خونه. مادر آنی اومده بود برای خداحافظی. ناهار خوردیم و به آنی گفتم: عجیبه که بابا تا الان تحمل کرده و خودش نیومده و هنوز منتظره که برم دنبالش و در همین لحظه صدای زنگ در بلند شد!

بعد از اومدن بابا وسایلو توی ماشین چیدیم و بعد من رفتم و بنزین زدم و چون میترسیدم توی راه خوابم بگیره یک فروند قهوه دوبل هم خوردم و برگشتم خونه. ماشین بابا را گذاشتیم توی پارکینگ و بعد هم بالاخره حرکت کردیم. آنی نگذاشت که دوربینمونو برداریم و به همین دلیل از این سفر هیچ CD برای یادگاری باقی نخواهد موند. خونه اخوی مدتی پیش عوض شده بود و هر وقت بهش می‌گفتم آدرس خونه رو بده می‌گفت هر وقت خواستید بیایید! وقتی خواستیم راه بیفتیم براش پیامک زدم و گفتم داریم میاییم. او هم لوکیشن خونه رو برام فرستاد و گفت حالا که خیالم راحت شد که دارید میایید برات لوکیشن می‌فرستم!

درست بعد از کاشان در مجتمع رفاهی روناک ایستادیم کمی استراحت کردیم و شام خوردیم و دوباره به راه افتادیم و حوالی نیمه شب به محل زندگی اخوی رسیدیم. مدتی صحبت کردیم و بعد هم خوابیدیم.

چهارشنبه چهاردهم شهریورماه سال یکهزار و چهارصد و سه

ساعت پرواز ما ساعت ۹ صبح بود و طبق قانون باید سه ساعت پیش از پرواز توی فرودگاه بودیم ولی ما  راس ساعت ۶ تازه از خواب بیدار شدیم و بعد از خوردن صبحانه به سمت فرودگاه رفتیم و ساعت از هفت گذشته بود که به فرودگاه رسیدیم. سوییچ ماشینو به اخوی دادم که همراهمون اومده بود تا ماشینو ببره و بگذاره توی پارکینگ خونه اش.

من هیچ وقت فرودگاه امام رو این قدر شلوغ ندیده بودم. مدت طولانی توی صف ایستادیم تا از مرحله اول بازرسی رد بشیم. یه نکته جالب دیگه هم برای من تعداد قابل توجه زنان بدون حجاب اجباری بود. بیشتر همسفران ما چمدان‌هاشونو تحویل قسمت بار داده بودند و ما هم رفتیم تا همین کار را انجام بدیم. خانمی که اونجا نشسته بود پاسپورت من و عسل را چک کرد و کنار گذاشت. بعد پاسپورت آنی را برداشت و نگاهی به اون کرد و بعد مردی که اونجا بود صدا زد و گفت: اینو ببینین! آنی گفت: ببخشید اتفاقی افتاده؟ اون مرد هم اول نگاهی به پاسپورت و بعد به آنی کرد و گفت: نخیر مشکلی نیست احتمالا یه تشابه اسمیه. چند دقیقه همون جا ایستاده بودیم و نفرات پشت سر ما هم با مراجعه به همکاران اون خانم کارشونو انجام دادند و رفتند. تا این که بالاخره به این نتیجه رسیدند که مشکلی نیست و ما میتونیم سوار بشیم. اما بعد یکدفعه اون زن و مرد دوباره با هم صحبت کردند و به ما گفتند: صندلی هایی که خالی مونده بچه نمیتونه روشون بشینه! چند دقیقه دیگه هم معطل شدیم تا بالاخره اون آقا به یک نفر زنگ زد و بهش گفت: مسافرهای توی CIP را صندلیشونو عوض کن ما اینجا یه بچه داریم. وقتی این مشکل هم حل شد اون آقا گفت: چون شما دیر اومدین دیگه سه صندلی خالی کنار هم توی هواپیما نداریم و باید جدا بشینین! گفتیم: باشه دیگه چاره چیه؟ بالاخره کارتهای پرواز را گرفتیم و فهمیدیم که من و عسل کنار هم هستیم اما آنی جداست. 

دیگه کم کم داشت دیر میشد. رفتیم به قسمتی که با یک سری عابربانک های مخصوص باید ارز مسافرتی را می‌گرفتیم و ایستادیم توی صف. چند دقیقه بعد بود که اسم آنی را توی بلندگو صدا زد و خواستند به خروجی دوازده مراجعه کنه. کد ارز مسافرتی آنیو ازش گرفتم و او رفت تا ببینه چه خبره. چند دقیقه بعد هم با عجله برگشت و گفت: بهم گفتند پروازتون داره میره! از چند نفری که هنوز جلوتر از ما توی صف بودند خواهش کردیم که اجازه بدن ما زودتر بریم و همه شون هم لطف کردند و اجازه دادند. دلارها را گرفتم و با عجله به سمت قسمت بعدی بازرسی رفتیم و بعد از اون بالاخره به محل سوار شدن به هواپیما رسیدیم که متوجه شدیم یک خانم اونجا روی صندلی نشسته. وقتی ما به اونجا رسیدیم اون خانم به آنی گفت: شما خانم ..... ..... هستید؟ آنی گفت: بله. اون خانم گفت: اجازه ندادن من سوار بشم گفتند باید هر دو نفرتون با هم اینجا باشید تا اجازه سوار شدن بدیم! افرادی که اونجا بودند هم همون زن و مردی بودند که بارها را تحویل گرفته بودند. جالب این که فقط فامیل این دو نفر یکی بود و اسم کوچکشون با هم فرق داشت و من نفهمیدم یعنی سابقه نداشته که دو نفر با یک فامیل سوار یک هواپیما بشن؟! به آنی گفتم: پس چرا گفتی پروازمون داره میره؟ گفت: آقایی که دم خروجی ۱۲ بود بهم گفت!

بالاخره از مسیر شیبداری که اونجا بود گذشتیم و سوار اتوبوس شدیم و نزدیک هواپیما از اتوبوس پیاده شدیم.

سوار هواپیما شدیم. هرچقدر نگاه کردم متوجه نشدم روی کدوم صندلی‌ها بچه نمیتونه بشینه چون همه شون شبیه هم بودند! مگه این که منظورشون اولین ردیف صندلی ها بوده باشه. (بعد نوشت: به گفته سرکار خانم لیمو ترش نشستن بچه ها جلو درهای اضطراری ممنوعه. با تشکر از ایشون)

هواپیما هنوز حرکت نکرده بود که یک زن و شوهر اومدند پیش من و گفتند: ما کنار خانمتون نشسته بودیم. اگه دوست دارین جاتونو با ما عوض کنین. ازشون تشکر کردم و رفتیم پیش آنی. هواپیما با نیم ساعت تاخیر پرواز کرد که نمیدونم ما هم توی این تاخیر مقصر بودیم یا نه؟ جلو مسافرها یک پرده پارچه ای نصب بود که هروقت در طول مسیر کنار میرفت متوجه یک مرد ریش دار میشدم که اونجا ایستاده بود و به آنی خیره شده بود! راستش شک کرده بودم که آنی هم مثل "آنجلینا جولی" توی فیلم "آقا و خانم اسمیت" یه شغل مخفی داره!

چند دقیقه بعد از اوج گرفتن هواپیما برامون صبحانه آوردند. ما صبحانه خورده بودیم اما باز هم صبحانه خوردیم چون اولا پولشو داده بودیم  و ثانیا نمیدونستیم چکار کنیم. البته یک نفرمون میدونست!

هرچقدر از مسیر می‌گذشت میزان ابرهای توی آسمون بیشتر می‌شد درحدی که در اواخر مسیر ما فقط ابر میدیدیم.

و وقتی هواپیما شروع به کاهش ارتفاع کرد و به پایین ابرها رسیدیم یکی دوبار پنجره کنارمون از بارون خیس شد. با کاهش ارتفاع هواپیما ما شاهد یک شهر بندری زیبا بودیم و به این نتیجه رسیدیم که پولمون به هدر نرفته. 

تازه به ساحل رسیده بودیم که هواپیما فرود اومد! بعدا بهمون گفتند بعضی ها میرن توی ساحل کنار فرودگاه تا لحظه فرود هواپیما باهاش عکس بگیرند. از هواپیما پیاده شدیم و درکمال تعجب متوجه شدیم که باید پیاده تا سالن فرودگاه بریم. تا به حال این اتفاق برام نیفتاده بود و البته فاصله ای که باید میرفتیم هم زیاد نبود. یک هواپیمای سبز خوش رنگ هم سمت دیگر فرودگاه ایستاده بود که بعدا سرچ کردم و متوجه شدم مال یک ایرلاین عربستانیه. هوا گرم بود و کمی تا قسمتی شرجی! تا حدودی شبیه استان گیلان.

ساختمان فرودگاه هم کوچک بود. ازمون عکس گرفتند و پاسپورتمونو مهر کردند و رفتیم به قسمت تحویل بار. توی فرودگاه (و همین طور توی شهر) پر از تبلیغات پیش فروش آپارتمان های مختلف بود. یک نکته جالب این که مسافران پرواز تل آویو هم درست کنار ما ایستاده بودند و منتظر چمدونهاشون بودند. بالاخره چمدونها را برداشتیم و رفتیم و ما که مسافرین شرکت "سان تور" گرجستان محسوب میشدیم سوار دو مینی بوس شدیم و به راه افتادیم. (در تمام این سفر همه مینی بوس هایی که سوار شدیم مرسدس بنز بودند). با دیدن زیبایی های طبیعی و شهری این کشور دلم سوخت که اینجا دیگه بخشی از ایران نیست! یادم بود چند سال پیش جایی خونده بودم که اکثر مردم گرجستان لباسهای تیره میپوشند اما من چنین چیزی ندیدم. دو تور لیدر ما "مسعود" و "اسی" هرکدوم سوار یک ماشین شدند و وسط راه جاشونو با هم عوض کردند و هرکدوم نکاتی را یادآوری کردند از قبیل:

. اینجا ریلکس باشید. کشوری که وقت اداری شون ساعت ده صبح شروع میشه جای عجله نیست! (بعدا فهمیدم وقت اداری از ده صبح تا شش عصره چون در این زمان میتونن با بیشتر کشورها در ساعات اداری شون در ارتباط باشند. طبیعتا برای افرادی که قصد شب زنده داری دارند هم بهتره!)

. زبون گرجی یکی از چهارده زبانیه که از زمان قدیم باقی مونده و گفتار و نوشتارش هیچ تغییری نکرده. برای همین شبیه هیچ زبان دیگه ای نیست. یک نکته مثبتش هم اینه که هیچ استثنای نوشتاری یا دستوری نداره. سعی نکنید زبون مردم اینجا را یاد بگیرین چون توی چند روز غیرممکنه وقتی به بابا میگن مامان دیگه خودتون تا تهش برین!

. مردم اینجا معتقد نیستند که بخشی از ایران بودن. بلکه میگن ایران برای مدتی کشور ما را اشغال کرده بوده. بخصوص از سه پادشاه ایرانی متنفرند. شاه عباس صفوی، کریم خان زند و آغامحمدخان قاجار. (نمیدونستم چرا باید از کریم خان زند متنفر باشند؟ پس سرچ کردم و تنها چیزی که پیدا کردم این بود که کریم خان تعدادی از گرجی هایی که شاه عباس در فریدونشهر ساکن کرده بود قتل عام کرده. اگه علت دیگه ای داشته ممنون میشم اگر بهم بگین). البته هنوز بعضی از کلمات فارسی توی زبونشون هست مثل پنجره، چنگال و چمدان.

(بعدنوشت: از دیشب که این پست را گذاشتم دارم فکر میکنم که این جمله را بنویسم یا نه؟ چون چندان خوشایند نیست. اما بالاخره تصمیم گرفتم بنویسم:

. اینجا کشور کاملا امنیه. خیالتون کاملا راحت باشه. فقط باید مراقب سایر ایرانیها باشید )

دم چند هتل مختلف رفتیم و هربار تعدادی از مسافران پیاده شدند تا این که بالاخره به هتلمون رسیدیم یعنی هتل Corner inn.

"اسی" همراهمون پیاده شد و کارت اتاقمونو از رسپشن گرفت و بهمون داد و گفت: اتاقتون طبقه بیستمه. برین و با ویوی دریا حال کنین! به هر نفر هم یک رمز مختلف برای وای فای دادند که روی همه شون نوشته بود بعد از یک هفته باطل میشه! بعد تورهایی که داشتند بهمون معرفی کرد: امشب گردش روی دریای سیاه، فردا تور شهری و پس فردا تور خارج شهر. دوتای اولی نفری ۵۰ و آخری نفری ۷۰ دلار. گفتم ما پس فردا باید بریم تفلیس. گفت: مطمئنی؟ اینجا معمولا سه روزه است. گفتم: بله به دلیلی ناچار شدیم دو روزه اینجا رو بگیریم و بعد یکدفعه یادم اومد اصلا کسی نپرسید چند دلار با خودتون آوردین؟ و قلبم آتیش گرفت. هتل ۲۱ طبقه داشت و اتاق ما طبقه ۲۰ و درست آخر راهرو بود

نمیدونم چرا اما دیوار راهرو پر بود از عکسهایی از فیلم "تعطیلات رمی".

تقریبا همه اتاقها خالی بودند و مستخدمین هتل مشغول نظافت. روی ساعتم نگاه کردم و دیدم حدود یک و ربعه و درواقع این حق را داشتند که اتاقو تا ساعت دو بهمون تحویل ندن. وارد اتاق شدیم.

دو طرف اتاق تراس داشتیم اما فقط ساختمان توی اطرافمون دیدیم و خبری از دریا نبود!

(نمیدونم چرا اما هتل Corner inn توی گوگل مپ یه جای دیگه بود که درخواست دادم درستش کنن) عسل رفت دستشویی و وقتی اومد بیرون دیدم داره ذوق میکنه. گفتم: چیه؟ گفت: توالتش شیلنگ داره! هرکاری کردم نتونستم گاوصندوق اتاقو باز کنم. تصمیم گرفتم برم و از رسپشن بپرسم. یکدفعه آنی گفت: یه گوشی اینجا توی شارژه! رفتم بیرون و به مستخدمی که توی اتاق کناری بود گفتم که گفت: مال منه ببخشید و رفت و گوشی را برداشت. بعد رفتم رسپشن و هر کاری کردم نتونستم حالی خانمی که اونجا بود بکنم که توی باز کردن گاوصندوق مشکل داریم و برگشتم بالا. دیدم عسل ناراحته. گفتم: چیه؟ گفت: این خانمه که اومد و گوشیشو برد گفت: sorry من باید میگفتم: you're welcome  چرا گفتم: OK؟! گفتم: اشکالی نداره پیش میاد.

تصمیم گرفتم از اینترنت بدون فیلتر لذت ببرم و به نت وصل شدم اما به دلیل نامعلومی نتمون مرتبا قطع و وصل میشد. شاید چون اتاق انتهای راهرو بودیم. تلویزیون را روشن کردم که دیدم فقط چند کانال محدود را میگیره. تعجب کردم و دوباره کانال یابی کردم که باز هم همون کانالها را گرفت: چند کانال گرجی، چند کانال ترکی، چند کانال عربی، چند کانال روسی و یک کانال فارسی (ایران اینترنشنال)

ما میتونستیم از رومینگ موبایلمون استفاده کنیم یا سیم کارت گرجستانی بخریم. توی فرودگاه دیدم نوشته سیم کارت رایگان. میخواستم برم و یکی بگیرم که "اسی" نگذاشت و گفت: اینها فقط سیمکارتش رایگانه اما هزینه مکالمه و اینترنتشون زیاده. نهایتا هیچکدوم از اون دو کارو انجام ندادیم و تصمیم گرفتیم فقط توی هتل از اینترنت استفاده کنیم و پول سیم کارت را هم صرفه جویی کنیم . برای همین در همه این چند روز گوشیمون روی حالت هواپیما بود! دوست داشتم هرچه زودتر خوردن غذاهای گرجستانی را شروع کنم اما آنی گفت: حالا برو یه فست فودی چیزی بگیر و بیا تا بخوریم و یه کم استراحت کنیم و بریم گردش روی دریای سیاه. برای خوردن غذاهای محلی وقت هست. با عسل رفتیم پایین. از یه در دیگه هتل بیرون رفتیم که دیدم بالاش نوشته ORBI PLAZA. بعدا از "اسی" پرسیدم که گفت: جایی که شما هستید چند ساختمان توی یک محوطه هستند که هرکدوم یک اسم متفاوت دارند.نزدیک هتل یک صرافی پیدا کردم. صد دلار دادم و ۲۶۶ لاری گرفتم. بعد رفتم فست فودی کنار هتل (Tangerine cafe) و سه تا همبرگر خریدم دونه ای ۲۷ لاری. برگشتم هتل و غذا خوردیم و کمی استراحت کردیم و آماده شدیم برای تور اون شب.

فکر کنم دیگه خیلی طولانی شد ببخشید. بقیه اش برای یه روز دیگه.

پی نوشت: بالاخره تونستم عکسها را به جای لینک کردن مستقیما توی وبلاگ بگذارم!