اولین مسافرت بدون مرخصی

سلام

حتما بعد از بازنشستگی سفر بدون گرفتن مرخصی خواهیم داشت. اما خب این اولیش بود!

ما باید به جای بیتوته توی روستا (که انجام نمیدیم) علاوه بر کار در ساعات اداری توی هر ماه چند شیفت عصر و شب هم داشته باشیم که یکیشون هم باید حتما روز تعطیل باشه (البته شیفتهای روزهای تعطیل 24 ساعته است). وقتی آخر فروردین ماه برنامه شیفتهای اردیبهشت را بهم دادند فهمیدم شیفت روز تعطیل این ماهم روز جمعه پنجمه. بد نبود چون روز چهارم هم تعطیل بود و پیش از شیفت یه استراحتی هم میکردم.

اما ماجرا زمانی شروع شد که اواخر فروردین دو نفر از فامیل به چند نفر از فامیل نزدیک زنگ زدند و برای اون دو روز تعطیل همه را دعوت کردند. این دو برادر مجرد از چند سال پیش برای کار راهی اردکان شدند و توی یکی از کارخونه های اونجا استخدام شدند. توی این چند سال به ندرت کسی از فامیل رفته بود سراغشون. و حالا که تصمیم گرفتند بعد از سالها اونجا را ترک کنند و به ولایت برگردند میخواستند دست کم یک بار اونجا میزبان فامیل باشند. با آنی صحبت کردیم و نهایتا تصمیم گرفتیم که نریم. چون هم من شیفت بودم و هم برای دو سه روز ارزششو نداشت که این همه راه بریم و برگردیم. اما بعد اون قدر زنگ زدند و اصرار کردند که تصمیم گرفتیم بریم. اما مشکل شیفت روز جمعه همچنان پابرجا بود.

با خانم "ق" (جانشین خانم "ر") تماس گرفتم و جریانو گفتم. یکی دو روز بعد زنگ زدند و گفتند: شیفت جمعه تونو با شیفت چهارشنبه یکی از همکاران جابجا کردم خوبه؟! گفتم: نه! چون اگه قرار شد بریم باید ظهر چهارشنبه حرکت کنیم! روز بعد دوباره زنگ زد و گفت: شیفتو با یکی از روزهای آخر ماه جابجا کردم خوبه؟ گفتم: بله خوبه دستتون درد نکنه. و به این ترتیب ما هم رفتنی شدیم. اما یکی دیگه از اعضای فامیل که او هم جمعه شیفت بود نهایتا نتونست شیفتشو عوض کنه و عذرخواهی کرد.

 

 چهارشنبه سوم اردیبهشت سال یک هزار و چهارصد و چهار

قرار بود همه مون با هم حرکت کنیم. اما اون قدر کارهای ریز و درشت برای همه پیش اومد که نهایتا ما چهارتا ماشینی که راهی این سفر بودیم جداجدا به راه افتادیم. عسل اصرار داشت حالا که جدا از بقیه میریم یکدفعه صبر کنیم و بعد از کلاس زبان او راه بیفتیم اما اون موقع دیگه خیلی دیروقت میرسیدیم. پس دیگه ناچار شد کلاس زبان اون روزشو غیبت کنه. به عماد هم گفتیم بعد از کلاسش نیاد ولایت و توی خوابگاه بمونه تا بریم دنبالش. بالاخره با سلام و صلوات حرکت کردیم و اول رفتیم سراغ عماد. سوارش کردیم و راهی شدیم. بعد از مدتی توی یکی از شهرهای بین راه دم پمپ بنزین نگه داشتیم و بعد از مغازه ای که اونجا بود یه کم خوراکی برای توی راه خریدیم. توی اون مغازه سه نوع نوشیدنی بود که من تا به حال نخورده بودم. تصادفا یکیشونو برداشتم و روی خریدها گذاشتم. رفتیم توی ماشین و یه مقدار از خوراکی ها خوردیم و کمی استراحت کردیم و بعد دوباره راه افتادیم.

ما آخرین ماشینی بودیم که حرکت کرده بودیم و بعد هم که رفته بودیم دنبال عماد. پس طبیعی بود که دیرتر از همه هم برسیم. توی راه هم همه با هم از طریق گروه خانوادگی در تماس بودند. میزبانان ما کل مهمانسرای کارخونه را توی اون آخر هفته برامون قرق کرده بودند! مهمانسرا  توی خود اردکان نبود. بلکه توی یک روستا با چند ده کیلومتر فاصله از اردکان و نزدیک خود کارخونه بود. هرچه به مقصد نزدیک میشدیم تعداد ماشینهای سنگین توی جاده بیشتر میشد. و بالاخره ما به عنوان آخرین ماشین و حدود یک ساعت بعد از ماشین سوم به اونجا رسیدیم و متوجه شدیم همه منتظر ما هستند تا شام بخوریم. سلام و علیکی کردیم و نشستیم سر سفره. شام را خوردیم و سفره را جمع کردیم و کمی استراحت کردیم و مشغول ورق بازی شدیم. بعد دسته جمعی رفتیم و توی محوطه مهمانسرا قدم زدیم. خوشبختانه به جز نگهبانان اونجا که اونها هم اصلا از اتاقشون بیرون نیومدند غریبه ای اونجا نبود. توی محوطه وسط درختهای انار و زیتون و .....  کنار آتش نشستیم. پیش از حرکت برای اون شب و بازی مافیا کنار آتش و .... کلی نقشه کشیده بودیم. اما حالا همه مون احساس خستگی میکردیم. پس فقط مدتی همون جا نشستیم و صحبت کردیم و بعد یکی از همراهان که دانشجوی رشته آهنگسازیه برای دقایقی گوشهامونو مهمون نوای زیبای ساز "عود" کرد. بعد هر خانواده راهی اتاق خودش شد. سالها شیفت دادن در درمانگاههای مختلف باعث شده من اصلا جای آشنا و غریبه برام فرقی نداشته باشه و راحت خوابم ببره اما فردا صبح فهمیدم بعضی از همسفران بدخواب شده اند.

پنجشنبه چهارم اردیبهشت سال یکهزار و چهارصد و چهار

ساعت حدود هشت و نیم صبح با صدای موسیقی که از بلندگوهای محوطه پخش میشد بیدار شدیم. از اتاقمون بیرون اومدیم. اول طبق آموزشی که میزبانان بهمون داده بودند کفشهامونو تکون دادیم تا اگه عقرب داخلشون رفته بیرون بیاد و بعد اونهارو پوشیدیم. بعد همه مون توی بزرگترین سوئیت جمع شدیم و صبحانه خوردیم.

توی محوطه گل‌هایی را دیدم که حدس زدم باید همون گل شیشه شوری باشند که چند هفته پیش خانم بهار اسمشونو بهم یاد داده بودند.

بعد از صبحانه و وقتی که زمان خوردن قرص فشارم رسید یکدفعه یادم اومد که قرص فشار با خودم نیاوردم. از یکی از همسفران یک عدد قرص لوزارتان 25 گرفتم و خوردم که به اندازه همون نصف قرص لوزارتان-اچ شد و فقط شش و بیست و پنج صدم میلی گرم هیدروکلروتیازید کمتر خوردم!

نشستیم و کمی صحبت کردیم و بعد دوباره رفتیم بیرون و سایر جاهای محوطه را کشف کردیم. عسل و عماد هم مشغول بازی با دو سگی بودند که اونجا نگهداری میشدند. بعد از مقداری گردش به این نتیجه رسیدیم که گرچه اونجا قشنگه، اما نمیشه کل دو سه روز را توی مهمانسرا بمونیم. بخصوص که میدونیم شهر زیبایی مثل یزد فاصله چندانی باهامون نداره. خواستیم راهی یزد بشیم که میزبانانمون گفتند: براتون ناهار سفارش دادیم. بمونین و بعد از ناهار برین. گفتیم: باشه. صبر کردیم و ناهارمونو خوردیم و بعد خواستیم راه بیفتیم که میزبانانمون گفتند: حالا که هوا خیلی گرمه! صبر کنین وقتی هوا خنک تر شد برین! اگه خودم تنها بودم بدون شک همون موقع راه می افتادم. اما زانوهای بعضی از همسفرانمون سست شد.  توی مهمونسرا موندیم تا عصر و این بار وقتی خواستیم راه بیفتیم بعضی از همسفران گفتند: دیگه تا بریم یزد شب میشه. ما دیگه نمی آییم! بالاخره قرار شد هرکسی که دوست داره بیاد و هرکسی که دوست نداره بمونه. هشت نفربودیم که قصد رفتن کردیم و با ماشین ما و یکی دیگه از ماشینها راه افتادیم.

به یزد رسیدیم و طبق راهنمایی "بلد" به سمت "میدان امیرچخماق" رفتیم. اما در بین راه و به دلیل برخورد با دسته های عزاداری کمی از مسیرمون منحرف شدیم تا این که بالاخره به مقصد رسیدیم. به زحمت جای پارک پیدا کردیم و ایستادیم و برای دقایقی از منظره لذت بردیم.

دوست داشتم برای خوردن "فالوده یزدی" به همون مغازه شیرحسین برم که خانم رافائل گفته بودند. اما طبق گفته بلد دو کیلومتر با اونجا فاصله داشتیم و نمیشد هفت نفر را برای خوردن فالوده دنبال خودم بکشونم. یه نگاه به مغازه های داخل میدون کردم و چشمم به یک مغازه بستنی و فالوده فروشی افتاد. به خودم گفتم: شیرحسین نیست اما شیرمحمد که هست! از بقیه پرسیدم چی میخورن که نهایتا تصمیم گرفته شد مخلوط فالوده یزدی و بستنی بخوریم. بقیه دور میز نشستند و من رفتم توی صف. مغازه شلوغ بود و چند دقیقه ای توی صف موندم. مغازه را دو دختر جوون میچرخوندند. تا نوبتم برسه یه نگاه به منو انداختم و دیدم مخلوط فالوده یزدی و بستنی هم توی منو هست. وقتی نوبتم شد گفتم: هشت تا فالوده یزدی با بستنی بدین. دختره مشغول شد و بعد شروع کرد چند کاسه بزرگ فالوده یزدی توی سینی چیدن. گفتم: ببخشید! گفتم فالوده با بستنی. دختره با لهجه زیبای یزدی گفت: فالوده یزدی با بستنی نمشه! یعنی مشه اما خشمزه نمشه! مخوای تا بستنی و فالوده شیرازی بدم بهت؟ گفتم: نه ممنون همینو میبرم. فالوده اش خیلی رقیق تر از فالوده شیرازی بود با رشته های پهن تر و با یه مقدار تخم شربتی. (یادم رفت ازش عکس بگیرم ببخشید) هرطور بود سینی حاوی کاسه های فالوده را به میز رسوندم. اونهایی که فالوده خور بودند از دیدن فالوده یزدی تعجب کردند و بعد مشغول خوردن شدند. اما کسانی که بستنی را ترجیح میدادند شروع به غرغر کردند. بالاخره هم یکیشون رفت و چهارتا بستنی سنتی خرید و آورد و با فالوده هاشون مخلوط کردند و گفتند: دیدی فالوده یزدی هم با بستنی مشه؟! رفته برامون آش رشته خریده!

کمی دور میدون چرخیدیم و نخل چوبی که در مراسم نخل گردانی توی هیئت ها میچرخونند دیدیم.

 بعد به توصیه میزبانمون رفتیم سراغ موزه آب. اما وقتی رسیدیم تعطیل شده بود. کمی توی مغازه های اون اطراف چرخیدیم. آنی میخواست یک حوله نخی بخره که فروشنده مغازه (که اصفهانی بود) گفت: من تازه جنس آوردم و قیمتشون گرونه از مغازه های بعدی بخرین که از قبل جنس دارند! اما آنی حوله نخی های مغازه های بعدی را نپسندید و حالشو هم نداشتیم تا دوباره بریم سراغ مغازه اولی! بالاخره فقط دوتا رومبلی خریدیم. بعضی از همسفران هم لباس خریدند که قیمتش از ولایت کمتر بود. خریدها را توی ماشینها گذاشتیم. دیگه هوا کاملا تاریک شده بود و وضعیت مناسب دیدن جاهایی مثل دخمه زرتشتیان یا باغ دولت آباد نبود. اما دلمون هم نمی اومد که به همین زودی برگردیم. بالاخره راهی ساعت و میدان مارکار شدیم که گفته میشه درست در نقطه مرکزی ایران قرار گرفته.

چند دقیقه ای اونجا نشستیم و عکس گرفتیم و بعد برگشتیم. توی راه برگشت دم یکی دوتا مغازه ایستادیم و مقداری هم سوغات از نوع خوراکی خریدیم! قطاب و پشمک و چهار لوز و .... اما نمیدونم چرا توی مغازه هایی که ما رفتیم باقلوا نبود. البته شاید توی مغازه های دیگه موجود بوده و ما نرفتیم. آنی میخواست قند یزدی با طعم هل بخره که فقط جعبه چهار کیلوییشو پیدا کردیم و منصرف شد. بعد هم سوار ماشینها شدیم و برگشتیم مهمانسرا. شام خوردیم و صحبت کردیم و خوابیدیم.

جمعه پنجم اردیبهشت سال یکهزار و چهارصد و چهار

صبح باز هم با نوای موسیقی بلندگوها بیدار شدیم. داشتیم برای خروج از سوییت آماده میشدیم که آنی گفت: توی کشو چند شمع به شکل لب و .... پیدا کردم! یعنی مال کیه؟ گفتم: ولش کن صداشو درنیار. رفتیم توی سوییت بزرگ و صبحانه خوردیم. بعد از یکی دیگه از همسفران یک قرص لوزارتان 25 دیگه گرفتم. اون روز باید برمیگشتیم پس نمیخواستیم الکی وقتمونو توی مهمانسرا بگذرونیم. یه کم مشورت کردیم و امروز هم هشت نفره حرکت کردیم (که یکی دو نفرمون با هشت نفر دیشبی فرق داشتند) بنا به تصمیم جمع قرار شد این بار به جای یزد سری به میبد بزنیم. با کمک نرم افزار "بلد" رفتیم میبد و اول رفتیم "قلعه نارین" که بلافاصله منو به یاد "ناریکالا" انداخت. نمیدونم واقعا ربطی به هم دارند یا نه؟

 با پرداخت ورودیه بیست هزار تومنی وارد شدیم و شروع به چرخیدن توی قلعه کردیم. خبری از کسی که بخواد توضیح بده نبود اما خوشبختانه یکی از همراهانمون لیسانس تاریخ داشت و توضیحات خوبی بهمون داد. قلعه را گشتیم و از خنکی فوق العاده بعضی از اتاقها تعجب کردیم. بعد هم به آخرین طبقه اش رفتیم و منظره زیبایی از شهر میبد را دیدیم.

 هر چند دقیقه یک بار آب میخوردیم. بخصوص من که دوست نداشتم دوباره از هوش برم!

وقتی از قلعه خارج شدیم. مسئول "بلد" (!) نگاهی به نقشه کرد و گفت: تا مقصد بعدی 1300 متر فاصله داریم. راه خیلی زیادی نبود. اما ترجیح دادیم توی اون گرما با ماشین بریم. حرکت کردیم و بالاخره به یخچال خشتی رسیدیم. محلی برای نگهداری یخ در ماههای گرم سال در گذشته های بدون فریزر. با پرداخت ورودی وارد شدیم و توش چرخیدیم. جای دیدنی نبود اما برای من که تا به حال چنین چیزی ندیده بودم یک بار دیدنش جالب بود.

 مسئولش هم چند جمله ای درباره اونجا توضیح داد و موقع خروج هم با مردی روبرو شدیم که ازمون خواست فی البداهه برامون شعر بگه. از یکی از همسفران چند سوال پرسید و چند بیت شعر براشون نوشت و البته نکته جالب نوشتن شعر با خودکار به صورت برعکس بود. به طوری که داخل آینه قابل خوندن بود. 

من تمایلی به این کار نداشتم اما عملا مجبور شدم و جالب این که یکی از همسفران کمی هم شیطنت کرد و یک خواهر دیگه هم برام خلق کرد که اسم او هم اومد توی شعر .

درهمین زمان بود که یک ماشین پر از دختران دبیرستانی هم به اونجا اومدند و ما هم از خیابان ردشدیم و اون طرف خودمونو به کاروانسرای میبد رسوندیم.

 پیش از ورود هم به دو درخت توت که اونجا بودند حمله ور شدیم!  در کمال تعجب ورود به اونجا رایگان بود.هر غرفه به یک مغازه تبدیل شده بود. 

همسفران از مغازه اولی مگنت با اسم و تصاویری از یزد خریدند دونه ای صدهزار تومن. اما من احساس کردم چون این اولین مغازه است داره سوء استفاده میکنه. پس صبر کردم و از چند مغازه جلوتر مگنت خریدم دونه ای 45000 تومن البته شکلشون کمی فرق داشت. توی یکی از غرفه ها فرش های کوچک با آرم صلیب شکسته دیدم و جا خوردم و وقتی رفتم جلو دیدم نوشته اند که منظورشون همون آب و باد و خاک و آتشه! چرخی توی محوطه زدیم و با رسیدن به موزه زیلو با آگاهی از ورودی سی هزار تومنی از خیرش گذشتیم! بعد هم ما آقایون از کاروانسرا خارج شدیم و زیر یک سایه نشستیم تا خانمها تک تک غرفه ها را تماشا کنند و بعد بیان بیرون. متاسفانه همسفرانمون حال و توان راهپیمایی و دیدن زیارتگاه "چک چک" را نداشتند و مجبور شدم از خیرش بگذرم.  برای خوردن ناهار به مهمانسرا برگشتیم که میزبانانمون گفتند: چرا "چاپارخانه" را ندیدین؟ خیلی از جاهایی که دیدین قشنگ تر بود! ناهار خوردیم و بعد کمی استراحت کردیم و برای برگشتن تجدید قوا کردیم. بعد مشغول جمع کردن وسایل شدیم که آنی گفت: یه هدفون اینجاست مال عماده؟ گفتم: نمیدونم ازش میپرسم. وقتی رفتم بیرون از عماد پرسیدم که گفت: مال من نیست. یکدفعه میزبانمون گفت: احتمالا مال پسر رییس کارخونه است. خبر دارم که بعضی شبها مهمونهاشو میاره اینجا! و من تازه فهمیدم اون شمع های به شکل لب و ... که آنی میگفت از کجا اومدن!

خورشید به سمت مغرب سرازیر شده بود که اول با حضور تقریبا همه اعضای گروه خانوادگی یک عکس توی محوطه مهمانسرا گرفتیم و گذاشتیمش پروفایل گروه. بعد از میزبانانمون خداحافظی کردیم و به سمت ولایت حرکت کردیم. 

این بار تقریبا با هم رفتیم. بعد از طی مسافتی توی یکی از مجتمع های بین راهی ایستادیم که نزدیک همون شهری بود که موقع اومدن ایستاده بودیم و خوراکی خریدم. و خنده ام گرفت وقتی دیدم اون نوشیدنی که اون شب خریدم را داره اما اون دو نوع دیگه را که نخریده بودم و تا به حال نخوردم نداره! بعد هم دیگه از همسفرانمون خدا حافظی کردیم و به سمت ولایت راه افتادیم. عماد هم گفت صبح شنبه کلاس نداره و با ما اومد ولایت. خوابیدیم و بعد صبح شنبه بیدار شدم و رفتم سر کار.

پایان.