نخستین سفر به اروپا (6) (بخش پایانی)

سلام

توی این چند هفته حسابی حوصله تونو با این سفرنامه سر بردم ببخشید.

میخواستم این بار یک پست خاطرات بگذارم اما بعد تصمیم گرفتم بقیه شو توی یک پست بگذارم و تمومش کنم. اگه حوصله تون سر رفت ببخشید. تعداد کامنتهایی که پست به پست داره کمتر میشه کاملا نشون میده چقدر حوصله تون سررفته

 یکشنبه هجدهم شهریورماه سال یکهزار و چهارصد و سه
صبح روز یکشنبه از خواب بیدار شدیم و کلی ذوق کردم که پام بهتر شده. چون اون روز قرار بود بریم تور شهری و مطمئنا قرار بود کلی پیاده راه بریم. اول رفتیم سراغ صبحانه. و چشممون به جمال خیلی از همسفرانمون توی باتومی روشن شد. ما چون یک روز از باتومی کم کرده بودیم یک روز زودتر از اونها اومده بودیم و حالا اونها یک روز بعد از ما اومده بودند. باز هم به خاطر حماقتی که کرده بودم و یک روز از سفر را کم کرده بودم کلی عصبی شدم. جالب این که آنی به یکی از خانمها گفت: ما فردا میریم تهران و ایشون هم گفت: خوش به حالتون! بعد برگشتیم توی اتاق و برای رفتن آماده شدیم. رفتیم پایین و حدود ساعت ده سوار مینی بوسی شدیم که اومده بود دنبالمون. خیلی از همسفران باتومی هم همراهمون بودند. تورلیدر امروزمون یک آدم جدید بود. یک مرد بلند قد و خوش قیافه با موهای روشن که به گفته خودش از گرجی های ایرانی بود و از چند سال پیش اومده بود به گرجستان. با اسمی که تا به حال نشنیده بودم یعنی "واژا".

حرکت کردیم و گشتی توی شهر زدیم. از کنار یک رودخانه به حرکتمون ادامه دادیم که به گفته "واژا" توی بیشتر نقشه ها اسم ترکیش نوشته میشه یعنی "کورا" اما گرجی ها اونو به نام رود "متکواری" میشناسن. رودی که برای گرجی ها مقدسه و هرگز توش آشغال نمیریزن و درنهایت با خروج از گرجستان به رود "ارس" میریزه. در طول حرکت به ستونی که به دستور آغامحمدخان قاجار به مناسبت سرکوب شورش مردم گرجستان ساخته شده بود هم نگاهی کردیم و ازش رد شدیم. (خانم مینا توی کامنتشون زیر این پست درباره اش گفته بودند). یک لحظه با خودم فکر کردم اگه ما بودیم اجازه میدادیم که چنین یادبودی سالم بمونه؟

بالاخره به اولین مقصد امروز رسیدیم. راننده به زور تونست یک جای پارک پیدا کنه و ماشینو پارک کرد. بعد از ماشین پیاده شدیم و وارد یک کلیسا شدیم. کلیسای "سَمِبا" که "تثلیث مقدس" ترجمه شده و به گفته "واژا" بزرگترین کلیسای ارتدوکس جهان و سومین کلیسای مرتفع ارتدوکسها در جهان بود. این کلیسا قدیمی نبود و در همین سالهای اخیر و توسط تجار ثروتمند گرجی ساخته شده بود. اول همه توی حیاط ایستادیم و عکس گرفتیم.

"واژا" هم با چند تورلیدر ایرانی دیگه حال و احوال کرد که ما نمیشناختیمشون. بعد هم گفت: از کجا میفهمید که این کلیسا مال مذهب ارتدوکسه؟ گفتیم: نمیدونیم. گفت: از اینجا که ناقوس بالای ساختمان کلیسا نیست و در یک ساختمان دیگه و جدا از کلیسا قرار داره.

 ضمنا داخل کلیسا خبری از نیمکت برای نشستن نیست و زیارت به حالت ایستاده انجام میشه. ضمنا ارتدوکسها علاوه بر صلیب معمول مسیحیان یک صلیب ویژه خودشون هم دارند که خط افقیش خمیده است. و جریانش اینه که وقتی ..... ها (گفت کی ها اما من متوجه نشدم) به خانم نینو و یارانش حمله کردند او برای این که بهشون بفهمونه که اونها بدون مذهب نیستند و به خدا اعتقاد دارند میخواست یه صلیب بهشون نشون بده اما صلیب پیشش نبود. پس دو چوب از درخت انگوری که اونجا بود شکست و به شکل صلیب روی هم گذاشت و تعدادی از موهای خودش را هم کند و چوبها را به هم بست. من همین طوری صلیب کشیدم که "واژا" متوجه شد و گفت: توی مذهب ارتدوکس بعد از بالا و پایین اول به شونه راست میزنن و بعد به شونه چپ.

ساختمان کلیسا بزرگ تر از مقبره "نینو" بود و چند ساختمان دیگه هم در اطراف کلیسای اصلی دیده میشد. برای همین وقتی "واژا" گفت: نیم ساعت دیگه اینجا منتظرتونم کفرم دراومد. مطمئنا نمیتونستیم همه اونجا را توی نیم ساعت ببینیم. سلیقه من و آنی و عسل هم توی چرخیدن توی چنین جاهایی با هم متفاوته. پس از هم جدا شدیم و وارد محوطه کلیسای اصلی شدیم. شاید از خوش شانسی ما بود که روز یکشنبه به اینجا اومده بودیم چون مراسم مذهبی درحال انجام بود. افراد نسبتا زیادی به صورت ایستاده و چند نفر هم زانو زده درحال عبادت بودند اما مثل مسجد توی صفهای مشخصی قرار نگرفته بودند.  چرخی توی محوطه زدم و انواع تمثالهای مقدس مسیحیان را نگاه کردم. توی یک قسمت هم تسبیح ها و صلیب ها و سایر نمادهای مذهبی را میفروختند که قیمتشون برای من بالا بود و نخریدم. در حین چرخیدن و نزدیک در ورودی متوجه یک سری پله شدم. کنجکاو شدم و پایین رفتم. دو طبقه که پایین رفتم به یک صحن ساده و سفیدرنگ رسیدم که دو سه نفر توش ایستاده بودند و همزمان با صدایی که از مراسم بالا می اومد درحال عبادت بودند. باور کنید خلوص عبادت پنهانی شونو با تمام وجود احساس میکردم. دلم نیومد وارد صحن بشم و حسشونو خراب کنم. اما یکی دو دقیقه همونجا توی پله ها ایستادم و نگاهشون کردم و لذت بردم. بعد هم دوباره به بالا برگشتم. اونجا به آنی و عسل برخوردم و کمی هم توی محوطه چرخیدیم و از تماشای درختهای مختلف و از جمله درختان انگوری که اونجا بودند لذت بردیم. بعد هم که دیدیم همه دارن میرن تا سوار ماشین بشن و ما هم دنبالشون رفتیم. نزدیک در خروجی دستگاهی را دیدم که با ریختن ده (یا بیست؟) لاری به صورت سکه یا اسکناس میتونستیم یک مدال طلایی رنگ با آرم کلیسا بگیریم. اما نه وقتش بود و نه خساستم این اجازه را میداد پس بی خیالش شدم!

سوار شدیم و راننده به زحمت از لابلای ماشینها عبور کرد و از کوچه خارج شدیم و رفتیم سراغ مقصد بعدی. توی راه "واژا" گفت: قبلا اینجا ترافیک خیلی کم بود. اما با شروع جنگ اوکراین حدود دو میلیون روس برای فرار از تحریمها ساکن اینجا شدند و ترافیک هم شدید شد.  اما مردم اون قدر باهاشون بدرفتاری کردند که تا به حال حدود یک میلیون نفرشون برگشتن روسیه و الان وضعیت کمی بهتر شده! بعد از طی دقایقی ماشین متوقف شد و پیاده شدیم. بعد هم همه به دنبال "واژا" به راه افتادیم. یکی دو جا رفتیم که واقعا نفهمیدم چرا باید میرفتیم! مثلا درِ ورودی محل سکونت رهبر مذهبی ارتدوکس های گرجستان را دیدیم که واقعا هیچ جذابیتی برای من نداشت. به گفته "واژا" سن ایشون هم خیلی بالا بود و البته به عنوان نماد بالا بودن سن هم از فردی نام برد که امکان نوشتنش را ندارم! ضمنا گفت: ایشون گرچه بسیار مورد احترامند اما حرفشون قانون نیست و اگه چیزی بگن فقط درحدی اجرا میشه که مطابق قوانین کشور باشه.

بعد به کوچه ای رسیدیم که چندین مجسمه تقریبا به اندازه طبیعی توش ساخته شده بودند.

 "واژا" اسم هنرمندی که اونها را ساخته بود برامون گفت که الان اصلا یادم نیست چی بود. بعد گفت: ایشون یک نمایش عروسکی درست کرده که بسیار جالبه و هر روز راس ساعت دوازده پخش میشه. عجله کنید تا بریم و ببینیم. رفتیم و با افراد زیادی از کشورهای مختلف روبرو شدیم که جلو یک برج کوتاه ایستاده بودند. راس ساعت دوازده درِ بالای برج باز شد و مجسمه ای به شکل فرشته بیرون اومد و زنگ زد که از بخشی از این کار فیلم گرفتم.

بعد فرشته ثابت شد و  درِ دیگری پایین تر از اون باز شد و دو مجسمه ثابت دختربچه و پسربچه ظاهر شدند که بعد با آهنگ به سمت راست چرخیدند و ناپدید شدند و بعد مجسمه های دو آدم بزرگتر و بعد ازدواجشون و بعد بچه دار شدنشون و بعد پیر شدنشون و بعد دوتا قبر و بعد هم دوباره اون دوتا بچه اومدند و بعد هم در بسته شد و همه براشون کف زدند و پراکنده شدند. 

کل این نمایش حدود سه دقیقه طول کشید. برای تماشای این نمایش پولی ندادیم ولی برام جالب بود که چطور با هیچی دارن توریست جذب میکنن.

درست یادم نیست تا مقصد بعدی پیاده رفتیم یا با مینی بوس ولی بالاخره به مقصد بعدی رسیدیم. یعنی "پل صلح" که به گفته "واژا" هدیه آقای مکرون رییس جمهور فرانسه به گرجستان بوده و قطعاتش توی فرانسه ساخته شده و به اینجا ارسال شده تا به هم وصل بشن. توی نت خونده بودم شبها نورپردازی های قشنگی داره اما ندیدیم.

 "واژا" بهمون هشدار داد که از دستفروشهایی که روی پل هستند خرید نکنیم چون جنسهاشون اصل نیست و ضمنا فارسی هم میفهمند. گفت: اگه بگین اینها همون چیزهاییه که "واژا" گفت اصل نیست دیگه دست از سر من برنمیدارن! ضمنا ازمون خواست با حیواناتی که اونجا آوردن عکس نگیریم چون حیوان آزاریه. به محض این که روی پل رفتیم مردی با چند جعبه  ادوکلن ظاهر شد و سعی کرد یکی شونو به من و آنی بفروشه اما ما خودمونو زدیم به کَری! نهایتا آنی گفت: اصلا جنسهات هم که اصل نیست! و طرف با زبان شیرین فارسی (البته با لهجه) گفت: کی میگه اصل نیست؟ بیا نگاه کن همه شون اصلند! بالاخره وقتی دید ما جنس خر نیستیم رفت سراغ یکی دیگه! یک نفر دیگه هم با یه عقاب اومد سراغ یکی دو نفر از همسفران که عکس بگیره اما اونها هم قبول نکردند.

بعد از چند دقیقه تماشای پل و رودخانه از پل عبور کردیم.به محض این که به ساحل رودخانه رسیدیم پسر جوونی ظاهر شد و به فارسی گفت: بیا بریم قایق سواری! گفتم: چند؟ گفت: نیم ساعت شصت لاری! طبیعتا اگه میخواستیم هم نمیتونستیم وسط تور بریم. چند دقیقه ای توی پارکی که اونجا بود ایستادیم و "واژا" توضیحاتی داد و ازجمله گفت: وقتی رفتیم اون طرف رودخونه میتونیم با تراموای برقی تا اون بالای کوه بریم. اما بعد سوارمون نکرد و نمیدونم چرا هیچ کدوممون هم ازش نپرسیدیم! بعد رفتیم توی صف تله کابین. چند نفر دور و بر صف بساط کرده بودند و چیزهایی میفروختند. از جمله این کوکتل میوه ها را که قیمتش شد ده لاری.

بالاخره نوبتمون شد و سوار تله کابین شدیم که هشت نفره بودند. البته مسیرش خیلی کوتاه بود و فقط از رودخونه گذشتیم و اون طرف (و البته در ارتفاعی کمی بالاتر) پیاده شدیم.


اون طرف پل به یک نوازنده دوره گرد رسیدیم که "واژا" گفت: این دوست منه. اگه هر نفرتون یک لاری بهش بدین ممنون میشم. پیش از این که کسی تکون بخوره عسل رفت و اسکناس پنج لاری که توی جیبش بود انداخت توی ظرف جناب نوازنده. چند نفر دیگه هم چند سکه براش انداختند و بعد مرد با آکاردئونی که داشت برامون شروع به نواختن آهنگ "تو این زمونه عشق نمیمونه" از شهرام شب پره کرد و ما هم همخونی کردیم درحالی که خودش هم توی قسمت "حالا وای، وای، وای وای وای وای" با ما همراهی میکرد! اما با اتمام این آهنگ و وقتی میخواستیم ازش جدا بشیم یکدفعه نواختن سرود جاودانه "ای ایران" را شروع کرد و ما هم درحال دور شدن از او خوندن آهنگ را ادامه دادیم.

از مسیری گذشتیم که با شیب حدودا ده درصد رو به بالا میرفت و با هر قدم چشم انداز بهتری از شهر را میدیدیم. 

"واژا" از دور ساختمان بزرگی را به ما نشون داد که نمایی شبیه قارچ داشت و گفت: همه ادارات تفلیس به جز پلیس و دادگستری داخل اون ساختمان هستند و هرکسی هرکار اداری که داشته باشه میره اونجا. درست یادم نیست همین جا بود یا یک جای دیگه مسیر تور که کاخ ریاست جمهوری گرجستان را هم بهمون نشون داد و گفت: اون اتاق شیشه ای که بالای کاخه دفتر کار رییس جمهوره تا مردم ببینند رییس جمهور تا چه ساعتی کار میکنه! حالا امنیتش چطور تامین میشد نمیدونم. جالب این که گفت: وقتی دوران رییس جمهوری یک نفر تموم میشه همه مردم میتونن برن داخل کاخ و بگردن و بعد با اتمام دوران رییس جمهور بعدی هم میتونن دوباره برن و ببینن اون رییس جمهور و خانواده اش چقدر به کاخ خسارت زدن! بعد هم گفت: رییس جمهور فعلی اولین رییس جمهوریه که ترجیح داده خانواده اش را به کاخ نیاره و توی همون خونه قبلیشون ساکنند و فقط خود رییس جمهور برای کار به اینجا میاد و برمیگرده. توی مسیری که میرفتیم هم چند غرفه مشغول فروش اجناسشون بودند که خیلی از اونها چیزهای دست ساز خودشون بود و نوشته بودند: عکسبرداری ممنوع.

رفتیم و رفتیم و یکدفعه از دور چشممون به جمال "مادر گرجستان" روشن شد. مجسمه بزرگ و آلومینیومی با شمشیری در یک دست برای مبارزه با دشمنان و ظرف شرابی در دست دیگه برای خوش آمدگویی به دوستان. "واژا" توصیه کرد همون جا عکس بگیریم چون وقتی جلوتر میریم دیگه به اون قشنگی نیست.

و وقتی جلوتر رفتیم فهمیدیم که حق داشت.

چند دقیقه ای همون جا ایستادیم و تماشا کردیم و لذت بردیم. بعد هم از دور قلعه "ناریکالا" را بهمون نشون دادند که متاسفانه به دلیل تعمیرات تعطیل بود و امکان بازدید نداشت. 

پس همون مسیری که رفته بودیم را برگشتیم و دوباره به اون نوازنده دوره گرد رسیدیم که این بار داشت برای چند توریست دیگه و تورلیدرشون آهنگی را به زبون دیگه ای که نفهمیدم چه زبونی بود مینواخت. بعد دوباره سوار تله کابین شدیم و به پایین برگشتیم.

مقصد بعدی مون میدان اروپای تفلیس بود. به گفته "واژا" تقریبا توی همه شهرهای اروپایی یک میدان اروپا وجود داره. 

برای دقایقی اونجا بودیم و جاهای مختلفی را دیدیم البته از دور! مثلا از دور کلیسای "متخی" را بهمون نشون دادند.

یا بخشی از دیوار برلین که توسط آلمان به گرجستان اهدا شده بود و اونو یک گوشه این میدون کاشته بودند و ....


بعد کمی راه رفتیم و "واژا" بهمون گفت: اون خیابونی که اون طرف میبینین بهش میگن خیابان "شاردنی". "شاردنی" یک جهانگرد مشهور فرانسویه که خیلی از کشورها را رفته. وقتی به اینجا میرسه پولش تموم میشه و به ناچار اینجا مینشسته و کفش تعمیر میکرده تا خرجشو دربیاره. کمی که میگذره یک بشکه آبجو هم میخره و میگذاره کنار دستش و به مردم میفروخته. کم کم با فروش آبجو درآمدش حسابی بالا میره درحدی که اول میخواسته دوماه اینجا بمونه اما چهارده ماه اینجا میمونه و بارش را میبنده و بعد به سمت ایران حرکت میکنه. مغازه دارهای اینجا هم که اکثرشون آهنگر و ... بودن وقتی میبینن با این روش خیلی راحت تر و بیشتر میشه پول درآورد مغازه هاشونو تعطیل میکنن و اینجا میشه مرکز فروش نوشیدنی و بعد هم تفریحات سالم توی تفلیس. چرخی هم اونجا زدیم.
به جایی رسیدیم که یک خیابان نسبتا باریک با شیب بالا بود. "واژا" گفت: این خیابان باغ گیاه شناسیه و نهایتا به اونجا منتهی میشه اما ما اونجا نمیریم بلکه مقصد یک جای دیگه است. بعد همه از سربالایی بالا رفتیم و بعد از چند دقیقه پیاده روی به یک مسجد کوچیک رسیدیم. به نام "مسجد جمعه". "واژا" گفت: این یک مسجد کاملا معمولیه. اما چیزی که باعث شهرتش شده اینه که شیعه های تفلیس مسجدی نداشتند. بعد سنّی های تفلیس بهشون لطف کردند و توی این مسجد کنار محراب خودشون یک محراب هم برای شیعیان گذاشتند و الان هر دو گروه کنار هم و البته جدا از هم اونجا نماز میخونن. اگه دلتون برای توالت ایرانی تنگ شده هم اونجا هست!

اما نکته جالب برای من نه مسجد که مغازه کناریش بود: مغازه بستنی و الکل فروشی! صاحب مغازه به هرکدوم از همسفران که میخواست مقداری شراب برای تست میداد و بعد میگفت: لطفا با شراب به مسجد نزدیک نشین! "واژا" گفت: اینجا بستنی شراب هم داره که طعم شراب داره اما بدون الکل. نمیدونم چرا آدم باید دروغ بگه وقتی بالای خود دستگاه بستنی نوشته بود: Grape ice cream! برای عسل بستنی وانیلی خریدم و برای خودم بستنی انگور  یا به قول "واژا" بستنی شراب (چون تا به حال نخورده بودم) هرکدوم پنج لاری.

یکی از خانمهای همراهمون سوالی پرسید (الان یادم نیست چه سوالی) که "واژا" ازش پرسید: شغل شما چیه؟ و اون خانم گفت: گوینده صدا و سیما هستم. "واژا" گفت: حیف که دیر شناختمتون. وگرنه کلی سوال داشتم که ازتون بپرسم. آخه میخوام برای ایرانیهای مقیم گرجستان تعدادی پادکست بسازم. من هم هرچقدر فکر کردم نه اسم اون خانم به نظرم آشنا اومد و نه صداش و نه تصویرش!

فکر میکردم قراره همون مسیری را که رفته بودیم برگردیم. اما کمی دیگه به سمت بالا رفتیم و بعد وارد یک خیابان دیگه شدیم. از کنار "اداره رسیدگی به امور مسلمانان گرجستان" گذشتیم و بعد از تعدادی پله پایین رفتیم و به یک رودخونه رسیدیم. و روی این رودخونه پلی نصب بود که به همه جاش چندین و چند قفل مختلف وصل شده بود به امید رسیدن به معشوق و یا کمک به حفظ زندگی. 

یکی دو مغازه هم کنار پل قفل میفروختند با اندازه ها و قیمتهای مختلف که "واژا" گفت: اگه میخواین قفل بزنین بهتره از جای دیگه ای بخرین. اینجا گرون میدن. روی یکی از قفلها اسم من و یک اسم دخترونه به فارسی نوشته شده بود که با آنی به خاطرش حسابی شوخی کردیم و خندیدیم.

کمی که جلوتر رفتیم کم کم بوی آب گرم های معدنی به مشاممون رسید و بعد به ساختمانهای کوچک و بزرگی رسیدیم که به گفته "واژا" حمامهای آب گرم بودند که با امکانات و قیمتهای مختلف ارائه خدمت میکردند و ازجمله بعضی شون حمامهای خانوادگی هم داشتند. داخل حمامها را ندیدیم و وسط تور هم امکان رفتن به حمام را نداشتیم. بعد از اون هم دیگه فرصت نشد.

با کمی پیاده روی به پارک بزرگی رسیدیم که مجسمه بالاتنه "حیدر علیف" رییس جمهور پیشین جمهوری آذربایجان روی یک سکوی سنگی همون ابتدای پارک دیده میشد. "واژا" گفت: وقتی روسیه با گرجستان دچار مشکل شد و گازش را قطع کرد، جمهوری آذربایجان کمبود گاز گرجستان را جبران کرد. گرجستان هم برای تشکر این پارک را ساخت و به اسم رییس جمهور اون کشور نامگذاریش کرد. 

توی پارک نرفتیم چون "واژا" خواست همون جا بمونیم و منتظر ماشین باشیم. چند دقیقه بعد هم ماشین رسید و سوار شدیم. توی راه گوشی "واژا" زنگ خورد و "واژا کمی جر و بحث کرد و گوشیو قطع کرد. بعد هم گفت: دیروز یه خانمو آوردیم تور. بهم دلار داد و برای بقیه پولش بهش لاری دادم. از دیشب سی بار زنگ زده که تو از من دلار گرفتی باید بقیه پولو هم دلار بدی! پدر اون خانم گوینده صدا و سیما توی ماشین با خونه شون تماس تصویری گرفت و با پسرش صحبت کرد. بعد که پیاده شدیم آنی گفت: به حرفهایی که رد و بدل شد گوش دادی؟ گفتم: نه! گفت: مرده در حین حرف زدن گوشیشو یک لحظه چرخوند و پسرش یکدفعه گفت چرا ..... روسری نداره؟ وقتی برگشت ایران میکشمش! (من که هنوز خبری از قتل یک گوینده صدا و سیما نخوندم شما چطور؟)

رفتیم و رفتیم تا به یک رستوران ایرانی رسیدیم.

یک رستوران مجهز با غذاهای خوشمزه که غذاها را توی ظرفهایی شبیه سینی های قدیمی مسی برامون آوردند. قیمت غذاها برای ما که به ریال حساب میکردیم یه کم بالا بود. نمیدونم برای مردم گرجستان (اگه اینجا می اومدند) چطور بود.

بعد از ناهار برگشتیم هتل. توی راه "واژا" گفت: امشب یه تور داریم نفری صد دلار. میریم رستوران با موسیقی و رقص گرجی و شام رایگان. هر کسی میخواد بیاد بگه. من و آنی یه نگاهی به هم کردیم و هرچقدر فکر کردیم دیدیم نفری صد دلار برامون خیلی سنگینه پس بی خیالش شدیم. بعد هم گفت: فردا هشت صبح ماشین میاد دنبالتون تا برین فرودگاه. گفتیم: نمیشه یه کم دیرتر بریم تا صبحانه هم بخوریم؟ گفت: نه دیر میشه.

برگشتیم هتل و اول کمی استراحت کردیم. بعد کمی با هم صحبت کردیم و یکدفعه آنی گفت: یه سرچ بکن ببین اگه خودمون چنین رستورانی بریم قیمتش چقدره؟ رفتم توی گوگل مپ و سرچ کردم. دوتا رستوران پیدا کرد که هر دو زده بودند ورودی نفری صد لاری و پول غذا هم هرچیزی که سفارش دادین. گفتم: بریم؟ آنی گفت: بریم! یکی از رستورانها خیلی از هتلمون دور بود. اما اون یکی (Georgian house) کمی بهمون نزدیک تر بود و تصمیم گرفتیم بریم اونجا. اما اون موقع هنوز خیلی برای شام زود بود. آنی گفت: ببین اون طرفها جای دیگه ای برای گشتن هست؟ یه نگاه دیگه به گوگل مپ کردم. از شانس ما این رستوران درست در جهت عکس بیشتر جاهای دیدنی تفلیس بود. بالاخره با یک فاصله قابل توجه از رستوران بازار City mall را پیدا کردم و چون امکان پیاده رفتن تا اونجا را نداشتیم تصمیم گرفتیم با تاکسی بریم.

از هتل خارج شدیم و اومدیم لب خیابون. نکته جالبی که توی باتومی هم دیده بودیم و بهش توجه نکرده بودیم این بود که تابلوی کوچک با نوشته "تاکسی" بالای ماشین تنها علامت مشخصه تاکسی ها بود. وگرنه نه رنگ مشخصی داشتند و نه برند خاصی و نه پلاک خاصی. چند دقیقه ای کنار خیابون بودیم و تاکسی ها از جلومون رد میشدند و توقف نمیکردند. آنی گفت: از یک نفر بپرس ببینیم چطور باید تاکسی گرفت؟ رفتم سراغ پسر جوونی که توی پیاده رو ایستاده بود و گفتم:

-Excuse me sir, how can I get a taxi here؟ (حالا درست گفتم؟!)

پسره یه نگاه بهم کرد و بعد گفت: ایرانی هستین؟! گفتم: بله. گفت: اینجا معمولا کسی کنار خیابون تاکسی نمیگیره. همه تاکسی اینترنتی میگیرن. اپلیکیشنشو ندارین؟ گفتم: نه ما تازه رسیدیم هنوز نصب نکردیم! گفت: اگه کنار ایستگاههای اتوبوس بایستین و برای تاکسی ها دست تکون بدین ممکنه بایستن. تشکر کردم و ازش جدا شدیم. رفتیم کنار ایستگاه اتوبوس و برای تاکسی ها دست تکون دادیم. فکر میکنم تاکسی چهارم یا پنجم بود که نگه داشت. توی نت خونده بودم که اینجا اول باید سر قیمت به توافق برسیم. رستورانو توی گوشی بهش نشون دادم و گفتم: How much will you take us there؟ گفت: ten lari. دیدیم بد نمیگه. پس برای اولین بار توی عمرمون سوار ماشین "opel" شدیم. چند صد متر بیشتر نرفته بودیم که دیدم ماشین دم یک ایستگاه اتوبوس دیگه نگه داشت و راننده گفت: لطفا پیاده شین یه نفر تاکسی اینترنتی خواسته! با تعجب  پیاده شدیم و دوباره برای تاکسی ها دست بلند کردیم و یک تاکسی نگه داشت. ازش قیمت پرسیدم که گفت: Eight lari! و این بار برای اولین بار توی عمرمون سوار "فورد" شدیم! بعد هم دم City mall پیاده شدیم. یک بازار بزرگ و (فکر کنم) دوطبقه.

حسابی توی بازار چرخیدیم و باز هم چیزی نخریدیم. البته به جز یک دستبند با طرح "یین و یانگ" که عسل دیگه خیلی اصرار کرد و گفت کاملا شبیه گردن بندیه که توی خونه داره. دیگه یادم نیست شد پنج لاری یا ده لاری.

کل طبقه اول را چرخیدیم و بعد رفتیم طبقه دوم. دیدنیها توی این بازار کم نبود. مثلا این سگ روباتیک که با کنترل از راه دور حرکتش میدادند.

اواسط طبقه دوم بود که آنی نشست و گفت: من که دیگه خسته شدم. شما اگه میخواین ادامه بدین. پس من و عسل به گردش پدر و دختری ادامه دادیم و بقیه طبقه دوم را هم جستجو کردیم. آخر سالن هم یک شهر بازی سرپوشیده بود که واقعا عسل اینجا را بزرگواری کرد و سوار چیزی نشد. یکی دوبار هم که گفتم: اگه میخوای سوار شو گفت: نمیخواد.

برگشتیم پیش آنی. بعد هم کم کم از بازار اومدیم بیرون. هوا دیگه کاملا تاریک شده بود. رفتم سراغ یک تاکسی که اونجا ایستاده بود و خواستم ما را ببره رستوران که گفت: چهل لاری! گفتم: نمیخوام. رفتم سراغ تاکسی بعدی که گفت: سی لاری! آنی صدام کرد و گفت: میگم واقعا میخوای بریم اون رستوران؟ فقط سیصد لاری ورودیه باید بدیم. و احتمالا غذاهاش هم گرونند. گفتم: پس چکار کنیم؟ گفت: نزدیک هتل یه رستوران "مک دونالد" دیدم. میریم همونجا یه چیزی میخوریم. خیلی دوست داشتم اون رستورانو ببینم. اما متاسفانه حق با آنی بود. سیصد لاری برای ورودی خیلی زیاد بود! برگشتم سراغ همون تاکسی و گفتم: تا هتل چقدر؟ گفت: اونجا هم سی لاری! برگشتم. راننده تاکسی بوق زد و گفت: چقدر میخوای بدی؟ گفتم: هیچی ولش کن! برای یکی دوتا تاکسی دیگه دست بلند کردیم که نگه نداشتند و اون راننده هم چند بار دیگه برام بوق زد. اما دیگه ماشینش از چشمم افتاده بود! سه نفره شروع کردیم به قدم زدن. نزدیک ایستگاه اتوبوس بعدی چشم عسل به یک بچه گربه افتاد و چندین دقیقه همون جا باهاش بازی کرد. بعد هم میگفت: باید اینو ببریم ایران! که البته امکان نداشت. پس هرطور بود قانعش کردیم که امکانش نیست. بعد گفت: پس حداقل ببریمش هتل! که اون هم ممکن نبود.بالاخره راضیش کردیم که باید گربه را همون جا بگذاره و بریم. رفتیم دم ایستگاه اتوبوس و این بار سوار یک تویوتا شدیم و با ده لاری برگشتیم نزدیک هتل.

اول رفتیم سراغ "مک دونالد".

قبلا از غذاهای "مک دونالد" خورده بودیم. اما خودمون نخریده بودیم. بلکه آقای صاحبخونه برامون خریده بود. آنی پشت یک میز بیرون مغازه نشست و من و عسل وارد مغازه شدیم. اول نگاه کردیم تا ببینیم بقیه چکار میکنن! بعد رفتیم سراغ یکی از صفحه های نمایشی که توی مغازه بود. گرسنه بودیم و حال و حوصله شو نداشتیم که مثل اکثر وقتها توی کافه ها غذاهای مختلف سفارش بدیم و تقسیمشون کنیم! پس اول یک همبرگر سفارش دادیم که با یک لیوان نوشابه و مخلفات همراه شد. عسل گفت: من استیکر هم میخوام و روی استیکر هم کلیک کرد که هر غذا را به 18  لاری رسوند. بعد همون غذا را ضربدر سه کردیم و تایید کردیم. یک فیش از زیر دستگاه بیرون اومد که برداشتیم و با یکی از شماره هایی که اونجا بود رفتیم سر صندوق. پول غذا را دادیم و برگشتیم سر میز و شماره ای که برداشته بودیم گذاشتیم روی میز. وقتی غذا آماده شد گارسن اومد سر میز و غذامونو آورد. احتمالا به طریقی میتونن مکان هر شماره را تعیین کنن من نمیدونم.

راستش انتظار خیلی بیشتری از همبرگرهای مک دونالد داشتم. به نظر میرسه بیشتر پول اسمشو میگیره!

غذا تموم شد. میخواستیم بریم که عسل گفت: پس استیکرهامون؟ شروع به زیر و رو کردن سینی کردیم اما استیکری توش نبود. حتی فکر کردم شاید استیکر یه معنی دیگه هم داره که ما نمیدونیم. بعد فاکتور را چک کردم و دیدم تنها چیزی که توی فاکتور نبود "نی نوشابه" بود. اما استیکر که نمیتونه نی معنی بده! بالاخره با عسل رفتیم سراغ دختر صندوقدار و گفتم: ما سه تا هم استیکر داشتیم کجان؟ رفت و سفارشمونو دوباره نگاه کرد و بعد سه تا استیکر با آرم مک دونالد بهمون داد که هنوز توی خونه توی دکور افتادن! بعد رفتیم بیرون و با آنی با یه ژست فاتحانه که حقمونو گرفتیم و اینا برگشتیم هتل!

حدس میزدم که فردا توی فرودگاه لاری را ارزونتر بخرن. پس تصمیم گرفتم پولها را همون شب چنج کنم. توی سفرهای قبلی خارجی صرافیها سکه قبول نمیکردن پس سکه هایی که باقی مونده بودند برداشتم تا ببرم توی سوپرمارکت کنار هتل و به جاشون اسکناس بگیرم اما آنی گفت: با سکه ها یه چیزی برای صبحانه فردا بگیر. رفتم توی مغازه. قیمتهای چیزهای مختلفو بررسی کردم و بارها جمع و تفریق کردم تا این که بالاخره دقیقا به اندازه سکه هام جنس برداشتم و رفتم دم صندوق! خریدها را بردم توی هتل. بعد اول چک کردیم تا مطمئن بشیم تا فردا صبح دیگه به لاری نیاز نداریم. بعد اسکناسها را جمع کردم تا ببرم صرافی که توی یکی از جیبهای کیفم هشت و نیم لاری سکه دیگه هم پیدا کردم و تصمیم گرفتم دوباره برم فروشگاه! اما اول رفتم صرافی. اسکناسها را دادم و بعد پرسیدم: سکه قبول نمیکنین؟ که گفت: چرا بده! سکه ها را هم دادم و دلار گرفتم و برگشتم هتل. وقتی در آسانسور باز شد "واژا" ازش خارج شد! انشاءالله که فقط اومده بود دلارهای اون خانمو بهش بده! . رفتم توی اتاق و وسایلمونو جمع کردیم و خوابیدیم. و به این ترتیب ما از 1800 دلاری که برده بودیم 932 دلار را برگردوندیم.

دوشنبه نوزدهم شهریورماه سال یکهزار و چهارصد و سه

صبح بیدار شدیم و صبحانه ای که دیشب تهیه کرده بودم خوردیم. بعد وسایلمونو جمع کردیم و یکدفعه یادم اومد برخلاف باتومی که هر روز وقتی به هتل برمیگشتیم اتاق تمیز بود اینجا هرگز اتاقو تمیز نکردن! بعد هم که یادم رفت از اتاق عکس بگیرم . ساعت هشت صبح پایین بودیم. ماشین که اومد دنبالمون یک محفظه بزرگ پشت صندوق عقبش داشت که با دوتا لولا شبیه در اتاق از ماشین جدا میشد  و تعدادی از چمدانها را هم توی اون گذاشتند. "یلدا" هم با ما اومد. و بعدا حدس زدیم که برای این زودتر رفتیم که مسافرهایی که با همون هواپیما اومده بودند ببرند.

توی فرودگاه دستشویی رفتم و برای اولین و آخرین بار در این سفر دستشویی بدون شیلنگ را تجربه کردم حدسم درست بود و توی فرودگاه لاری را ارزون تر میخریدند. گوشه فرودگاه یک دستگاه فروش جوراب با سکه هم بود که چون سکه گرجی نداشتیم نتونستیم ازش  بخریم. آنی و عسل روی یک نیمکت نشستند اما من اول چرخی توی فرودگاه زدم که چندان بزرگ نبود. 

به محض این که تحویل گرفتن چمدانها را شروع کردند (که طبق معمول یکی از آخرین و دوردست ترین محل ها بود) به آنی و عسل خبر دادم و رفتیم. فقط چند نفر از ما  جلوتر بودند و توی چند دقیقه ای که منتظر بودیم به آنی گفتم: حالا خوبه باز هم برای سوار شدن مشکل داشته باشیم! و حسابی خندیدیم. وقتی نوبتمون شد، دختری که اونجا نشسته بود یکی یکی پاسپورتها را دید و بعد برچسب چمدونهامونو به آخریشون زد و بعد یکدفعه چیزی به مردی که اونجا بود گفت و اون مرد هم اومد و شروع کرد به چک کردن! اونها گرجی حرف میزدند و ما چیزی نمیفهمیدیم اما یکدفعه توی حرفهاشون چندبار از واژه انگلیسی infant استفاده کردند و فهمیدم این بار عسل مشکل داره! گفتم:

Sorry! Whats wrong?

و اون مرد گفت: Its not your problem. Its from our machine.

یواشکی نگاه کردم و دیدم کارت پرواز عسل به اسم یکی دیگه چاپ شده. اون دو نفر هم کلی صحبت کردند و به چند نفر زنگ زدند و بالاخره برچسبهای روی چمدون و کارت پرواز صادر شده را پاره کردند و از اول چاپ کردند و بعد از پله ها بالا رفتیم و رفتیم برای مراحل بعدی. آنی و عسل نشستند. اما من چرخی توی مغازه های اونجا زدم. توی مغازه فروش عطر و ادوکلن یکی از عطرها را که قیمتش 67 یورو بود برداشتم و (مثلا) برای امتحان کلی از اونو به خودم زدم . اون قدر هول داشتم که اصلا یادم رفت اسمشو بخونم. وقتی برگشتم و پیش آنی نشستم یکدفعه گفت: چرا این قدر بوی شامپو میدی؟ . بخشی را برای بازی بچه ها اختصاص داده بودند که اسباب بازیهاشون به سن عسل نمیخورد. پس هر سه ما از نت رایگان فرودگاه استفاده کردیم تا این که باز هم  از آخرین گیت موجود در سالن گذشتیم و وارد هواپیمای "قشم ایر" شدیم که ساعت یازده و نیم صبح پرواز کرد و به ایران برگشتیم. توی هواپیما یادم اومد آخرش خیابان "روستاولی" را ندیدیم. شاید یک بار دیگه!

گوشی ها را از حالت هواپیما خارج کردیم و کلی پیامک  و تماس ناموفق را ملاحظه کردیم. رفتیم توی سالن تحویل بار فرودگاه امام و کنار نقاله ای که میچرخید و بالای اون نوشته بود تفلیس ایستادیم. اما بعد از چند دقیقه یکدفعه نقاله ایستاد و نقاله کناری روشن شد و همه مون رفتیم اون طرف! من تونستم به آخرین نقطه نقاله برسم و ایستادم. بعد از چند دقیقه چمدانها یکی یکی اومدند ولی هرچقدر صبر کردم به من نرسیدند! بعد دیدیم عسل خودش هرسه شونو برداشته و داره میاره! از همسفر کرمانی مون خداحافظی کردیم و به هم شماره دادیم و قول گرفتیم هرکدوم به شهر اون یکی رفت بهش زنگ بزنه.

اخوی سر کار بود و بابا هم حال و حوصله رانندگی تا فرودگاهو نداشت. پس اول توی اسنپ قیمت گرفتم و بعد از تاکسی های فرودگاه قیمت پرسیدم که تقریبا هشت برابر اسنپ بود! پس همون اسنپ را گرفتیم و رفتیم خونه اخوی.

اون روز تا غروب استراحت کردیم و بعد راهی میدون شوش تهران شدیم. نمیدونم آنی توی یکی از بازارهای اونجا توی اینستاگرام چی پسندیده بود اما وقتی رسیدیم اون بازار تعطیل شده بود. بعد از یک بلور فروشی یک سرویس بلور را قیمت کرد که با شنیدن قیمت "پنجاه و دو میلیون و صد هزار تومان"ی چون وارداتیه و ساخت جمهوری چک بدون هیچ حرفی از مغازه خارج شدیم!

قرار بود عماد هم بیاد و تا آخر هفته پیش اخوی بمونیم اما نیومد. پس ما هم فردا صبح از خونه اخوی حرکت کردیم و به ولایت برگشتیم. روز بعد رفتم بانک و به خانم معاون بانک گفتم: به زودی دلارهایی که برگردوندیم میفروشم و میارم تا سپرده کنین و روش سود بیاد. گفت: یواشکی بهت میگم. دلارها را نگه داری بیشتر سود میکنی! و تا حالا هم که حرفش درست بوده.

پایان!

پی نوشت: ببینید بعد از یک سال و خرده ای کی دوباره پست گذاشته!