نخستین سفر به اروپا (3)

ادامه چهارشنبه چهاردهم شهریورماه سال یکهزار و چهارصد و سه

سلام

آنی دراز کشید اما من نیومده بودم اینجا تا بخوابم! قرارمون با "اسی" برای ساعت هفت بعدازظهر بود. رفتم و توی تراس روی صندلی نشستم و مشغول تماشای اطراف شدم. به خودم گفتم: "نمیدونم لک لکی که منو با خودش آورده بود اگه توی موقعیت مکانی یا زمانی تحویل من اشتباه کرده بود وضعیت زندگی من به چه صورت بود؟ شاید الان ساکن یکی از همین آپارتمانهایی بودم که دارم نگاهشون میکنم. همین آپارتمانهایی که توی تعدادی از تراسهاشون افرادی نشستن و مثل من دارن به اطراف نگاه میکنن (و نمیدونم چرا تقریبا هیچ کدومشون لباسی توی بالاتنه شون ندارند!) شاید هزار سال دیگه توی یک خانواده ثروتمند سوییسی به دنیا می اومدم یا شاید هم هزار سال پیش و توی یکی از قبیله های بدوی آفریقایی ....

 

گه گاه چند قطره بارون میریخت و زود هم قطع میشد و به نظر میرسید همه به چنین آب و هوایی عادت دارند. در همین افکار بودم که عسل صدام کرد و فهمیدم بهترین جا را برای کمتر قطع و وصل شدن نت توی اون اتاق پیدا کرده. هرطور که بود وقتو گذروندیم تا ساعت نزدیک به هفت که سه نفره سوار یکی از آسانسورهای ساختمان شدیم و به طبقه همکف اومدیم.

وقتی به طبقه همکف رسیدیم دهنمون باز موند. چون با چنان بارون شدیدی روبرو شدیم که به ندرت توی زندگیمون دیده بودیم. درحدی که آنی گفت: بعید میدونم توی این هوا تور را برگزار کنن. خوبه برگردیم!

گفتم حالا که اومدیم. چند دقیقه همین جا بارونو نگاه میکنیم. اگه بخوان تور را لغو کنن بهمون خبر میدن. چند دقیقه اونجا نشسته بودیم که "اسی" توی "واتس آپ" بهم زنگ زد و گفت: ببخشید که دیر کردیم. تا چند دقیقه دیگه میرسیم. وقتی رسیدند آنی گفت: فکر کردیم توی این هوا نمی آیین. و "اسی" هم گفت: اینجا این هوا عادیه. خیالتون راحت حتی اگه خیس بشین سرما نمیخورین چون هوا گرمه. رفتیم و سوار مینی بوس شدیم. چند نفر از قبل توی مینی بوس بودند و چند نفر هم بعد از ما سوار شدند و بالاخره به مقصد رسیدیم. دم اسکله ایستادیم و از ماشین پیاده شدیم. بارون دیگه درحال قطع شدن بود. پیش از هرچیزی توجهمون به مجسمه های نه متری "علی و نینو" جلب شد. مجسمه ای که براساس افسانه عشق یک پسر مسلمان و یک دختر مسیحی به هم ساخته شده. توی نت به طور مفصل درباره اش نوشته و من دیگه توضیحی نمیدم. و در همون لحظه مجسمه ها یکدفعه شروع به حرکت کردند.

بعد همه به دنبال جناب "اسی" به سمت کشتی حرکت کردیم. هوا دیگه درحال تاریک شدن بود که سوار یک کشتی تفریحی شدیم که توی جاهای مختلفی از اون چند اسکلت و یکی دو مجسمه از شخصیتهای فیلم "دزدان دریایی کاراییب" دیده میشد.

مسافرین کشتی ما بودیم و چند توریست ایرانی دیگه (از یک اکیپ دیگه) و چند توریست روس و چند نفر از شرق آسیا و دو سه نفر از مردم گرجستان. به آب دریا نگاه کردم. واقعا تیره تر از بقیه دریاهایی که دیده بودم به نظرم میرسید! نفهمیدم واقعیت داشت یا به خاطر اسم دریا این طور به خودم تلقین میکردم یا به خاطر تاریکی هوا بود؟ بالاخره حرکت کردیم. چند کشتی دیگه هم توی دریا درحال حرکت بودند. در نزدیکی ساحل چند دسته عروس دریایی را مشغول شنا دیدیم. یکی از پسران (فکر میکنم) گرجی  به زبون انگلیسی عملیات مخ زنی یه دختر بلوند روسی را شروع کرده بود. بعد از چند دقیقه همه مسافرها داشتند به هم نگاه میکردند و از هم میپرسیدند: همین؟ فقط توی دریا حرکت کنیم و با بارش گه گاهی بارون خیس بشیم؟

کم کم صدای مردم بالا رفت و بالاخره صدای موسیقی گرجی بلند شد اما باتوجه به کم بودن تعداد گرجی های داخل کشتی استقبال چندانی ازش نشد. یکدفعه موسیقی قطع شد و بعد از چند لحظه صدای ترانه های مختلف ایرانی بلند شد. بعد از چند دقیقه یخ هموطنان همیشه در صحنه آب شد و کم کم شاهد حرکات موزون هموطنانمون بودیم. بعد از پخش چند ترانه کشتی کم کم دور زد و به سمت اسکله برگشت. اول باورم نمیشد که واقعا بخوان برگردن اما وقتی به اسکله رسیدیم و کشتی را پارک کردند باورم شد! اون پسر و دختر هم که صحبتهاشون به اسم هتل دختر و برنامه اش برای اون شب رسیده بود پیاده شدند! من زمان نگرفتم اما فکر نمیکنم کل این سفر دریایی از یک ساعت بیشتر شده باشه. از نظر کیفیت هم اصلا به پای گردش روی تنگه بسفر در استانبول یا گردش روی رودخانه "چائوپرایا" در بانکوک نمیرسید.

موقع پیاده شدن به مردی که دم در کشتی ایستاده بود گفتم: من خیلی از این برنامه خوشم اومد! اگه بخوام یک بار دیگه هم بیام هزینه اش چقدره؟ گفت: نفری سی لاری! دیدم انگار این طوری خیلی ضرر کردیم! رفتم و به "اسی" گفتم: قیمت گردش روی آب را گفت نفری سی لاری! گفت: بله درسته. گفتم: پس چرا شما از ما نفری 50 دلار گرفتین؟ گفت: مگه فقط همین بود؟! بردن و آوردنتون هست. حالا هم که قراره ببریمتون رستوران! دوباره همگی به دنبال "اسی" راه افتادیم. توی راه برای اولین  بار توی گرجستان گربه دیدم! اصولا اونجا گربه خیلی کم دیدم درحالی که تا دلتون بخواد سگ این طرف و اون طرف میرفت و سگ های به مراتب بیشتری هم همیشه در جاهای مختلف روی زمین ولو شده بودند. و درست مثل ترکیه بیشترشون یک برچسب به گوششون چسبیده بود.

سوار مینی بوس شدیم و راه افتادیم تا رسیدیم به یک رستوران بزرگ و درست و حسابی; به نام رستوران ریویه را.

وارد شدیم و دور چند میز بزرگ که همون جلو صحنه برامون رزرو شده بود نشستیم. رستوران دو خواننده زن و مرد داشت که جرات نکردم فیلم خواننده زنش را توی وبلاگ بگذارم. اما این شما و این هم خواننده مردشون!

روی میز پر بود از انواع غذا و ما همزمان با خوردن غذای روح مشغول خوردن غذای جسم هم شدیم! انواع پیتزاها و کبابها و غذاهای دیگه و نوشیدنیهای گازدار گرجی را خوردیم. اما من همچنان چشمم دنبال اون غذاهای محلی بود که توی نت پیدا کرده بودم و خبری ازشون نبود!

اونجا متوجه یک نکته جالب شدم. چند نفر مرتبا توی رستوران میچرخیدند و به محض این که ظرفی روی یک میز خالی میشد اونو میبردند. اول فکر کردم قراره دوباره پرشون کنن و بیارن اما هرچقدر صبر کردم خبری نشد و فهمیدم که سهمیه غذای ما همین قدره! این کار (بردن ظرفهای خالی شده وسط خوردن غذا) را توی اون چند روز توی رستورانهای دیگه این کشور هم دیدم و ظاهرا رسمشونه.

در طول زمانی که اونجا بودیم من مراسم جشن تولد سه فرد مختلف را دیدم. نمیدونم سورپرایزشون کرده بودند یا با برنامه ریزی جشن تولدشونو اونجا گرفته بودند که دومی منطقی تره. چند جوان گرجی دختر و پسر دور میز کنار ما بودند که مرتبا درحال نوشیدن نوشیدنی های مختلف بودند و به محض این که موسیقی کمی شاد میشد مجلس را گرم میکردند! من توی رقص اطلاعات چندانی ندارم اما توی رقصهای سنتی که اون شب دیدم شباهتهایی با رقصهای مردم آذربایجان پیدا کردم که البته خیلی هم بعید نیست.

درحال تماشای رقص جوانان سیمین تن نازک بدن (!) و گوش دادن به صدای موسیقی گرجی و درک احساس شادی توی چهره مردمی که اونجا بودند یک لحظه رفتم توی فکر و به خودم گفتم: خودمونیم! چرا این مردم باید دوست داشته باشن که هنوز بخشی از ایران باشن؟ خیلی فکر کردم اما به هیچ جوابی نرسیدم. پس تصمیم گرفتم حالا که چند روز اونجام (و البته یک روزش را هم با اشتباه خودم کم کردم) از این چند روز لذت ببرم.

با زن و شوهری که تقریبا همسن خودمون بودند و کنار ما نشسته بودند صحبت کردیم. ظاهرا با ماشین خودشون و از طریق ترکیه اومده بودند و الان توی یک هتل دیگه بودند. آنی از خانمه پرسید: پس چطور اومدین توی این تور؟ و خانمه گفت: قبلا با تور اومده بودیم. حالا هم به محض این که رسیدیم با "اسی" تماس گرفتیم و خواستیم ما را هم با خودش بیاره و پولشو بگیره.

اگه اشتباه نکنم بین یک تا دو ساعت توی اون رستوران بودیم و وقتی همه همسفران غذاشونو خوردند بلند شدیم. یک نکته دیگه این که تقریبا همه غذاها شورتر از چیزی بودند که ما معمولا میخوریم. و بعد که با بقیه همسفران صحبت کردیم متوجه شدیم که اونها هم همین نظرو دارند. به دم در رستوران که رسیدیم همه با دیدن بارش شدید بارون همراه با رعد و برقهای شدید متوقف شدیم تا این که جناب راننده رفت و ماشینو آورد جلو در و همه سوار شدیم و بعد هم هرکسی رفت به هتل خودش. دیگه نه جای خوردن داشتیم و نه حال هیچ کاری را پس بعد از چند دقیقه خوابیدیم.

پنجشنبه پانزدهم شهریور ماه سال یکهزار و چهارصد و سه

اون روز برای ساعت ده صبح قرار گشت شهری "باتومی" را داشتیم. صبحانه هتل هم از ساعت هشت و نیم شروع میشد. پس بدون عجله و با خیال راحت از خواب بیدار شدیم و آماده شدیم و رفتیم به سالن غذاخوری. تنوع غذایی خوب بود اما بیشترشون چیزهایی نبودند که ما معمولا بهشون میگیم صبحانه! مثلا پخته شده یه چیزی شبیه عدس را داشتیم (نه به صورت عدسی) یا یکی دو نوع غذا شبیه نودل و ماکارونی و البته یکی دو نوع پنیر و کره و سوسیس و ..... من یه چیزی را که فکر میکردم ظرف یک نفره مرباست برداشتم اما وقتی بازش کردم توش یه چیزی شبیه "دنت" بود. عسل هم فورا رفت و یکی برداشت اما از طعمش خوشش نیومد و مجبور شدم خودم هردوشونو بخورم! بعد عسل رفت و یک مقدار "کورن فلکس" توی شیر ریخت و آورد سر میز و یک قاشق ازش خورد و بعد چهره اش رفت توی هم و گفت: بدمزه است! یک قاشق ازش خوردم و دیدم حق داره. اینو دیگه خودم هم نخوردم. فکر کردم کورن فلکسشون مشکل داره اما وقتی رفتم و یک فنجون شیر برای خودم ریختم متوجه شدم این شیرشونه که بدطعمه! تا وقتی اونجا بودیم دیگه شیر نخوردیم.

ساعت حدود ده رفتیم توی لابی دم هتل. بین اون همه "بنز" و "فورد" و "اوپل" و "تویوتا" و "نیسان" و .... چشمم به یک ماشین شاسی بلند چینی افتاد. به آنی گفتم: ببین! از این ماشینها که توی ایران هم هست. فقط نمیدونم اینجا قیمتش چقدره؟ بعد یکدفعه نگاه کردم و دیدم پلاکش، پلاک بین المللی ایرانه! رفتم صرافی نزدیک هتل و صد دلار دادم و باز هم دقیقا 266 لاری بهم داد.

این بار "مسعود" بود که اومد دنبالمون. سوار شدیم و در کمال تعجب ما دوباره به همون جایی رفتیم که دیشب رفته بودیم! یکی از همسفران امروز ما به شدت شبیه یکی از دوستان محترم وبلاگی بود که بعدا توی وبلاگشون ازشون پرسیدم و گفتند هیچکدوم از اقوامشون الان توی گرجستان نیستند.( اون شب توی هتل برای اطمینان وبلاگ اون دوستمونو باز کردم اما نمیدونم چرا هیچ عکسی از وبلاگشون باز نشد. توی چند وبلاگ دیگه هم چرخیدم اما هیچکدوم عکسی نداشتند که ببینم باز میشه یا نه؟) چند دقیقه بعد "اسی" هم با یک سری مسافر دیگه از راه رسید. اول مجسمه "علی و نینو" را بهمون معرفی کردند که به نظر من با نورهای قرمز و آبی که دیشب دیده بودیم قشنگ تر بودند. بعد به دیدن برج الفبا رفتیم. برجی که تا حدودی به رشته های DNA شباهت داشت و روش 33 حرف الفبای گرجی حک شده بود تا نشون دهنده اصالت زبانشون باشه. یک برج الفبای دیگه هم توی تفلیس بود که ما دیگه اونو ندیدیم. بهمون گفتند بالای برج یک رستوران هم هست که اونو هم ندیدیم.

از دور یک برج را بهمون نشون دادند که یه چیزی شبیه چرخ و فلک روش بود و گفتند: این برج قبلا دانشگاه آمریکایی باتومی بوده و اون چیزی که شبیه چرخ و فلکه درواقع سلف سرویسشون بوده. اما الان این برج متعلق به یک تاجر ترکه. بعد هم گفتند توی این سالها ترکها اون قدر با قیمتهای بالا مشغول خرید توی گرجستان هستند که دولتشون نگران شده و از مردمش خواسته زیاد به ترکها ملک و زمین نفروشند.

بعد به سمت اسکله به راه افتادیم. توی راه برای عسل یخ در بهشت خریدم به قیمت پنج لاری که تفاوت چندانی با نوع ایرانیش نداشت. بعد از چند دقیقه پیاده روی به یک چرخ و فلک رسیدیم و همه سوار شدیم. البته به جز یکی از خانمها که گفت از ارتفاع میترسه. هر خانواده جدا جدا سوار شدند و بالا رفتیم. اما جالب این که بعد از فقط یک دور پیاده مون کرد! نمیدونم چند لاری برای این یک دور میگرفت.

بعد از اون پیاده راهی میدان "پیازا" شدیم. میگفتند این میدان و ساختمانهای اطرافش به سبک ایتالیایی ساخته شده که چون من ایتالیا را ندیدم نمیتونم نظر قطعی بدم. تورلیدرها عجله داشتند که پیش از ساعت دوازده خودمونو به اونجا برسونیم تا یه چیزی را ببینیم. و دیدیم!

این هم طرح وسط میدان که میگفتند با (اگه اشتباه نکنم) هفت هزار قطعه شکسته شده کاشی کوچیک ساخته شده.

اونجا پشت میزهایی که بود نشستیم و هر نفر یک بستنی بیسکوییتی ساخت گرجستان خوردیم. 

بعد "اسی" ما را صدا زد و گفت: شما فردا قراره برین تفلیس؟ گفتیم: بله. گفت: اون خانواده سه نفره هم باید فردا برن و تصادفا اونجا توی یک هتل هم هستین. من نظرم اینه که فردا تور گشت خارج از شهر باتومی را هم بیایید و بعد برین. چون تا تفلیس چند ساعت راهه و تا برسین شب میشه و عملا یک روزتون حروم میشه. گفتم: تا تفلیس چقدر راهه؟ گفت: قبلا با جاده کوهستانی که داشت 12 ساعت راه بود اما حالا که دارن اتوبانش میکنن حدود 6 ساعت. آنی گفت: پس به شرطی که برای فردا عسل را نصف قیمت حساب کنین! "اسی" یه کم فکر کرد و گفت: پس به شرطی که تور داخل شهر و خارج شهر تفلیس را هم از خودم بخرین تا به شرکت بگم به این دلیل نصف قیمت حسابش کردم. آنی گفت: فقط تور شهری را ازتون میخریم. "اسی" هم کمی فکر کرد و بعد گفت: قبول. وقتی "اسی" دور شد گفتم: طبیعتا این اول به فکر سود خودشه بعد حروم شدن یک روز ما. حالا ما با چه ضمانتی بهش پول بدیم؟ اگه رفتیم اونجا و گفتند اون پول به ما ربطی نداره چی؟ آنی گفت: پس فکر کردی چرا تور خارج از شهر را ازش نخریدم؟ بعد از خوردن بستنی ها ازجا بلند شدیم و پیاده به سمت مقصد بعدی به راه افتادیم. توی راه آنی و خانم اون یکی خانواده مشغول مشورت شدند تا ببینیم بالاخره چکار کنیم. مقصد بعدی میدان "اروپا" بود و توی راه یه ساعت نجومی هم بهمون نشون دادن اما درست توضیح ندادن و من هم درست سردرنیاوردم!

توی مسیر متوجه چیز جالبی شدم. شماره پلاک بیشتر ماشینها گرچه نه به صورت کامل اما تا حد زیادی متقارن بود. این هم سندش!

بالاخره به میدان اروپا رسیدیم

که توی ستون وسط میدون مجسمه "مده آ" با پشم زرینش دیده میشد. مسعود درباره داستان "مده آ" برامون توضیح داد که چون میترسم نتونم درست توضیح بدم چیزی نمیگم. اما جالب این که بهمون گفتند طلای توی مجسمه واقعا طلاست!

کنار میدون هم مجسمه یک مرد روی صندلی نشسته بودکه بهمون گفتند ایشون "ممد آباشیدزه" بوده که برای استقلال گرجستان از حکومت عثمانی خیلی تلاش کرده. بعد از مرگش هم نوه اش از مردم میخواد برای ضربه زدن به حکومت عثمانی پولهاشونو از توی بانکها بیرون بیارن و بدن تا نگه داره. بعد هم با سیزده (یا هفده؟) میلیون دلاری که از مردم گرفته بوده میره مسکو و تا پایان عمر به خوبی و خوشی اونجا زندگی میکنه! برای همین همون قدر که ایشون همچنان برای مردم محترمه نوه اش از شخصیت های منفور گرجستانه! در همین لحظات بود که آنی اومد پیشم و گفت: با خانم اون خانواده مشورت کردیم. نهایتا تصمیم گرفتیم که فردا تور خارج از شهر را نریم و صبح زود به سمت تفلیس حرکت کنیم. رفتم و به "اسی" گفتم که گفت: مشکلی نیست. براتون بلیت میگیرم.

توی حرکت به سمت مقصد بعدی متوجه دانشگاه آمریکایی سابق شدم و فهمیدم که رسما داریم دور خودمون میچرخیم!

بالاخره به مقصد بعدی رسیدیم که "مسعود" گفت چون توش یه  اوپرا به سبک اوپرای مسکو ساخته شده به میدان اوپرا معروفه. اونجا هم مجسمه یه مرد وسط میدون بود که الان اصلا یادم نیست کی بود! اینجا بود که والدین یک پسر جوون که فقط سرش توی گوشی بود بهش گفتن: توی سفر بعدی اصلا نمیاریمت.  و پسر هم گفت: آخ جون! میمونم ایران عشق و حال!

بعد از کلی چرخیدن توی میدون ماشین اومد دنبالمون و سوار شدیم. "مسعود" گفت: الان میریم به سمت مرز "سارپی" مرز بین دو کشور گرجستان و ترکیه. حدود چهل کیلومتر توی راه بودیم. بین راه کنار یک رودخونه ایستادیم و عکس گرفتیم و تاب بازی کردیم.

توی مسیر با دیدن کوههای پر از درخت و ویلاهای لابلای اونها آدم یاد طبیعت زیبای گیلان می افتاد. رفتیم و رفتیم تا به مرز رسیدیم که در کمال تعجب من فقط یک مرز کاملا معمولی بود و من واقعا نفهمیدم چرا تا اونجا رفتیم! یکی از خانمها گفت میشه یه سر بریم توی ترکیه؟ که "مسعود" گفت: نه! چون شما با پاسپورت ایرانی اومدین اگه رفتین اون طرف دیگه نمیتونین برگردین. و راستش من نفهمیدم چرا؟ چون نه گرجستان از ایرانیها ویزا میخواد و نه ترکیه! خلاصه که فقط چند دقیقه توی ماشین نشستیم و مرز را نگاه کردیم و دور زدیم! چند دقیقه بعد دم یک آبشار ایستادیم. 

دو مجسمه کنار آبشار بود که به گفته "مسعود" یکیشون اولین کسی بود که مسیحیت را به گرجستان آورد و دومی اولین کسی که بهش ایمان آورد.  الان فقط یادمه که اسم یکیشون ماتیاس بود.

من تا پایین و پیش مجسمه رفتم و یکدفعه متوجه یک پله شدم که ازش بالا رفتم و روی صندلی بزرگی که کنار مجسمه بود نشستم. بقیه هم بعد از چند دقیقه همین کار را کردند و همه عکس گرفتیم. یکی از همسفران از راننده پرسید: این ماشینو چند خریدی؟ گفت: سال ۲۰۱۷ که صفر کیلومتر بود خریدمش ۳۵۰۰۰ دلار.

بالاخره از اونجا هم حرکت کردیم و برای خوردن ناهار به رستوران رفتیم و یکی دو نوع کباب و برنج و ... برامون آوردند و نوشابه های کوکاکولای قوطی که روشون گرجی نوشته بود اما ساخت جمهوری آذربایجان بودند. و بعد هم بالاخره به هتل برگشتیم. این هم رستوران دنیز

پی نوشت: ببخشید که دیر به دیر آپ میکنم اما باور کنید که فرصت نیست. مثلا بخشی از این پست را در حالی نوشتم که برای اولین بار در طول تاریخ (!) رفته بودیم کنسرت.