خاطرات (از نظر خودم) جالب

سلام 

تصمیم داشتم توی این پست ادامه خاطراتمو بنویسم اما وقتی دیدم خاطرات چند هفته اخیر اونقدر شده که باهاشون یه پست جدیدو پر کرد نظرم عوض شد. 

امیدوارم برای شما هم جالب باشند. 

دوستانی هم که از اون خاطرات عهد دقیانوس بیشتر خوششون میاد باید تا پست بعد صبر کنند. 

بگذریم 

دیروز صبح شیفت 24 ساعته بودم. 

ساعت 8 صبح رسیدم سر شیفت. نمیدونستم شیفت دیشب کی بوده پس زدم به درب اتاق استراحت تا هر کسی شیفت بوده بیاد بیرون اما خبری نشد همون وقت یک مریض اومد که نشستم و ویزیتش کردم و بعد از اون یکی از پرسنل اومد و نشستیم به صحبت. 

حدود ساعت 8 و 10 دقیقه بود که دیدم خانم دکتر «س» (عیال مجید که توی پست قبلی درباره اش براتون نوشتم) اومد توی اتاق و گفت: 

من شیفتم تمام شده و با این وجود دارم اون طرف به یک status epilepticus میرسم شما راحت نشستین صحبت میکنین؟ 

گفتم: وای ببخشین فکر کردم شما رفتین. خوب شما بفرمایین برید من کارهاشو میکنم. 

گفت: نمیخواد دیگه فقط نوشتن برگ اعزامش مونده. 

رفتم و دیدمش یه دختر 4 ساله بدون سابقه تشنج که اتفاقا یک شب که پدر و مادرش کار داشتند و گذاشته بودندش خونه پدربزرگ و مادربزرگش تشنج کرده بود و با وجود گرفتن 20mg دیازپام هنوز داشت تشنج میکرد. 

وقتی گذاشتندش توی آمبولانس که بره بیمارستان بهیارمون که میخواست باهاش بره گفت: دکتر! چند تا دیازپام با خودم میبرم. هیچ ضرری که نداره بازم بهش بزنم!!!! گفتم: نکنی این کار رو ....! 

پیش خودم گفتم:خوب این از اول شیفت خدا بقیه اشو به خیر کنه. 

بعد از دیدن چندتا مریض یه پیرمرد اومد و گفت: قرصهای فشارم تموم شده برام بنویس. 

گفتم: از کدوم قرصها میخورین؟ 

گفت: سفیدند. من هم تنها قرص فشار خون سفید رنگ موجود توی داروخانه درمانگاهو براش نوشتم. (کاپتوپریل) چند دقیقه بعد اومد و گفت:این چیه برام نوشتی؟ من گفتم سفید! 

گفتم: خوب این هم سفیده دیگه. 

بردمش توی داروخانه و قرصهای فشارمونو نشونش دادم که یکدفعه گفت: آهان ایناهاش من هی میگم سفیده! 

کم مونده بود شاخ در بیارم. قبلا پیش اومده بود یکی «آتنولول» رو بگه «زرد» اما این اولین باری بود که میدیدم یکی یه قرص  «نارنجی» رو «سفید» میبینه!! 

شب یک زن جوونو آوردند و گفتند: توی عروسی دعوا شده حالش بد شده. 

زنه هم علائم تیپیک conversion رو داشت. 

شروع کردم براش نسخه بنویسم که همراهاش گفتند: آقای دکتر!  این به هیچ عنوان نمیتونه آرامبخش استفاده کنه نه قرص و نه آمپول! 

درنهایت به آمپول پرومتازین رضایت دادند که تصادفا داروخونه مون نداشت و مجبور شدم اسکازینا بنویسم. رفتند و چند ساعت بعد (حدود ساعت 2 بعد از نصف شب) برگشتند و گفتند: این که خوب نشد! 

تا اومدم حرف بزنم یکیشون گفت: اگه نمیتونی همین الان بگو ببریمش بیمارستان! 

من هم با کمال میل گفتم: آره ببریدش بیمارستان! 

فقط همه جریانات پیش اومده رو با اصطلاحات پزشکی روی یه کاغذ نوشتم تا اونجا حواسشون باشه جریان چیه. 

خوب فکر نمیکردم نوشتن مطالب دیروز اینقدر جا بگیره. 

انگار مجبورم خاطرات دو هفته گذشته رو دفعه بعد بنویسم. 

ببخشید اگه اینها زیاد جالب نبودند اونها جالبترند!! 

پ.ن:همین الان خبر دادند نوه عمه گرامی توی شاهین شهر تصادف کرده و حالش وخیمه (نه اون که دوشنبه رفتیم عقدکنانش نوه اون یکی عمه ام) من که نمیتونم برم چون فردا باز هم شیفتم. 

به هر حال: نگران میشویم!! 

پ.ن۲:دوباره سلام 

الان شنیدیم که نوه عمه گرامی در حادثه تصادف در دم جان باخته است. 

واقعا متاسف شدم برای دختری که هنوز عمرش به سی سال هم نرسیده بود. 

ضمنا: حادثه هواپیما در مشهد هم خبر غم انگیز دیگری بود که هم اکنون از آن باخبر شدیم. 

میترسم روزی برسد که مهمترین خبرمان سالم نشستن یک هواپیما باشد.

خاطراتی از پزشکی

با سلامی دوباره 

اعصابم همچنان خرده. 

هاردم داره همینطور دست به دست میچرخه و هر کسی بعد از یکی دو روز میگه نمیتونم اطلاعاتشو برگردونم. 

حالا تکلیف ما با اونهمه عکس و فیلم که از پسر دلبندم داشتیم و کلی چیز دیگه که روی اون هارد بود چی میشه خدا میدونه. 

راستی همه میگن بوردش خراب شده. اگه اطلاعات کامپیوتری دارین میشه بگین چکارش میشه کرد؟ 

بگذریم 

در یکی دو هفته گذشته کلی فکر کردم که ببینم طبق دستور استاد گرامی «یک دانشجوی پزشکی» خاطره ای از دوران دانشجویی روانپزشکی به یاد میارم یا نه؟ 

اما دیدم اکثر مریضهامون خودشون یه جور کیس روانپزشکی محسوب میشن تا خلافش ثابت بشه! 

میگین نه اینارو بخونین: 

۱.امروز مشغول معاینه دانش آموزان بدو ورود به دبستان بودم که دیدم یکیشون یک جیغ و دادی راه انداخته که نگو! و از ترس آمپول تو نمیاد. بالاخره دو سه نفری آوردنش تو (توی اون لحظه یاد صحنه حمام رفتن غلامرضا (اکبر عبدی) توی فیلم مادر افتاده بودم)!  

وقتی اومد و معاینه شد و پا شد که بره مادرش گفت: خب حالا دیگه سنگو بنداز. و پسره هم یه سنگ بزرگو از دستش انداخت زمین. گفتم:این دیگه چی بود؟ 

مادره گفت: هیچی هه هه هه ... سنگ آورده بود که اگه خواستین بهش آمپول بزنین با سنگ بزندتون! 

۲.هفته پیش یه پیرمرده با دل درد اومد. گفتم از کی درد گرفته؟ گفت خیلی وقته هفته پیش رفتم از دلم فتوکپی هم گرفتم نفهمیدند چشه! 

۳.یه بچه رو با دل درد آورده بودند. گفتم ببین وقتی دست میگذارم روی دلت درد میگیره؟ 

بچه هیچی نمیگفت آخرش مادره گفت: دقت کن مامان ببین وقتی آقای دکتر «زور میزنه» تو دلت درد میگیره؟! 

۴.یه دختر جوون اومد و گفت: الان دو روزه دارم استفراغ میکنم. گفتم اسهال هم داری؟ 

گفت: نه متاسفانه!!! 

و الی آخر ... 

تا الان سه چهار تا خاطره از دانشجویی روانپزشکی هم یادم اومده که انشاءالله دفعه بعد براتون مینویسم فقط دعا کنین تا اون موقع هارد کامپیوترم درست شده باشه و مجبور نباشم برای رفتن توی اینترنت مزاحم عیالات متحده بشم ضمن اینکه پول اینترنت پرسرعت خونه هم (که هنوز نمیدونم چرا توی شهر ما باید اینقدر گرون باشه) داره هدر میره. 

چقدر گرون؟ ۲۵۰۰۰ تومن برای یک ماه! اونم با سرعت ۶۴ کیلو بایت در ثانیه. 

پ.ن:الان میخواستم بنویسم کم کم دارم نگران دکتر مانستر میشم پیداش نیست که دیدم بعد از مدتها پاسخ نظرات را داده اند پس تا اطلاع ثانوی نگرانشان نمیشویم!