اندر حکایت مراسم روز پزشک

پیش نوشت: 

قرار بود امروز نوشتن خاطراتمو ادامه بدم. اما مراسمی که دیشب به عنوان روز پزشک برگزار شد نظرمو عوض کرد به دو دلیل: 

۱.وقتی وقتش گذشت دیگه مزه نداره درباره اش بنویسی 

۲.اگه نوشتن خاطراتمون باعث شده دوستان اینجور به ما لطف داشته باشند پس بهتره کاری کنیم که این خاطرات دیرتر تموم بشن! 

پس این شما و این هم متنی که امروز صبح سر کار نوشتم و الان اینجا تایپش میکنم: 

اول شهریور ماه است و روز پزشک. اما ظاهرا اینجا کسی این موضوع یادش نیست. هیچکس جز مسئول آزمایشگاه که او هم وقتی تصادفا به هم برخوردیم تبریکی گفت و رد شد. البته شاید اینطوری بهتر هم باشد چرا که اینجا اگر چنین خبری درز پیدا کند پرسنل مسلما اول شیرینی میخواهند و بعد شاید تبریکی هم بگویند. 

خسته ام. درحدی که گاهی وسط دیدن مریضها گیج میزنم. شیفتم که دیروز ساعت هشت صبح شروع شده تا ساعت دو بعدازظهر امروز ادامه دارد. 

دیروز به وضوح از شیفتهای قبل خلوت تر بود. البته نزدیکیهای افطار چند نفر را با ضعف و افت فشار آوردند اما درمجموع شیفت خوبی بود. اما بعد از افطار یکباره شلوغ شد و تا صبح هم چندبار بیدارم کردند که بیشتر مریضها هم به دلیل پرخوری در افطار دچار سوءهاضمه شده بودند. 

چند روزی هست که پیامک سازمان نظام پزشکی درمورد جشن امشب به دستم رسیده است. بعد از چند سال این اولین باریست که مراسم روز پزشک درست در همین روز برگزار میشود. 

در این چند روز چیزی از مراسم به «آنی» چیزی نگفته ام. از طرفی نمیخواهم به فکر گرفتن هدیه بیفتد و از طرف دیگر میترسم برای امشب برنامه دیگری ریخته باشد. ... 

ساعت دو است. البته دو و چند دقیقه. سرانجام پزشک شیفت عصر و شب از راه میرسد و من با همان ماشینی که او را آورده است برمیگردم. 

از محل شیفت تا شهر من حدود سی کیلومتر راه است و نیم ساعتی در راهیم. 

به محوطه شهر که میرسم و جی پی آر اس فعال میشود فورا تعداد پیامهای وبلاگم را بر روی موبایلم نگاه میکنم. تعداد پیامها زیادتر شده ولی آنقدر زیاد شده اند که دیگر صفحه موبایلم گنجایش نمایش همه آنها را ندارد. پس باید تا رسیدن به خانه صبر کنم. 

ماه رمضان است و از ناهار خبری نیست مگر برای پسرم «عماد». پس زود به سراغ کامپیوتر میروم. غرغر  «آنی» بلند میشود اما اهمیتی نمیدهم. بعد از این شیفت طولانی با زبان روزه حتی آنقدر قدرت ندارم که به پیامهای پرمهر دوستان یکی یکی پاسخ بدهم. پس جواب یکی را مینویسم و بعد برای همه کپی میکنم. یکی در پاسخ به نظرات در وبلاگ خودم و یکی در وبلاگ خودشان. 

بعد سری به دوستانی که تازه آپ کرده اند میزنم. دیگر صدای «آنی» درمی آید: بعد از سی ساعت آمده ای و حالا هم دوستان اینترنتیت از ما عزیزترند؟ 

ناچارم از پای کامپیوتر بلند شوم. ظاهرا خبری از تبریک روز پزشک و یا گرفتن کادو نیست. پس جریان مراسم امشب را میگویم و میخواهم اگر چه چند ساعت بیشتر فرصت ندارد با حداکثر سرعت آماده شود. 

حالا «آنی» ابراز ناراحتی میکند که چرا زودتر به او نگفتم تا برنامه ریزی کند؟ میگویم نمیخواستم برای خرید کادو به زحمت بیفتی. اینجاست که کمی مکث میکند و بعد میگوید: پس آن شلوار ورزشی که هفته پیش برایت خریدم چی بود؟! 

«آنی» اول ناز میکند و حتی طبق برنامه قبلیش شروع به پختن افطار میکند اما بالاخره راضی میشود که بیاید. 

میرویم دم همان سالنی در خارج از شهر که طبق پیامک رسیده محل برگزاری جشن است. اما آنجا هیچ خبری نیست و وقتی پرس و جو میکنیم میفهمیم که همه به سالن غذاخوری رفته اند. 

ما هم میرویم. 

انواع اتومبیل در آنجا پارک شده است. از پیکان تا مزدا۳ و ویتارا امابیشترین فراوانی در میان خودروها از آن پراید است. 

دم درب دو نفر نشسته اند و بر اساس تعداد افراد ورودی به آنها ژتون میدهند. پس به ما هم ۳ ژتون شام میرسد و ۳ ژتون پذیرایی. 

وارد سالن میشویم.

تازه متوجه صف طویلی میشویم که برای گرفتن غذا تشکیل شده است. خیلی ها در صف هستند. زن و مرد٬ پیر و جوان٬ عمومی و متخصص.... خیلی ها زیر لب غرغر میکنند. خیلی از دوستان را نمیبینم. خیلی را نمیشناسم و خیلی را میشناسم که اصلا پزشک نیستند! و برخی هم تمام ایل و تبارشان را با خود آورده اند. 

زنان حاضر به دو دسته کلی تقسیم میشوند:  

۱.دماغ عمل کرده 

۲.دماغ عمل نکرده 

آنها هم که غذا میگیرند باید مدتی را سرپا بایستند تا بعضی ها بلند شوند و صندلی خالی پیدا شود. پس ما تقسیم کار میکنیم. «آنی» و «عماد» میروند تا یک جای خالی پیدا کنند و آنرا نگه دارند تا من غذا بگیرم. 

ساعت از نه و نیم هم گذشته است که نوبت به من میرسد و هنوز عده زیادی داخل صفند. سه ظرف از نازکترین انواع ظروف یکبار مصرف به دستم میدهند که داخل هر کدام مقداری برنج است با یک کاسه کوچک پلاستیکی سوپ و کمی گوجه و خیارشور و یک سیخ چوبی جوجه کباب (به عبارت ساده تر تکرار غذای هر سال) ظرف پلاستیک آنقدر نازک است که توان حمل محتویاتش را هم ندارد. به ناچار یکی از آنها را به امانت به نزد آشپز میگذارم و دوتای دیگر را برمیدارم و وقتی «عماد» و مادرش را پیدا میکنم و غذاها را به آنها میدهم برای آوردن غذای سوم برمیگردم. 

ظرف غذای سوم با سه دست قاشق و چنگال پلاستیکی و سه بطری کوچک دوغ و سه ظرف کوچک ماست در انتظار من است. به زحمت آنها را هم به سر میز میبرم. خدا را شکر که آب جوش و نبات و یکی دو خرما در خانه خورده بودیم وگرنه حتما تا آن زمان ضعف میکردم. 

به احترام همه آنهایی که منتظر ایستاده اند غذا را با حداکثر سرعت میخوریم و بلند میشویم. 

از ما میخواهند که دوباره به سالن اول برگردیم... 

به آنجا میرویم. یکی از مسئولین در حال سخنرانی است و گروهی در سالن نشسته و به حرفهای او گوش میدهند اما بیشتر همکاران در محوطه باز جلو سالن مانده اند و دیداری تازه میکنند. 

یک ظرف بزرگ چای هم وسط سالن است که پیش از آنکه ما به آن برسیم چاییش را تمام کرده اند و یکساعتی طول میکشد که ظرف چایی دیگری بیاورند. 

سخنرانی تمام میشود و موعد معرفی پزشکان نمونه است. (لطفا هر کس فهمید ملاک انتخاب پزشکان نمونه چیست به ما هم بگوید) ناگهان یکی از عجایب که چند ماه پیش و در روز بهورز رخ داده بود را به خاطر می آورم. خانم «ر» مسئول امور درمان گفته بود که مرا (که همیشه خدا از کارهای بهداشتی متنفر بوده ام) به عنوان پزشک فعال در عرصه بهداشت معرفی کرده و وعده داده که هدیه ام را در جشن روز پزشک دریافت خواهم کرد. 

خانم «ر» پزشک نیست پس طبیعتا در جشن حضور ندارد. پس به موبایلش زنگ میزنم و الوعده وفا میگویم. و جواب میشنوم که: شرمنده بودجه گرفتن هدیه برای شما تامین اعتبار نشد!! 

سخنران دوم شروع میکند. حوصله «عماد» سر رفته است. پس ما هم مثل بیشتر همکاران از سالن بیرون می آییم.هرچه باشد ما برای دیدار دوستان قدیم آمده ایم نه شنیدن سخنرانی. 

«سعید» را میبینم. «همایون» را هم. همینطور «آذر» و «مهدیه» و حتی «علی» را (تنها پزشک تبعه کشوری دیگر در جمع پزشکان خانواده شهرستانمان) به گفته خودش نه ساله بوده که خانواده اش به جرم ایرانی الاصل بودن توسط صدام از عراق اخراج شده اند و از آن زمان در ایران زندگی میکند. او یکبار برایم تعریف کرد که در عراق آموزش پزشکی به گونه ای است که یک پزشک عمومی به سادگی قادر است برای مثال آپاندیس عمل کند. 

حتی دکتر «ش» هم هست. (پزشک اورژانسی که تا چند پست دیگر داستانش را برایتان خواهم نوشت و به نوعی به آن جوان مرحوم افغانی هم مربوط میشود) قابل توجه جناب «قهوه ای» عزیز. 

ناگهان ولوله ای درمیگیرد و متوجه میشویم که پذیرایی آغاز شده است. 

«عماد» و مادرش بیرون میمانند و من ژتون به دست به داخل سالن برمیگردم. به ازای هر ژتون یک ظرف یکبار مصرف در بسته تحویل میشود. یکی از ظروف از دست پسر بچه ای به زمین می افتد و باز میشود و یک موز و یک هلو از داخل آن به بیرون می افتند. هلو آنقدر تازه است که آدم هوس میکند آنرا بردارد و درسته قورت بدهد. 

ژتونها را میدهم و ظرفها را میگیرم. ساعت از یازده گذشته. از سالن بیرون می آیم. «عماد» گریه میکند. ظاهرا در هنگام دویدن بر روی سطح ناهموار اطراف سالن به زمین خورده و پوست هر دو زانویش زخمی شده است. نمیدانم مراسم تمام شده بود یا نه اما ما ظرفهای میوه را درون ماشین میگذاریم و سوار میشویم. در حالی که خانم دکتر «م» (مسئول پیشین امور درمان) در فضای نیمه تاریک بیرون از سالن با فریاد دختر گمشده اش را صدا میزند. 

به خانه میرسیم. عماد را ساکت میکنیم و بعد ظروف میوه را باز میکنیم. در هر ظرف فقط و فقط یک عدد موز وجود دارد. ظاهرا بعضی ها بیشتر از ما به خوردن هلو علاقه داشته اند و هلوهای ما را هم درسته خورده اند!