محمود

سلام

چند هفته پیش بود که تصادفا با آقای «ص» روبرو شدم. ناظم مدرسه راهنمائی که توش درس میخوندم و البته چند سالی از بازنشستگیش میگذشت. چند ساعتی با هم صحبت میکردیم و دراین بین خاطره ای گفت که نمی دونستم کی توی وبلاگ بنویسم و حالا میبینم که همین پست فرصت خوبیه:

سال هزار و سیصد و پنجاه و دو توی امتحان سراسری ادامه تحصیل در کشور آمریکا شرکت کردم و قبول شدم. به جز من دونفر دیگه هم از شهر ما قبول شده بودند. بهمون گفتند شش هزار دلار برای هزینه تحصیلتون بدین و برین.

پدر من که از همون اول گفت ندارم! دائی یکی دیگه از بچه ها همون موقع توی آمریکا زندگی میکرد اما این بیچاره هرچقدر بهش زنگ زد حاضر نشد این پولو بهش بده و او هم نرفت و نفر سوم که خونواده اش پولدار بود پولو داد و رفت و دیگه هم به ایران برنگشت.

خوب بعد از این ماجرای تقریبا بی ربط میرم سراغ اصل ماجرا. ماجرائی که یه بار دیگه هم نوشتم و به لطف بعضی از دوستان حذف شد و نمیدونم الان بتونم دوباره همه شو بنویسم یا نه؟ اما عوضش میدونم که چون این پست اختصاص به یه نفر داره میتونم خصوصیات بیشتریو ازش بنویسم. خصوصیاتی که امیدوارم باعث خشم خود محمود نشه!

سال هزار و سیصد و هفتاد و یک بود که رفتم دانشگاه. با یه کلاس چهل و پنج نفره که (برخلاف این سال ها) فقط سیزده نفرشون دختر بودند.

محمود یکی از همکلاس های ما بود که متولد یکی از شهرهای کوچیک استان خودمون بود اما اون موقع ساکن اصفهان بودند. یکی از همکلاسیهائی که خصوصیات جالبی داشت. مثلا درحالی که من اون موقع (و حتی حالا) توی رگ گیری دچار مشکل بودم و هستم از همون موقع حتی به خودش سرم می زد. یکی دیگه از خصوصیاتش تغییر زیاد در وضعیت سر و صورتش بود. وقتی یه مدتی با ریش و سبیل بلند میدیدیمش هیچ تضمینی وجود نداشت که چند روز بعد یکدفعه همه شونو با تیغ نتراشه (که همین کار رو هم کرد) و بعد مدتی رو با سبیل تنها بگذرونه و بعد ....

همون موقع بود که فهمیدم محمود کوهنورد هم هست. هر چند وقت یه بار آگهی های گروه کوهنوردیشونو (که الان اسمش یادم نیست) توی دانشگاه میدیدم که از علاقمندان برای همراهی دعوت کرده بود تا با هم بزنند به کوه. کاری که من نه اون وقت حال و حوصله شو داشتم و نه حالا.

یادمه وقتی یه بار ازش پرسیدم چی توی کوه پیدا کرده که ولش نمی کنه گفت: آرامش اونجارو با چیزی عوض نمی کنم. دقیقا نمی دونم از کی مربی کوهنوردی هم شد.

همون طور که قبلا بطور مفصل توضیح دادم و دیگه ترجیح میدم درباره اش ننویسم به دلایلی از بقیه همکلاسها عقب افتادم و محمود زودتر از من درسشو تموم کرد و رفت طرح. و چند ماه بعد بود که من هم برای گذروندن طرح به همون شبکه رفتم و ازقضا منو به همون روستا فرستادند چون محمود تصمیم گرفته بود بقیه طرحشو به جای بیتوته توی یه روستا توی اورژانس شیفت بده.

یادمه اولین جمله ای که از محمود شنیدم این بود: خب بیا اول کوه های اینجارو برات بگم! این کوه اسمش .... و سه هزار و هشتصد و پنجاه متر ارتفاع داره. کوه اون طرفی هم اسمش .... و ارتفاعش سه هزار و هشتصد متره. خوب حالا بیا بریم توی پانسیون پزشک! جالب اینکه میگفت بعضی هفته ها جمعه هارو همون جا میمونه و از کوهها بالا میره!

اون شب مهمان محمود بودم و فردا صبح او رفت و من رسما طرحمو شروع کردم.

یادمه وقتی برای اولین بار رفتم توی روستا جرات نکردم از توی دره ای رد بشم که بین درمونگاه و بقیه روستا قرار داشت و ترجیح دادم از روی جاده آسفالت دره رو دور بزنم. موقع برگشتن یه پیرمرد بهم رسید و گفت: از روی جاده میری؟ دکتر قبلی چنان از توی دره میرفت و میومد عین بز!!!

گه گاه از محمود و بقیه دوستان و همکلاس ها به روش های مختلف باخبر می شدم. اون موقع هنوز کار هر کس نبود موبایل داشتن و اطلاع پیدا کردن از دیگران به سادگی حالا نبود.

یه بار که دیدمش گفت: موفق شده وارد فدراسیون کوهنوردی بشه و به عنوان پزشک تیم های کوهنوردی به ماموریت میره و پول خوبی درمیاره. و مدتی بعد خبر رسید که محمود به همراه تیم ملی کوهنوردی راهی اورست شده. چند هفته بعد هم تیم با فتح قله اورت به کشور برگشت و من روزنامه ای رو که عکس محمود و سایر اعضاء تیم روی صفحه اولش چاپ شده بود خریدم و هنوز هم نگهش داشتم.

مدتی بعد بود که شنیدیم با یکی از هم نورد هاش (که فکر کنم شیمی خونده بود) ازدواج کرده.

چند سال بعد بود. توی یکی از شلوغترین درمونگاه های روستائی شهرستان خودمون داشتم مریض میدیدم که برام یه پیامک اومد. اون موقع اونقدر مریض سرم ریخته بود که نتونستم بخونمش. دو سه ساعت بعد بود که درمونگاه خلوت تر شد و تونستم پیامک محمودو ببینم که برام آیت الکرسیو فرستاده بود. بهش زنگ زدم که علت این کارشو بپرسم اما موبایلش خاموش بود و بعدها فهمیدم که همون زمان راهی کانادا شده.

وقتی ماجرای دوران طرحو توی وبلاگ نوشتم محمود برام کامنت گذاشت و به این ترتیب ما دوباره همدیگه رو پیدا کردیم. و این بار وقتی به ایران اومد برام کامنت گذاشت که میخواد منو ببینه. اما از قضا پدرش دچار مشکل شد و متاسفانه بعد از مدتی هم از دنیا رفت.

من فکر میکردم که پدر محمود توی بیمارستان اصفهان بستریه و اگه میدونستم همین جاست حتما میرفتم سراغش.

بگذریم. بالاخره محمودو توی مراسم ختم پدرش دیدم و بعد از چند هفته تصمیم گرفت که بیاد خونه مون. بهش آدرس دادم و اومد.

اولین جمله ای هم که گفت این بود: من اومدم تا ببینم چشمهای عسل چه رنگیه؟ (و خوشبختانه نظرش به نظر من نزدیک تر بود!)

عماد که فقط ظرف چند دقیقه رودربایستیو کنار گذاشت و دستشو کشید و برد سر کامپیوتر و وادارش کرد به بازی!

ما هم نشستیم به صحبت و آنی بیچاره که بیشتر مشغول پذیرائی بود!

بعضی از جملات محمود توی خونه ما از این قرار بود (البته جملات جالب زیادی داشت اما خیلیشونو نمیشه نوشت و خیلیشونو هم یادم رفته!:

وقتی وبلاگتو میخوندم فکر کردم عوض شدی اما حالا میبینم هنوز همونقدر ساکتی. انگار باید با انبردست از دهنت حرف کشید بیرون!

توی کانادا پرفروش ترین ماشین تویوتاست!

اولین باری که داشتیم میرفتیم کانادا توی فرودگاه لندن چون باربرها اعتصاب کرده بودند بارهامون جاموندن. وقتی رسیدیم کانادا گفتند آدرستونو بدین خودمون بارهارو میاریم در خونه تون!!

دولت کانادا داره کلی به مردم منطقه فرانسوی نشین کبک سوبسید میده تا هوس استقلال نکنن.

وقتی اونجا میگم تورم توی کشور ما بیست درصده. طوری چپ چپ بهم نگاه می کنند که انگار من نمی فهمم چی دارم میگم. من هم ترجیح دادم بعضی از مسائلو نگم ترسیدم زنگ بزنن ماشین تیمارستان بیاد دنبالم!

وقتی یه نفر برای اولین بار داره مهاجرت میکنه باید طبق قانون ده هزار دلار همراهش باشه. جالب اینکه توی فرودگاه ازم پرسیدند: چقدر همراهته؟ گفتم: ده هزار دلار. گفتند: بفرمائین! و این ماجرا وقتی داشتم دو باکس سیگار میبردم کانادا (حداکثر مقدار مجاز یک باکسه) هم تکرار شد.

وقتی تماس گرفتم و گفتم پدرم فوت کرده گفتند تا هروقت فکر میکنی باید پیش خانواده ات باشی همون جا بمون. کارت اینجا محفوظه!

فقط توی شهری که من هستم صد و هفتاد هزار نفر ایرانی زندگی میکنه. من توی کانادا برای اولین بار نون بربری خوردم.

اونجا محله هائی هست که اگه حتی فقط فارسی بدونی میتونی گلیمتو از آب بیرون بکشی.

.....

و این گونه بود که محمود اومد خونه ما و رفت. تا کی بتونیم بریم اونجا و بازدیدشو پس بدیم!

پ.ن1: آنی داره چندتا عکس از عسلو برای وبلاگش آماده میکنه. دفعه پیش که عکسهای عسلو گذاشت اون روز شد پربازدیدترین روز تاریخ وبلاگش!

پ.ن2: به لطف یکی از دوستان خوب مجازی دوباره فی.لتر. شکن دار شدم و باز مثل دفعه پیش فقط یکی از مرورگرهام کار میکنه (این بار موزیلا) برای همینه که همه اعدادو با حروف نوشتم تا با عددهای لاتین نوشته نشن. باید فکر کنم ببینم یادم میاد اون دفعه چطور درستش کردم؟!

پ.ن3: دکتر «ح» که زمانی یکی از شلوغترین مطبهارو بین پزشکان عمومی شهرمون داشت و یه نسبت فامیلی نسبتا دور هم با ما داره و چند سال پیش متخصص اطفال شد چند روز پیش از عید راهی کانادا شد و از قضا دقیقا به همون شهری رفت که محمود هم اونجاست. امیدوارم موفق باشه.