خاطرات (از نظر خودم) ناجالب (14) (تا سه نشه...)

سلام

چند سال پیش بعدازظهر یه روز پنجشنبه بود. توی درمونگاهی شیفت بودم که موقع ورود من به شبکه بهداشت ولایت خلوت ترین درمونگاه شبانه روزی محسوب میشد و حتی خودم در یک روز که برف شدیدی هم در حال باریدن بود سابقه دیدن فقط دو مریض در طول یک روز را هم داشتم. (رکوردی که تکرارش دیگه واااااقعا بعیده) اما نمیدونم درطول این سالها چه اتفاقی افتاده که الان این درمونگاه شلوغ ترین درمونگاه شبانه روزی ولایته و شیفت دادن اونجا دل شیر میخواد.

بگذریم، حالا که این ماجرا بعد از چند سال یادم اومده زودتر بنویسمش تا دوباره یادم نرفته! گرچه مطمئنا یه بخشهاییش را فراموش کردم!

 مریضها یکی یکی می اومدند و من با آخرین سرعت مطمئنه (آخرین سرعتی که هم وقت تلف نشه و هم مشکلات مریض نادیده گرفته نشه) ردشون میکردم. هر چند دقیقه یک بار خانم مسئول داروخونه می اومد و میگفت: دکتر! اگه میشه کمتر دارو بنویسین خسته شدم! و چند دقیقه بعدش خانم یا آقای مسئول تزریقات ظاهر میشدند و میگفتند: چرا این قدر سرم و آمپول مینویسی؟ کمتر بنویس! (معنی و مفهوم این جمله را توی پست قبل نوشتم!)

درحال دیدن مریضها بودم که یکی از پرسنل اومد و صدام کرد و گفت: یه مریض اورژانسی داریم. شرح حالی که از مریض میگرفتم نیمه کاره رها کردم و از مطب دویدم بیرون. چندین نفر زن و مرد مشکی پوش وسط سالن ایستاده بودند و به داخل اتاق احیا سرک میکشیدند. پیش خودم گفتم: حتما یکی از اون خانمهاست که وسط مراسم غش کرده! چیو میگفت اورژانسیه؟ رفتم توی اتاق احیا. همون طور که حدس میزدم یه خانم روی تخت خوابیده بود اما زخمهای روی سر و صورت و دست و پاش به آدمی که غش کرده باشه نمیخورد. جلوتر رفتم و گفتم: چی شده؟ یکی از همراهانش گفت: داشتیم از مراسم خاکسپاری برمیگشتیم. وسط راه در ماشین باز شد و پرت شد بیرون! این بار با دقت بیشتری رفتم سراغ مریض. مریض هوشیار نبود (البته شک داشتم کاهش سطح هوشیاریش مال ضربه بوده یا مال شوک عصبی) مردمکها قرینه بودند و به نور هم به خوبی جواب میدادند. علائم حیاتی هم خوب بود. زخمهای روی دست و پاش مشکل چندانی نداشتند اما زخم روی سرش عمیق بود.  با وجود لشکر سیاه جامگان همراهش و عدم امکانات کافی توی درمونگاه به این نتیجه رسیدم که اعزامش کنم بهتره. برگ اعزام را برداشتم و مشخصات بیمار و علت اعزام و ... را توش نوشتم و همونجا ایستادم تا مریضو گذاشتند توی آمبولانس درمونگاه و رفتند.

برگشتم توی مطب درحالی که علاوه بر غرغرهای خانمی که چند دقیقه توی مطب نشسته بود باید صدای غرغرهای مریضهایی که پشت در مطب جمع شده بودند را هم تحمل میکردم. حدودا پونزده دقیقه گذشته بود که از سالن سروصدا بلند شد:

"دکتر نیییییست؟ این بدبخت حالش خوب نیست پس دکتر کجاست؟ دوباره از مطب پریدم بیرون. این بار مریض فقط دوسه تا همراه داشت. اما باتوجه به وضعیتش به نظر میرسید واقعا بدحال باشه. گفتم ببرنش توی اتاق احیا. فشارسنجو برداشتم و آستین مریضو زدم بالا (وااای چه عرقی کرده بود) درحین گرفتن فشار شروع کردم به سوال کردن:

-: چی شده پدرجان؟

+: (با مشت روی سینه) اینجام درد میکنه.

-: تا کجا تیر میکشه؟

+ از سینه ام شروع میشه بعد میاد تا توی شونه ام. گاهی هم میاد پایین تا توی دستم.

-: از کی درد گرفته؟

+: یه ده پونزده دقیقه ای میشه. انگار گذاشتنم لای منگنه و دارن فشار میدن.

-: قبلا هم سابقه داشت؟

+: نه

_: فشارتون بد نیست. حالا یه نوار هم از قلبتون بگیرن انشاءالله که چیزی نیست.

اینو گفتم اما خودم هم میدونستم که دارم چرت میگم. یعنی حاضر بودم شرط ببندم که نوار قلبی که داشتند ازش میگرفتند نرمال نخواهد بود و حدسم هم درست بود و علائم یک سکته پدر و مادر دار قلبی توی نوار دیده میشد. اول یه قرص زیرزبونی براش گذاشتم و بعد دوتا قرص آسپیرین بهش دادم تا بجوه. همراهش گفت: نوارش خوبه؟ از اتاق احیا اومدم بیرون و بعد بهش گفتم: نه اصلا خوب نیست. باید زودتر بره بیمارستان. گفت: خب با آمبولانس میفرستینش دیگه؟ گفتم: بله. بعد یکدفعه یادم اومد حداقل نیم ساعت طول میکشه تا آمبولانس برگرده. یک لحظه رفتم توی فکر که چکار کنم و بعد رفتم سراغ پذیرش و با تلفن درمونگاه شماره 115 را گرفتم.موقعیت را به اپراتور 115 توضیح دادم و خوشبختانه با همکاری ایشون آمبولانس 115 اومد دم درمونگاه و مریضو با خودش برد و یک نفس راحت کشیدم.

دوباره برگشتم توی مطب. مریضهایی که جمع شده بودند همچنان درحال غرغر کردن و بعضی شون درحال ادعای گِل گرفتن در درمونگاه بودند. (چیزی که من هم از خدا میخواستم اما هنوز عملی نشده!) چند مریض دیگه هم دیدم که صدای جیغ یک زن فضای درمونگاه را شکافت.

-: به دادم برسییییییید. بچههههههه ااااامممممم.

یک بار دیگه از مطب پریدم بیرون. یه بچه سه چهارساله و بیهوش توی بغل زن بود. گفتم: چی شده؟ با گریه گفت: تشنج کردههههه. دیشب تب داشت. آوردمش اینجا. دکتره گفت یه سوزن براش بنویسم دلم سوخت گفتم ننویسسسسس. درحین حرف زدن هم بچه را رو به من نگه داشته بود. بچه هنوز بیهوش بود. یک لکه بزرگ رطوبت هم جلو لباسش دیده میشد. این مریضو هم فرستادم بره توی اتاق احیا و رفتم بالای سرش. یه دست گذاشتم روی پیشونیش که دیدم تبش واقعا بالاست. (تب گیرهای دیجیتال را تا زمان شروع کرونا که به همه درمونگاهها دادند ندیده بودم) گفتم: نترسید. چیزی نیست. فعلا علی الحساب باید تبش را بیاریم پایین تا بعد. رفتم و از داروخونه یه دونه شیاف تب بر گرفتم و دادم بهش. گفتم: این شیافو براش بگذارین. اما شیافو براش نگذاشته تشنج دومش شروع شد و جیغ و داد مادر بچه رفت بالا که: خاااک به سرم ... یه کاری براش بکنننننن ... طبیعتا توی همون لحظه کاری از دستم ساخته نبود. فقط گفتم آمپول دیازپام را آماده کنن و بلافاصله بعد از اتمام تشنج به میزان لازم بهش بزنن. بعد شیاف را براش گذاشتن.  دوبار تشنج ناشی از تب مساوی بود با اعزام . اما مسئله این بود که آمبولانس هنوز برنگشته بود! گوشی مو برداشتم و یه زنگ به راننده زدم و گفتم: سلام! کجایین؟ گفت: اول شهرم. دارم میام سمت درمونگاه. گفتم: خب زودتر تشریف بیارین که اعزامی دارین! گفت: یکی دیگه؟ گفتم: خبر نداری که یکی دیگه را هم 115 برد!

تا رسیدن آمبولانس کارهای اولیه را هم برای بچه انجام داده بودیم. آمبولانس اومد و مریض را با مادرش برداشت و برد بیمارستان. من هم برگشتم سراغ مطب. اون قسمت هم از هجوم مریضها درحال انفجار بود. دیگه ناچار بودم سرعت را حتی از آخرین سرعت مطمئنه هم کمی بالاتر ببرم. حدود نیم ساعت گذشته بود که دیدم یکی صدام میکنه. سرم را بلند کردم و دیدم خانم مسئول داروخونه ایستاده دم در. گفتم: بفرمایید. گفت: یه لحظه تشریف بیارین بیرون. پیش خودم گفتم: یعنی چهارمین اعزامی توی راهه؟ بعد سریع از مطب رفتم بیرون. یه نگاه به این طرف و اون طرف کردم و دیدم هیچ خبری نیست. گفتم: چی شده؟ گفت: اون خانمه بود که از ماشین افتاده بود بیرون؟ گفتم: خب؟ مُرد؟ گفت: نه! درموردش تحقیق کردم. ظاهرا با شوهرش خیلی مشکل داشتند. حالا برادر شوهرش، عاشق خواهرش شده بوده و رفته بوده خواستگاریش. دختره هم اومده خونه خواهرش و باهاش مشورت کرده. این هم کلی از مشکلاتش با شوهرش گفته و گفته این خانواده همه شون مثل همند. خواهرش هم جواب رد داده. برادر شوهره هم خودشو کُشته. حالا امروز که از خاکسپاری برادر شوهرش برمیگشتن توی ماشین همه داشتن به این خانمه غر میزدن که تقصیر تو شد که این پسره خودشو کشت. او هم درحال حرکت در ماشینو باز میکنه و خودشو پرت میکنه بیرون! گفتم: خیلی ممنون که خبر دادی. واقعا از صبح فکر میکردم که علتش چی بوده؟!

پ.ن1. فکر میکردم این پست خیلی طولانی تر بشه. برای همین توی ادامه مطلب نوشتم. اما زود تموم شد!

پ.ن2. مردم بعد از دو سال و چند ماه میان و توی وبلاگشون مینویسن و بعد کامنتهاشونو تائید نمیکنن! یعنی چی واقعا؟

پ.ن3. عماد میگفت: توی مغازه نزدیک خوابگاهمون بودم که یه توریست خارجی بهم رسید و گفت: چرا ایرانی ها میگن اینجا گرونیه؟ من الان با کمتر از دو سنت یه بستنی خریدم! (بعدنوشت: همون طور که خانم مریم توی کامنتها گفتند قیمت حدود دو سنت برای بستنی هنوز منطقی نیست و احتمالا منظور بیست سنت بوده. با تشکر از ایشون)