شروع بالینی

خوب بالاخره امروز مراسم ازدواج پسرخاله گرامی هم تموم میشه و بعد از شیفت فرداشب اگه خدا بخواد میتونیم درس خوندنو شروع کنیم. 

پارسال همکاران گرامی چندتا قبولی داشتند از جمله دو تا رادیولوژی اما امسال فقط یه دونه قلب داشتیم و یه پوست (مبارک باشه ایمان جان) 

این هفته یک سر هم رفتیم تهران (برای کاری که توی نخستین شعبه مجازی بیمه دی نوشته ام) داشتیم توی میرداماد قدم میزدیم که یک دستفروش محترمو در حال فروش فیلمهای روز خارجی دیدیم چندتا سوا کردیم و در لحظه ای که میخواستیم پولشونو بدیم که دیدیم دو تا مامور نسبتا محترم ظاهر شدند و هم دی وی دی های اونو گرفتند و هم اونهایی که دست ما بود (خوب شد پولشونو نداده بودیم!) اما خودمونیم این جور فیلمها رو که تلویزیون هم یا نشون نمیده یا به صورت فیلم کوتاه پس چطور باید دید؟ 

بگذریم از شر دوره فیزیوپاتولوژی هم راحت شدیم و وارد دوره بالینی شدیم. 

بالاخره میتونستیم کمی احساس کنیم که داریم دکتر میشیم. 

(گرچه ما که از همون اول همدیگه رو آقای دکتر و خانوم دکتر صدا میزدیم!) 

اما هنوز جوابی برای این سوال همیشگی پدر بزرگوار نداشتم: 

پس کی توی بیمارستان کشیک می ایستی؟! 

هنوز در حال ذوق زدگی بودیم که گفتند باید دو قسمت بشیم و شدیم. 

بچه درسخونهای کلاس با ارسلان رفتند داخلی و «ما» هم اول رفتیم جراحی. 

کمی که گذشت دیدیم فقط داریم دروس تئوری میخونیم و از عملی خبری نیست پس خودمون یه برنامه ریختیم تا شبی چند نفرمون بریم توی اورژانس و چیز یاد بگیریم و رفتیم. 

هر شب میرفتیم باید کلی از اینترنهای محترم وقت خواهش میکردیم تا سوچوری چیزی بهمون بدن. 

خدا خیرش بده یه اینترن کرمانشاهی بود (دکتر کامران هایل مقدم) یه روز وقت گذاشت و سوچورو درست یادم داد. هر کجا هست خدایا به سلامت دارش. 

اما هیچوقت هیچکس تزریقاتو بهمون یاد نداد. 

به هیچکس نگینا اما من هنوز رگ گیریو درست بلد نیستم بعضی وقتها که مجبور میشم تو خونه به کسی سرم بزنم اول چند جاشو سوراخ سوراخ میکنم! 

یادمه اولین سوچوری هم که زدم به دست حضرت عباس بود که شمر با شمشیر بهش زده بود (نه توی زمان سفر نکردم مال تعزیه بودند!) اونقدر دستم میلرزید که آخر کار سوزن حسابی کج و کوج شده بود و وقتی میخواستم از تو دستش درش بیارم باید چندین بار دستمو تو جهات مختلف میچرخوندم! 

به هر فلاکتی بود جراحی تموم شد و امتحان دادیم و بعد هم رفتیم داخلی که دیدیم صد رحمت به جراحی! 

اونقدر فرمول و چیزهای عملا فرّار و به درد نخور یادمون دادند که از هر چی پزشکی بود بیزار شدیم. 

درمان کمای دیابتی-آنیون گپ و انواعش-ای بی جی و انواعش- ..... 

تنها نکته جالبی که از داخلی یادم مونده روزی بود که دکتر ‹‹ا›› (نه اون دکتر الف کلیه که قبلا نوشتم!) که داماد دکتر ‹‹گ›› فوق تخصص مشهور ریه بود داشت تومورهای ریه رو درس میداد یادم نیست کدوم یکیشون بود که گفت: گفته شده که این تومور توی افراد پراسترس بیشتر دیده میشه بعد یه نگاهی به من کرد و گفت: تو خیالت راحت تو هیچوقت این تومورو نمیگیری! 

جلسه بعدی تومورهای ریه را با دکتر ‹‹م›› داشتیم که با لهجه غلیظ یزدیش گفت: تومورهای ریه کلا دونوعند خوب! اسمال سل کارسینوما و .......... ابرام سل کارسینوما!! 

یادش به خیر 

پ.ن:امروز (شنبه) فهمیدم که باز هم قبولی رزیدنتی داشته ایم. یکی بیهوشی یکی ای ان تی و خواهران دوقلویی هم که با هم اومده بودند طرح هر دو پاتولوژی اما در دو شهر مختلف. 

خوب دیگه الان ماشین میاد منو ببره سر شیفت پس فعلا.