روزی که «پایان نامه» آمد

پیش نویس:

سلام

میخواستم از این پست خلاصه نویسیو شروع کنم اما هرچقدر فکر میکنم توی این پست نمیشه از این خلاصه تر نوشت شرمنده.

مجبورین یکی دو پست طولانی دیگه رو هم تحمل کنین. هم طولانی و هم بیمزه!!

و اما من و جریان پایان نامه ام:

زمانی که وارد دانشگاه شدم تنها چیزی که اصلا بهش فکر نمیکردم پایان نامه ام بود.

بعد هم که کم کم اینقدر توی دروس غرق شدم که یادم از این مطلب رفت.

یه موقع به خودم اومدم و دیدم نصف اینترنی هم گذشته و بیشتر بچه های کلاسمون دارن کارهای اواخر پایان نامه شونو انجام میدن و فهمیدم دیر بجنبم دیگه هیچی ....!

پس افتادم دنبال پیدا کردن موضوع، یکی دوتا موضوع پیدا کردم و بردم پیش اساتید که همه شون گفتند: حالا فرضا که شما این موضوعو بررسی کردین، خوب که چی؟ چیو میخواین ثابت کنین؟! دیدم راست میگن!

آخریشون هم «تشخیص میزان مسمومیت با آلومینیم در بیماران تحت دیالیز» بود که استاد محترم فرمودند: این کارو فقط میشه با نمونه گیری از استخون همه مریضهای بخش دیالیز انجام داد. اگه حالشو داری بسم الله! و در نتیجه این موضوع هم ول شد!

یه روز یه دفعه به ذهنم رسید که ببینم چند درصد از زنان از چه روشهای پیشگیری از بارداری استفاده کردن و چرا این روشو انتخاب کرده اند؟

موضوعو پیشنهاد دادم و توی شورای پایان نامه تصویب شد. یه «پروپوزال» نوشتم و با یکی از اساتید زنان هم صحبت کردم و او هم خوشش اومد و شد استاد راهنمای من.

یه نامه از خانم دکتر «س» گرفتم که اجازه دسترسی منو به پرونده های بیمارستان و اجازه صحبتمو با بیماران بخش زنان بدن و رفتم سراغ رئیس بیمارستان که فرمودند: مگه میشه ما اجازه بدیم یه آقا هر روز بره توی بخش زنان و بایگانی بیمارستان که همه کارمندهاش خانمند؟!

جل الخالق!! چند ماه پیش که به عنوان اینترن زنان هر روز توی لیبر بودم ایرادی نداشت اما حالا مشکل دار شده بودم!

هر چقدر با خانم دکتر «س» سعی کردیم نشد که نشد و درنهایت این موضوعو هم ول کردم.

در همین موقع یه قانون هم تصویب شد که بر اساس اون هر استاد فقط میتونست در یک زمان روی یک پایان نامه کار کنه و نه بیشتر!

کارم دراومده بود اما خوشبختانه متوجه شدم یکی از اساتید گروه انگل شناسی (آقای دکتر «ی») که تحصیل کرده انگلستان بود بی پایان نامه موندهو رفتم سراغش.

آقای دکتر گفت: شما به مباحث علوم پایه علاقه دارین؟ گفتم: بعععععععععععععله چه جورررررر!!!

گفت: پس بیا این موضوعو کار کن: «بررسی امکان تشخیص بیماری کیست هیداتید به روش ایمونو الکتروفورز».

گفتم: وایییی خدا! چه موضوع نازی! من همیشه آرزوم بوده که چنین پایان نامه ای داشته باشم!!

و از فردا شروع کردم به گشتن توی بخشهای جراحی زنان و مردان برای پیدا کردن بیماران دچار کیست هیداتید (یا همون هیداتیک).

اما در حالی که استان ما یکی از قطبهای دامپروری کشور بود و هر سال شصتادتا مریض کیست هیداتیدی داشتیم یه دفعه قحطی این مریضها اومد!! و در حالی که طبق برنامه ریزی آماری باید 50 مریضو پیدا میکردم و ازشون خون میگرفتم بیشتر از 25تا پیدا نکردم!!

یکی از اساتید جراح هم که طبق دستور به عنوان استاد مشاور معرفیش کرده بودم هم هیچ کمکی بهم نکرد. فقط یه بار دکتر «م» متخصص عفونی از مطبش بهم زنگ زد که بدو بیا یه کیست هیداتیدی اومده مطبم! با آخرین سرعتی که میتونستم رفتم مطبش. گفت: خوب من باهاش کلی صحبت کردم تا اجازه داده ازش خون بگیری برو ازش خون بگیر. گفتم: شرمنده آقای دکتر! من رگ گیریم خوب نیست. میشه خودتون زحمتشو بکشین؟ آقای دکتر چنان نگاهی بهم انداخت که گفتم اگه میتونست لابد باز هم منو توی بخش عفونی تجدید دوره میکرد!

بعد هم از گوشی به عنوان «گارو» استفاده کرد و ازش خون گرفت و من هم با سرعت خودمو رسوندم به بیمارستان و قبل از اینکه خون توی سرنگ لخته بشه ریختمش توی یه لوله آزمایش

یه بار هم توی بخش جراحی زنان یه مریض پیرزن پیدا کردم که پرستارها گفتند: این مریض اونقدر بَدرَگه که ما نمیائیم ازش خون بگیریم! خودم رفتم سراغش و درحالی که هرچقدر دعا بلد بودم توی دلم میخوندم نوک نیدلو کردم توی دستش و آسپیره کردم.

نمیدونین چقدر ذوق کردم که بلافاصله خون اومد توی سرنگ! دهن همه پرستارها باز مونده بود که تو چطور از این خون گرفتی؟ من هم کلی خودمونو براشون گرفیم و گفتم: ما اینیم دیگه!!

اما همونطور که گفتم در نهایت مریضها شدند 25تا و اونهم در زمانی که همه بخشهای من تموم شده بود و باید میرفتم سراغ تسویه حساب و درنهایت مجبور شدم در یکی از تقلبهای نادر زندگیم شرکت کنم!

به این ترتیب که 5تا از نمونه ها رو دو قسمت کردم تا بشن 30تا و بعد هم گفتم که دیگه پیدا نکردم (آخه دکتر «ی» گفته بود باید 50 نمونه پیدا کنی و دیگه حداقل تعداد قابل قبول 30 نمونه است)!

اونطور که توی فیلمها دیده بودم منتظر بودم تا جلسه دفاع از پایان نامه من جلو همه اساتید و دانشجوها باشه اما فقط من بودم و استاد راهنمام و چند نفر دیگه پشت یک میز!

داشتم حرف میزدم که یکی دیگه از اساتید که باید میومد و دیر کرده بود رسید و بعد گفت: خوب موضوع پایان نامه ایشون چیه؟! و وقتی موضوعو فهمید گفت: یعنی چه بررسی امکان تشخیص؟ این کار که قبلا انجام شده شما تازه میخواین امکان انجامشو بررسی کنین؟!

یه لحظه گفتم همه زحماتم به باد رفت که دکتر «ی» به دادم رسید و گفت: اون مطالعات قبلی توی خارج بودند پس ما میتونیم بگیم بررسی امکان ...... با وسایل تولید داخل! و جالب اینکه بقیه هم قبول کردند و به همین صورت نوشته و تائید نهائی شد و من آخرین نمره مو هم گرفتم (16/1 برای پایان نامه)

پ.ن1: بقیه اساتید از استادی که دیر اومده بود دلیل دیر اومدنشو پرسیدند که ایشون هم فرمودند: توی جلسه کمیته مرگ و میر بودیم. یکی از مریضهای توی ICU فوت کرده بود و دیدیم یکی از اینترنها توی پرونده اش نوشته:

tab. bisacodyl N:20 stat

(قرص بیزاکودیل (ملین) 20 عدد همین حالا به بیمار داده شود)!

حالا که اون اینترنو خواستیم میگه، این قرصو یکی از پرستارها میخواست. گفت توی پرونده مریض بنویسم که نخواد پولشو بده!! (این هم برای اینکه این پست دیگه این قدر بیمزه نباشه!!)

پ.ن2: من هی دارم غر میزنم که این بار هم برای امتحان دستیاری درست درس نخوندم و وقت کم آوردم و این بار هم قبول نمیشم و حالا باید فردا (جمعه) بریم امتحان آنفلوانزای خوکی بدیم!

هفته بعد هم امتحان زبان انگلیسی داریم (یه کتاب معرفی کرده اند که بخونیم و بعد امتحانشو بدیم البته میتونستیم بین زبان انگلیسی و تفسیر سوره اسراء و مدیریت دولتی یکی رو خودمون انتخاب کنیم!)

پ.ن3: بالاخره بعد از کلی اینور و اونور رفتن توی دادگستری و کلی کاغذ بازی افت قیمت ناشی از تصادف ماشینم (که شرح تصادفو چند ماه پیش براتون نوشت)م 700/000 تومن تعیین شد و حالا باید بریم دوباره از اون دوتا ماشین شکایت کنیم!

پ.ن4: دیروز صبح هم که با ماشین اداره میرفتم سر شیفت باز تصادف کردیم! اما خوشبختانه تلفات جانی نداشتیم.

طرف مقابل هم مقصر بود.

پ.ن5: ببخشید که خیلی بیمزه بود. پست بعدی هم همینطور خواهد بود!!