روزی که بدشانسی آمد

وقتی ما رفتیم بخش عفونی این بخش سه استاد داشت که الان دیگه هیچ کدوم توی ولایت ما نیستند. 

این اساتید به ترتیب حروف الفبا (!) عبارت بودند از: 

۱.آقای دکتر «آ»: حدودا ۴۵ ساله٬ نیمه طاس٬ و بداخلاق. 

بعضی وقتها خیلی سعی میکرد که خوش اخلاق باشه اما حداکثر ۵ دقیقه دووم میاورد و باز بداخلاق میشد! 

الان حدودا دو سالی هست که انتقالی گرفته و رفته اصفهان. 

۲.آقای دکتر «م»: حدودا ۴۰ ساله٬ مودار (!)٬ باسوادترین و خوش اخلاق ترین عضو این گروه. 

بعد از رفتن ما از بخش عفونی رفت برای ادامه تحصیل و بعد از اینترنیمون برگشت اما چند ماه بیشتر دوام نیاورد و رفت تهران. 

الان هم عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتیه. 

۳.خانم دکتر «ی»: مدیر گروه٬ حدودا ۴۰ ساله (البته اگه اشتباه نکنم چون من همیشه توی حدس زدن سن خانمها مشکل دارم!)٬ موهاشو هیچوقت ندیدم(!)٬ مجرد٬ بداخلاق٬با صحبت کردن سریع (تقریبا در حد عادل فردوسی پور!) 

این که الان کجاست یه کمی مفصله میگذارمش برای پی نوشت. 

البته این که میگم بداخلاق نه اینکه فکر کنین مثل «شمر» بود ها! نه توی یکماه یکبار خندید! جریانش هم از این قرار بود که روی یکی از تختهای من یک پیرمرد خوابوندند. از اونها که به قول یکی از اساتید «هاریسون» را خونده و از روی اون مریض شده بود. 

قند و چربی و فشار و خلاصه هر دردی که بگین داشت. من هم چون حدس میزدم که درباره اش سوال بپرسه کلی با پرونده اش کشتی گرفتم و همه چیزشو از حفظ کردم. 

خانم دکتر اومد و به محض شروع راند رفت بالای سر پیرمرده و گفت: این تخت مال کیه؟ 

گفتم:من! 

گفت:خوب امروز چطوره؟ 

نمیدونم چی شد که یه لحظه همه پرونده اشو که از بر کرده بودم از ذهنم پرید گفتم:ام .....ام.... مشکل خاصی نداشت! 

بعد یکدفعه یادم اومد گفتم:فقط قندش .... بود کلسترولش .... تری گلیسریدش ..... و الی آخر. 

تموم که شد برای اولین و آخرین بار یک لبخند ملیح (!) بر چهره خانم دکتر نقش بست و بعد گفت:ببخشین! شما دیگه به چی میگین «مشکل خاص»؟! 

بگذریم٬ 

به دستور دکتر «ی» تختهای بخش عفونی رو بین خودمون تقسیم کردیم و هر کسی وظیفه داشت هر روز صبح پیش از حضور اساتید در بخش مریضهای روی تختهاشو ببینه و اگر استاد میپرسید: «این مریض مال کیه؟» دانشجوش باید فی الفور و از حفظ حال عمومی و جواب آزمایشات و .... را درباره اون مریض گزارش می داد. 

ننوشتم که به هر نفرمون سه تا تخت رسید. 

بعضی روزها تختهامون خالی بود که اون موقع اساسی کیفور بودیم و توی دلمون به دانشجویان درحال گرفتن شرح حال میخندیدیم! 

بخش یکماهه عفونی از نیمه گذشته بود که یکروز همه اتفاقات پشت سر هم طوری افتاد که .... 

اصلا خودتون بخونین: 

یه روز به طور تصادفی دیر از خواب پا شدم. 

با عجله صبحونه را خوردم و چون خونه پدری فاصله چندانی تا بیمارستان نداشت دویدم سمت بیمارستان. 

وقتی رسیدم توی بخش عفونی (که از ساختمان اصلی بیمارستان هم جدا بود) رفتم سراغ اولین مریضم تا اومدم پرونده اشو باز کنم در بخش باز شد و خانم دکتر «ی» که اونروز راند با اون بود وارد شد و گفت: خوب دیگه بیایین راند شروع شد. 

من هم که قلبم داشت مثل گنجیشک میزد رفتم دنبالش قاطی بقیه ... 

خوب میخواین بدونین بعدش چی شد؟ 

پس بیایین توی ادامه مطلب!

خانم دکتر هربار سه مریضو انتخاب میکرد و درباره شون میپرسید. 

اونروز هم یه چرخی توی بخش زد و بعد مستقیم رفت سراغ یکی از تختهام پرونده اشو باز کرد و گفت:این تخت مال کیه؟ چرا نت نداره؟ 

گفتم:مال منه شرمنده امروز دیر رسیدم. 

یه چرخ دیگه و بعد ... 

دومین تخت من بیچاره. 

این مال کیه؟ این هم که نت براش نگذاشتین! 

ببخشین به این هم نرسیدم. 

چرخ سوم و در میان اضطراب من ....... 

این هم که نت نداره! بعد رو به من کرد و گفت: لابد این هم مال توئه؟ 

گفتم: بله شرمنده امروز خواب موندم. 

یک نگاه .... بهم کرد و بدون هیچ حرفی از بخش رفت بیرون. 

وقتی داشتیم از بخش میومدیم بیرون «محمدرضا» بهم گفت: خیلی بز آوردی دکتر! اونقدر که میتونی باهاشون یه دامداری باز کنی!! 

از اون روز به بعد رفتار خانم دکتر با من عوض شد یعنی از بقیه بچه ها باهام کج تر شد! 

تا اینکه رسیدیم به آخر بخش و باید امتحان شفاهی میدادیم. 

اون جوک رو شنیدین که یکی رفت توی یه شرکت استخدام بشه گفتند: اسامی کسانی که توی بمباران اتمی هیروشیما کشته شدند رو بگو؟ 

بععععله خانم دکتر گشته بود و مشکلترین سوالات ممکنو انتخاب کرده بود و اونهارو برای من بینوا توی آب نمک خوابونده بود! و عاقبتشو هم حتما میتونین حدس بزنین. 

بله! من رسما تجدید دوره شدم! 

رفتم کلینیک سراغ خانم دکتر. کلی باهاش حرف زدم اما به راحتی گفت حاضر نیست به کسی که برای پرونده ها نت نمیگذاره و جواب سوالاتو نصفه نیمه میده نمره بده. 

آخرش دیدم فایده نداره. گفتم:هر طور صلاح میدونین. گفت:من اینطوری صلاح میدونم. 

پ.ن۱:چند ماه بعد از این جریانات٬ خانم دکتر «ی» ناگهان ناپدید شد. مدتی بعد مشخص شد که ایشون توی اینترنت با یک پزشک ایرانی مقیم آمریکا آشنا شده اند و بعد از چند ماهی دل دادن و قلوه گرفتن مجازی با هم توی دبی قرار ملاقات گذاشته اند و بعد از مدتی همونجا ازدواج کرده و به آمریکا رفته اند. 

یکی دو ماه پیش از انتخابات که نمیدونم چرا یاد این جریانات افتاده بودم اسم خانم دکترو توی فیس بوک سرچ کردم و در کمال تعجب دیدمش با موهای رنگ شده و در نیویورک. 

وقتی براش یک پیغام فرستادم اول جواب داد و کلی تحویل گرفت اما بعد که گفتم: هنوز از دستتون دلخورم دیگه جواب نداد و بهم اجازه هم نداد به عنوان دوست مجازی انتخابش کنم بعد هم عکسشو عوض کرد و من افسوس خوردم که چرا توی اون دو سه روز اون عکسو سیو نکردم؟! 

حالا هم که مدتیه اصلا فیس بوک باز نمیشه. 

پ.ن۲:الان یادم اومد که شما اصلا «محمدرضا» رو نمیشناسین. 

او مسن ترین دانشجوی کلاسمون بود (متولد ۱۳۴۲) یه پسر اهل خرمشهر که با شروع جنگ با خانواده اش ساکن «یاسوج» شده بود و بعد هم توی مخابرات اونجا استخدام شده بود. 

اما نمیدونم چرا یکدفعه فیلش یاد هندوستان کرده بود و کنکور داده بود و پزشکی قبول شده بود. 

اینجا هم صبحها میومد سر کلاس بعد از ظهر چند ساعتی توی اتاق یک نفره خوابگاه استراحت میکرد و بعد میرفت شیفت شب مخابرات. 

وقتی هم دانشجوی بخش داخلی بودیم با دختر یکی از اساتید علوم پایه ازدواج کرد و الان هم یکی دو ساله که رزیدنت داخلیه. 

پ.ن۳:با توجه به بروز خستگی مفرط با شیفتهای پشت سر هم با لطف یکی از همکاران شیفت فردا رو با سه شنبه عوض کردیم. (چون توی نظرات پست قبلی گفته بودم شیفتم گفتم بگم عوضش کردم دروغگو نشم!) 

پ.ن۴:شرمنده این روزها مریض باحالی نداشتم براتون تعریف کنم. 

فقط دیروز صبح در حین معاینه یک دانش آموز بدو ورود به دبستان به مادرش گفتم: تا حالا توی خانواده تون سابقه هیچ بیماری نداشتین؟ 

گفت: نه ما فقط اول خدا رو داریم و بعد هم شما رو!