من هم بلدم

سلام 

قصد داشتم ادامه خاطراتمو بنویسم اما وقتی دیدم آنی داره با شعرش قدرت نمائی میکنه میخواستم بگم که من هم بلدم! 

بود   بلبل    عاشق   زار  گلی                               صبح تا شب محو روی سنبلی 

دست شسته از همه یار و دیار                              نزد گل بُد از سحر تا  شام  تار 

مور میزد طعنه اش کای بی خرد                            عاقبت روزی زمستان می رسد 

جهد کن روزی خود انبار کن                                   اندک اندک دانه ات  بسیار  کن 

هیچ ننیوشید بلبل گفتِ اوی                                  دائما او پیش گل بنهاده روی 

نغمه ای میخواند گاهی بهر گل                               چون یکی افتاده در دریای مُل 

مست گل بُد بلبل و مدهوش بود                             با دگر نامحرمان خاموش بود 

مور در جهد غذای خویش بود                                   بلبل اندر کار قلب ریش بود 

مور دائم در پی گشت و گذار                                  بلبل افسرده گل را در کنار 

چون زمستان شد هوا گردید سرد                           برگ گل از سوز و سرما گشت زرد 

هر چه سنبل بیشتر پژمرده شد                             آن هَزارش بیشتر افسرده شد  

حال گل گردید کم کم بس نزار                                 پیش چشم عندلیب بی قرار 

چون که گل از شاخه خود شد جدا                          ناله بلبل رسیدش تا خدا 

خویش را بر خاک سرد افکند زود                             چون خدنگی کز کمان افتاده بود 

تا که آن سنبل نیفتد بر زمین                                 بین چه کرد آن عاشق زار و حزین 

با دو چنگال ضعیف و ناتوان                                    سنبلش بگرفت او در آسمان 

تا نیفتد گُل به روی خاک و سنگ                            پر زِگِل کرد آن پر و بال قشنگ 

مور گفت با طعنه آخر چند بار                                 گفتمت تا دست از عشقت بدار 

خود نمودی بهر این سنبل فدا                                 هیچ داری عقل از بهر خدا 

می نمودی گر دو صد دانه تو جمع                            می نَبُد لازم که برسوزی چو شمع

 حال دیگر نوبت جشن من است                              میبرم تو پیش یاران مست مست 

هر کسی غافل ز قوت جان شود                              عاقبت او طعمه موران شود 

داد پاسخ بلبلش کای بی خرد                                درد عشقش جان من را می درد 

چون که گل مُرد و ز پیشم دور شد                           جان من هم لاجرم ناسور شد 

خواهشم این است بعد از جشنتان                          بعد از آن که ماند از من استخوان 

استخوانها جملگی جمع آورید                                  نزد سنبل نزد سنبل آورید 

هر دوی ما را به خاک اندر کنید                                 چند لحظه را به یادم سر کنید 

این بگفت و قلب او پر درد شد                                   کرد آهی بعد از آن او سرد شد 

لطفا سری هم به ادامه مطلب بزنید

۱.خودمونیم میدونم که بیشتر «ماعر»م تا «شاعر» اما میخواستم من هم جلو آنی خودی نشون بدم! 

۲.قرار بود این هفته اولین مطلبم در نشریه «سپید» چاپ بشه اما چون اسمی رو که  میخواستم مطالبم با اون چاپ بشه دیر براشون ایمیل کرده بودم موکول شد به هفته آینده ضمن اینکه خانم دکتر «خ» از مسئولین این نشریه گفت که متاسفانه شماره «دکتر سارا» از گوشیش پاک شده. 

اگر ایشان در حال خواندن این مطلب هستند لطفا مجددا با ایشان تماس بگیرند 

۳.دو جمله حکیمانه یادم اومده که دلم نیومد نخونیدشون: 

اون پیرزنه که توی بخش روانپزشکی بود و پسرشو قبول نداشت یادتونه؟ او در پایان صحبتی که باهاش داشتم یه جمله حکیمانه گفت که اگه همونجا مینوشتمش مطمئنا جالب تر بود اما حالا هم خالی از لطف نیست: 

من هنوز موندم که این زن و شوهر که خودشونو پسر و عروس من میدونن چطور عکس خودشونو کردن توی همه عکسهای خانوادگی ما!! 

جمله دیگه از دیگر جملات حکیمانه دکتر «م» (همون پزشک اهل یزد)ه: 

«هماچوری» یعنی توی خون «چوری» پیدا شده! دیگه معنی «هموفیلی» رو خودتون پیدا کنید!! 

اگه هم نمیدونید «چوری» چیه باید بگم در بعضی مناطق به جوجه مرغ گفته میشه! 

۴.انشاءالله ادامه خاطرات در پست بعد 

ضمن اینکه لطفا اشکالات شعریمو هم بگین میدونم که (بخصوص در بیتهای آخرش) پر از اشکاله!