من هم بلدم (۲)

پیش نوشت: 

سلام 

دفعه پیش وقتی جوگیر شدم و یکی از شعرهامو گذاشتم توی وبلاگ اصلا فکر نمیکردم اینطور مورد توجه شما دوستان گرامی قرار بگیره اما لطفی که شما به من داشتین واقعا فراتر از حد انتظار من بود. 

داشتم موضوعو فراموش میکردم که با دیدن پست جدید یکی دوتا از دوستان وسوسه شدم که یکبار دیگه اینکارو امتحان کنم. 

این بار منتظر بیرحمانه ترین نقدهای شما هستم و قول میدم ناراحت نشم: 

روزی از روزها یکی لک لک                                        خانه ای ساخت روی انباری 

تخم بگذاشت بعد از آن روزی                                      تا که مادر شود عجب کاری! 

چون که جوجه زتخم خارج شد                                    بهر مادر نماند بیکاری 

دائما بهر جوجه می آورد                                             لقمه ای تا که سیر شد باری 

لک لک ما به جوجه اش میداد                                      لاجرم گر که داشت افساری! 

تا که یک روز چون که این لک لک                                 بال گسترد سوی انباری 

دید جوجه زبام کرده سقوط                                         وقت پرسه زروی بیکاری 

چهره پر درد و بال بشکسته                                         سوی مادر دوید با زاری 

لک لک او را گرفت در آغوش                                        کرد آرام و داد دلداری 

وقت هجرت رسیده بود اما                                           ماند لک لک زروی ناچاری 

شد زمستان٬ نبد ز بارش برف                                    زگیاه و حَیَوان آثاری 

جوجه لک لک گرسنه بود اما                                       هیچ قُوتی نبد پدیداری 

لک لک از رنج جوجه اش پر درد                                    بنگر بود در چه افکاری 

عاقبت بهر جوجه اش برکند                                          بخشی از گوشتش به منقاری 

داد آنرا به خورد جوجه خود                                          تا نگردد دچار بیماری 

جوجه لک لک به گوشت عادت کرد                                خورد آنرا به خواب و بیداری 

جوجه کم کم بزرگ گشت ولی                                      مادرش غرق زخم و بیماری 

چون به پایان رسید فصل شتا                                       جان مادر نکرده بد یاری 

لک لک افتاد بر زمین و یکی                                         قطعه از گوشتش به منقاری 

جوجه گفتا خدای من آخر                                            تو شنیدی دعای من آری 

کُشتی این مادر و شدم راحت                                     عاقبت زین غذای تکراری ......... 

پی نوشتها در ادامه مطلب

پ.ن۱:میخواستم امشب آپ کنم٬ اون هم خیلی زودتر٬ اما تازه از مجلس «بله برون» اخوی گرامی به خونه برگشته ایم. 

آره دیگه اقوام ما هم دارن زیاد میشن٬ گرچه من هنوز معتقدم اخوی گرامی ما و عیال آینده اش هنوز وقت ازدواجشون نیست و دهن هردوشون بوی شیر (اون هم از نوع شیر خشکش!) میده. اما وقتی جوونهای این دوره دوپاشونو میکنند توی یک کفش چه میشه کرد؟ 

فقط امیدوارم دست کم بگذارند مدتی به عنوان نامزدی و عقد بگذره و قصد «ازدواج اورژانسی» رو نداشته باشند! 

آخه شما بگین یه پسر متولد ۱۳۶۷ وقت زن گرفتنشه؟ 

بازهم گلی به جمال اون یکی اخوی که از این شاه داماد بزرگتره اما گفته من خودم میدونم که حالا حالاها وقت زن گرفتنم نیست. 

پ.ن۲:اخیرا توی بعضی از وبلاگها یه بازی شروع شده که لینکهاشونو معرفی میکنند. 

صرفنظر از اینکه این دوستان چقدر به من و آنی لطف داشتن٬ ما رو هم به این بازی دعوت کرده اند. باید بگم با توجه به مشغله کاری و زندگی عیالواری و ضمنا با توجه به اینکه اگه همه وبلاگستان بخوان با هم این بازیو انجام بدن دیگه وبگردی به شدت بیمزه میشه اجازه بدین من یکی یکی دوستانو بنویسم و ذخیره کنم وقتی تموم شدند میگذارمشون توی وبلاگ تا یه مدتی هم از انجام این بازی توسط سایر دوستان گذشته باشه. 

پ.ن۳:یکی از دوستان خوب من در اینترنت یعنی سرکار خانم «یک دانشجوی پزشکی» که دارای فوق تخصص در رشته «گودرولوژی» (گوگل ریدر شناسی!) هستند با روشی که برای من توضیح دادند اما من درست حالیم نشد (!) به این نتیجه رسیده اند که وبلاگ من خواننده خاموش زیاد داره. 

خوب امیدوارم که اینطور باشه و امیدوارترم که این دوستان خاموش هرچه زودتر اول به حالت «استندبای» و بعد «روشن» دربیان. 

اما تا اون زمان به همه دوستان از هرکدوم از گروههای ذکر شده که هستند سلام عرض میکنم و امیدوارم که موفق باشند و پیگیر پستهای این بنده حقیر سراپا تقصیر 

تا بعد