تهران پایتخت ایران است (۱)

سلام

اول بگم عکس ها درست نشدند تا بعد ببینم چطور میشه درستشون کرد. (بعدنوشت:درست شدند)

ممنون از دوستانی که در این چند روز به یاد ما بودند.

اون قدر سفرنامه ننوشتم که در اولین فرصت مشغول نوشتن شدم!

دوشنبه هجدهم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت (تاسوعا):

دیشب شیفت بودم و صبح رسیدم خونه و از هوش رفتم! و همه زحمات جمع کردن وسایل و بستن چمدون و .... با آنی بود. بعدازظهر هم تا اومدیم خداحافظی کنیم و راه بیفتیم ساعت از پنج گذشته بود. بالاخره به راه افتادیم و رفتیم و رفتیم و رفتیم تا دلیجان. کنار یکی از رستوران ها ایستادیم و شام خوردیم و دوباره راهی شدیم. دیوار کنار رستوران پر از مارمولکهای کوچک و بزرگ بود و بچه‌ها موقع سوار شدن به ماشین اصرار داشتند براشون مارمولک بگیرم اما ترجیح دادم این کارو نکنم بخصوص وقتی متوجه شدم اونجا دیوار یه دستشویی عمومیه!!

راهمون از طریق اتوبان ساوه نزدیک تر بود اما چون اخوی گرامی فرمودند از قم بیایید سرراست تره از اون مسیر رفتیم و بعد از نیمه شب رسیدیم به شهر محل زندگی اخوی و برای اولین بار بعد از مهاجرتش رفتیم خونه شون. و تنها کاری که انجام دادیم سلام و علیک بود و تحویل سوغاتی ها و بعد هم بیهوش شدن!

سه شنبه نوزدهم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت(روز عاشورا):

امروز همه جا تعطیل بود پس بعد از یه خواب دلچسب و خوردن صبحانه چرخی توی شهر زدیم که بالای هشتاد درصد شهر پر از آپارتمان های کوتاه و بلند بود ساخت شرکت‌های انبوه ساز داخلی و خارجی. اخوی گرامی هم فرمودند که هجوم مردم از شهرها و روستاهای دور و نزدیک باعث شده سیاست دولت درمورد اسکان سرریز جمعیت تهران در شهرهای تابعه با شکست مواجه بشه.

فوتبال ایران و هنگ کنگ را دیدیم و بعد راهی تهران شدیم و چون همه جا تعطیل بود ترجیح دادیم بریم پارک آب و آتش  (که البته خبری از آب و آتش نبود) و بعد یه مسافت قابل توجه روی پل طبیعت و پارکهای اطرافش قدم زدیم و لذت بردیم. شام رو هم بیرون خوردیم و حوالی نیمه شب برگشتیم خونه اخوی.

چهارشنبه بیستم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

اخوی امروزو به خاطر ما مرخصی گرفته بود اما باز هم بعدازظهر از خونه اخوی خارج شدیم و گشتی توی تهران زدیم و دم مجتمع تجاری کورش توقف کردیم. توی مجتمع چرخ زدیم و از اینترنت رایگانش استفاده کردیم و برای اولین بار از دستگاه برای خودمون قهوه و ماسالا لاته گرفتیم که کیفیتش هم بد نبود.

از مدتی پیش گوشیم روزی چند بار خود به خود خاموش و روشن میشد و تعمیرکارهای ولایت هم از مشکلش سردرنیاوردند. وقتی به اخوی گفتم گفت: میخوای اینجا بدیش تعمیر؟ گفتم: باشه. رفتیم دم یه مغازه تعمیر موبایل که گفتند باید فلش بشه. نیم ساعت بعد و زمانی که من داشتم آبمیوه می خریدم اخوی گرامی رفت و گوشیو گرفت و اومد و متوجه شدم که دیگه اصلا گوشیم به اصطلاح بالا نمیاد! دوباره برگشتیم سراغ تعمیرکار که گفت: بگذارید تا فردا ببینم مشکلش چیه؟ اما اخوی گفت: بگذار فردا میبرمت یه مرکز بهتر.

شب رفتیم بام لند. یه بازار باکلاس و گرون قیمت که چیز زیادی ازش نخریدیم. تصمیم گرفتیم دور دریاچه چیتگر راه بریم که اخوی گفت بیست دقیقه طول می کشه اما به خاطر بچه ها بیشتر از نیم ساعت راه رفتیم و حدود یک سوم دریاچه رو طی کرده بودیم و نهایتا برگشتیم. توی رستوران دروازه طهرون شام خوردیم که همون طور که از اسمش پیداست سعی کرده بودند حالت قدیمی داشته باشند مثل ظروف فلزی و حوض توی حیاط و پر از ماهی و ..... بعد هم برگشتیم خونه اخوی و توی راه هم (اگه روزشو اشتباه نکرده باشم) از رادیو یه افسانه کردی گوش دادیم به نام 《سندر و مندر》.

پنجشنبه بیست و یکم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

امروز صبح محل کار اخوی تعطیل بود و زودتر از معمول از خونه اش اومدیم بیرون و اول رفتیم بازار موبایل ایران و نمایندگی سامسونگ که حدود پونزده دقیقه به گوشیم ور رفت تا بالا اومد و پولی هم نگرفت. اما بعد گفت: اگه میخوای مشکلش حل بشه حدود سه و نیم میلیون خرجشه! و طبیعتا ترجیح دادم با روزی چند بار خود به خود خاموش و روشن شدنش کنار بیام! ازجمله همین الان که خاموش و روشن شد و ناچار شدم دوباره همه رو بنویسم! تا ببینم چی پیش میاد.

اومدیم بیرون و ناهار خوردیم و بعد از چند دقیقه صحبت درباره مقصد نهایتا تصمیم گرفتیم یه سر به کاخ سعد آباد بزنیم و رفتیم و ساعت پنج و ده دقیقه رسیدیم اما هرکاری که کردیم راهمون ندادند و گفتند بلیت فروشی تا ساعت پنج بیشتر نیست! داشتیم فکر می کردیم حالا کجا بریم که دیدیم یه چیزی داره از اون دور بال بال میزنه و میگه بیایین دیدن من و تصمیم گرفتیم روشو زمین نندازیم و راه افتادیم به طرف برج میلاد

رفتیم و بلیت گرفتیم و اول به یه توضیح سریع که بهمون دادند گوش دادیم و بعد با آسانسور بالا رفتیم و اونجا چرخیدیم. بعد بالاتر رفتیم تا قسمت گنبد آسمان (یا یه چنین چیزی!) که چیز خاصی نبود و بعد دوباره با آسانسور پایین اومدیم تا یکی دو نمایشگاه از دستخط های تاریخی و هدایای خارجی به شهرداری تهران و بعد هم نمایشگاه مجسمه تعدادی از مشاهیر ایران که انصافا قشنگ درست کرده بودند اما همه شون به همدیگه هم شبیه بودند!

بعد هم اومدیم بیرون و از فروشگاه شهروند پایین برج یه مقدار خرید کردیم و بعد جایی رفتیم که بیشتر از همه عماد و عسل لذت بردند یعنی پارک ارم. یه شهر بازی بزرگ و چند قسمتی که تا جایی که امکان داشت کاری کردم که به بچه‌ها خوش بگذره. ازجمله توی چرخ و فلکی که مشابهشو همیشه توی فیلمهای قدیمی خارجی دیده بودیم و سوار شدنش یکی از چندین آرزوی برآورده نشده بچگیمون بود. بعد هم همون جا شام خوردیم و بعد نوبت بازی بزرگترها شد. توی وسایلی که بچه‌ها جراتشو نداشتند. کلی هم خوش گذشت وقتی با جیغ و داد یا امام علی النقی و یا محمد بن عبدالله و یا امام ابوالفضل(!) رو صدا میزدیم و بعد هم داد میزدیم نیگرررررداررررررر این صاحب مرده را!! و هم خودمون و هم افراد کناری مون می زدیم زیر خنده! البته وسایلی هم بود که جرات سوار شدنشونو پیدا نکردیم! نیمه شب بود که دیدیم واقعا داره سردمون میشه و خودمونو به ماشین رسوندیم و برگشتیم خونه اخوی.

جمعه بیست و دوم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

امروز هم حوالی ظهر از خواب بیدار شدیم و بعدازظهر از خونه زدیم بیرون. بعد رفتیم سعادت آباد و پارک ژوراسیک که شامل عروسک های بزرگ و متحرک از انواع حیوانات زمان قدیم و زمان حال بود. برای بچه‌ها جالب بود اما من انتظار خیلی بیشتری داشتم. توی یه قسمت هم تصویر خودمونو می دیدیم درحالی که انواع حیوانات توی تصویر تلویزیون در اطرافمون راه میرفتند. بعد هم سری به پارک کناری زدیم که عروسک های بزرگ و متحرک حشرات توضیحاتی درباره خودشون به بچه‌ها می دادند. بعد کمی دیگه توی خیابون ها چرخیدیم و خاطرات اخوی رو با عبور از نزدیک خوابگاه دوران دانشجویی توی خیابون فلامک زنده کردیم و نهایتا از چندتا از مجتمع های تجاری اطراف میدان صنعت دیدن کردیم که اخوی از خالی شدن بعضی از مغازه های اونجا شگفت زده شد. و بعد هم برگشتیم خونه اخوی.

ادامه داستان در پست آینده.

پ.ن۱: مامان دوباره بستری شده و امروز که رفتم ملاقات داشتند بهش خون میزدند. کاش کاری از دستم برمیومد.

پ.ن۲: سفت کاری خونه رسما تموم شد و نماکاریش شروع شد. پول ما هم درحال اتمام بود که مقداری از طلبهای سال پیشمونو دادند!

پ.ن۳: چند دقیقه پیش عکس برج میلادو توی تلگرام به عسل نشون دادم و گفتم: میدونی اینجا کجاست؟ گفت: نظر بگذار که نسبتا جالب بود اما چیز خاصی نداشت!