تهران پایتخت ایران است (۲) (بخش شمال!)

سلام

شرمنده برای تاخیر 

شنبه بیست و سوم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

اخوی بعد از چند روز رفت سر کار و ما هم بعد از بیدار شدن و خوردن صبحانه وسایلمونو جمع و جور  کردیم و حدود ساعت یک بعدازظهر راه افتادیم. رسیدیم به کرج و بعد وارد جاده چالوس شدیم. حدود بیست دقیقه رفتیم و بعد کنار یکی از رستوران ها ایستادیم و کنار رودخونه ناهار خوردیم. هر کدوممون یه نوشیدنی هم همراه غذا سفارش دادیم و آنی هم یه دوغ محلی سفارش داد و چند دقیقه بعد همه مون با دیدن یه بطری نوشابه خانواده پر از دوغ غافلگیر شدیم. همه مون به جای نوشیدنی های خودمون دوغ خوردیم و بقیه شو هم با خودمون بردیم. از رستوران که بیرون اومدیم یکی از پرسنل رستوران بهمون گفت: راستی چون جاده شلوغ بود استثنائا جاده رو یک طرفه کردن، باید برگردین! به حرفش گوش ندادم و راه افتادیم اما چند کیلومتر جلوتر پلیس جلومونو گرفت و توصیه کرد برگردیم چون ماشین ها از اون طرف باسرعت میان و خطرناکه. یا این که تا ساعت یک صبح همون جا بمونیم! بالاخره تصمیم گرفتیم برگردیم و بعد از رسیدن به کرج و بعد به تهران خودمونو از جاده هراز به مازندران رسوندیم.

زمانی دکتر پرسیسکی وراچ توی وبلاگشون نوشته بودن مازندران مثل یه جاده بلنده که دو طرفش پر از خونه است، و من اون شب واقعا درک کردم این جمله یعنی چی. همه شهرها و روستاهای مسیر عملا به هم چسبیده بودند و ما حوالی نیمه شب بالاخره به ویلای باجناق گرامی رسیدیم. یه جایی بین نوشهر و چالوس. وسایلی که لازم بود از ماشین پایین آوردیم و خوابیدیم.

این هم یه عکس از ویلا.

یکشنبه بیست و چهارم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

امروز هم دیر از خواب بیدار شدیم و صبحانه خوردیم. اول چرخی توی ویلا زدیم که شامل یه محوطه حدودا نهصد متری و پر از درختان میوه بود. بچه‌ها هم کلی با حلزون های بزرگ و کوچکی که روی برگ درختها پیدا کرده بودند بازی کردند. عصر هم رفتیم به ساحل نزدیک ویلا و بچه‌ها تنی به آب زدند و شب برگشتیم ویلا.

دوشنبه بیست و پنجم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

آنی صبح ازم خواست تا برم و از نونوایی بربری که شنیده بود اون نزدیکی هاست نون بگیرم. جالب اینجاست که توی همون چند صد متری که پیاده رفتم از سه روستای به هم چسبیده عبور کردم! کوه های زیبا و پر از درختان سبز در فاصله نه چندان دور زیبایی خودشونو به نمایش گذاشته بودند و اگه امکانش بود برای ساعت ها همون جا می ایستادم و به اون منظره خیره می شدم. به یه نونوایی رسیدم و از جناب نونوا پرسیدم: ببخشید نونوایی بربری این نزدیکی ها کجاست؟ که با تعجب و با لهجه شیرین مازندرانی گفت: خب این بربریه دیگه!

خدایی من تا اون روز نون بربری این شکلی ندیده بودم! نون خریدم و برگشتم خونه و بعد از صبحانه تصمیم گرفتیم بریم به ساحل رادیو دریا که آلاچیق های قشنگی برای نشستن داشت. اما تابلو زده بودند که شنا ممنوعه. پس بعد از خوردن ناهار راه افتادیم و به قسمت ویژه شنا رفتیم اما با یه قسمت پر از سنگ و انواع گیاهان دریایی روبرو شدیم و بعد از چند دقیقه برگشتیم! وقتی به ویلا رسیدیم آنی در رو باز کرد و کنار در ایستاد. فرمون ماشینو به سمت راست چرخوندم تا به آنی نخورم و دقیقا در همون زمان عماد سرشو از عقب ماشین جلو آورد و من دیگه نتونستم آینه سمت راست ماشینو ببینم. کمی که جلوتر رفتم ماشین داخل جوی آب جلو در ویلا افتاد و به سمت راست کج شد و صدای محکم برخورد ماشین با در ویلا بلند شد! دنده عقب گرفتم و از ماشین پیاده شدم و تازه متوجه شدت برخورد و فرورفتگی روی در ماشین شدیم! چند دقیقه ای غصه خوردیم اما بعد دیدیم غصه خوردن بی فایده است پس دوباره سوار ماشین شدیم و یه سر به بازارهای اطراف زدیم. بعد هم چرخی توی شهر چالوس زدیم و موقع برگشت کمی شیرینی از قنادی تی شین خریدیم. نکته جالب برای من فروش انواع مربا بود که خیلی از اونها رو برای اولین بار می دیدم و اگه میشد از همه شون یه شیشه می خریدم اما چون امکان بردنشونو نداشتیم نهایتا به خریدن یه شیشه مربای گل گاو زبان بسنده کردیم و بعد برگشتیم ویلا.

سه شنبه بیست و ششم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

صبح اول وقت رفتم و یه صافکاری پیدا کردم اما احساس کردم داره خیلی گرون میگیره پس قبول نکردم و برگشتم ویلا. بچه‌ها مشغول بازی با حلزون هایی بودند که اون روز پیدا کرده بودند چون آنی حلزونهای دیروزی را طبق معمول دیشب آزاد کرده بود.

آماده شدیم و راه افتادیم به طرف مجتمع تفریحی نمک آبرود. ورودیه دادیم و وارد شدیم و تا جایی که امکان داشت با ماشین جلو رفتیم و بعد هم کلی پیاده روی کردیم تا به قسمت تفریحی رسیدیم. البته همون پیاده روی در اون جای زیبا و سرسبز هم لذت خودشو داشت. با دو صف طولانی برای سوار شدن به دو خط تله کابین مواجه شدیم و وارد اولین صفی که بهش رسیدیم شدیم که متعلق به خط یک بود. بعد رفتم و بلیت و یه مقدار خوراکی گرفتم و رفتم پیش آنی و بچه‌ها. بیشتر از یک ساعت توی صف بودیم تا بالاخره سوار شدیم. و بعد لذت تماشای اون طبیعت زیبا از بالا. خط سورتمه هم زیر پامون مشخص بود که چون بچه‌ها حاضر نشدن بیان من و آنی هم نرفتیم. هر لحظه ارتفاع تله کابین بیشتر میشد و بالاخره از ابرها گذشتیم و  بالاتر از ابرها به پایان مسیر رسیدیم. روی یکی از میزهای رستوران اونجا و در فضای باز نشستیم و من وارد خود رستوران شدم و یکی از منوهای اونجا رو برداشتم و بیرون اومدم اما پشت سر من یکی از خانمهای شاغل در رستوران هم بیرون اومد و خواست منو را با منویی که همراهش آورده بود عوض کنم و وقتی منویی که خودم برداشته بودم باز کردم متوجه علت شدم چون کل اون منو به زبان عربی بود! ناهار خوردیم و بعد گشتی در طبیعت زیبای بالای کوه زدیم و بعد هم به پایین برگشتیم و دقایقی بعد خودمونو به ماشین رسوندیم و راهی ویلا شدیم.

چهارشنبه بیست و هفتم شهریور ماه هزار و سیصد و نود و هشت:

صبح بیدار شدیم و صبحانه خوردیم. از شب پیش کلی فکر کردیم امروز چکار کنیم و نهایتا تصمیم گرفتیم که راه بیفتیم تا زودتر ماشینو توی ولایت به یه صافکاری نشون بدیم. پس وسایلو جمع کردیم و راهی شدیم. از نمک آبرود گذشتیم و بعد از رسیدن به عباس آباد به سمت کلاردشت پیچیدیم. آنی گفت همین جا دم یه رستوران نگه دار ناهار بخوریم و دم اولین رستورانی که دیدم و یکی از آخرین رستوران های شهر بود ایستادم. نمیدونم به خاطر هجوم مسافرها بود یا کیفیت غذا که حدود نیم ساعت توی صف بودیم تا یه میز خالی پیدا بشه! البته وقتی غذای رستوران خانه دارچین را خوردیم انصافا کیفیت خوبی داشت. رستورانی که ظاهرا توسط چند خانم اداره میشد. بعد از خوردن ناهار و موقع سوار شدن به ماشین از جاده یه عکس گرفتم و حرکت کردیم. با خروج از شهر و ورود به کوهستان به یکی از زیباترین جاده هایی رسیدیم که تا به حال دیده بودم. یه جاده جنگلی و پرپیچ و خم توی کوه که در برخی جاها درختان دوطرف به هم رسیده بودند. هر چند قدم هم تابلو یه استراحتگاه مسافران به چشم می خورد که جلو خیلی از اونها مردم مشغول بازی با تاب هایی بودند که به درختها بسته شده بود اما ما نگه نداشتیم. چندین جا هم به تابلو بستنی سرخ کرده موجود است برخوردیم اما چون تازه غذا خورده بودیم و دیگه جا نداشتیم نگه نداشتیم. حیف شد. انشاالله دفعه بعد امتحان میکنیم اما الان اصلا نمیدونم چی بود. بعد از مدتی اون جاده جنگلی تموم شد. گرچه همچنان دوطرف  جاده پر از جنگل بود. به منطقه زیبای کلاردشت رسیدیم و از منظره زیبای خونه های ویلایی و جدا از هم وسط طبیعت زیبا واقعا لذت بردیم. دقایقی هم به توصیه باجناق گرامی کنار رودخونه زیبای روستای رودبارک ایستادیم که ارزش چند کیلومتر دور شدن راهو داشت.

به راهمون ادامه دادیم و حوالی مرزن آباد به جاده چالوس رسیدیم و به یه ترافیک سنگین و عجیب و غریب برخوردیم. نمیدونم چرا اون روز جاده رو یک طرفه نکرده بودند. اما از مرزن آباد تا کرج را پنج ساعت توی راه بودیم! و کلی خدا رو شکر کردیم که از همون چالوس وارد این جاده نشده بودیم.

تصمیم داشتم موقع برگشت هم سری به اخوی بزنیم اما بعد دیدیم اون موقع دیگه امکان راه افتادن دوباره را نداریم چون خیلی دیر میشه پس به راهمون ادامه دادیم و توی مجتمع تعاونی ۵۷ بین تهران و قم شام خوردیم و دوباره راهی شدیم و نهایتا تصمیم گرفتیم یه سره تا ولایت بریم. کلی از راهو آنی رانندگی کرد و بعد هم نوبت من شد. همین طور اومدیم و اومدیم تا بالاخره حدود ساعت پنج صبح به ولایت رسیدیم. وسایل واجبو از ماشین پایین آوردیم و تا ظهر خوابیدیم!

فردا ظهر هم از خواب بیدار شدیم و صبحانه خوردیم و ماشینو بردم پیش صافکار که بعد از چند روز با هزینه حدودا نصف چیزی که توی چالوس بهم گفته بودن درست شد!

پایان

پ.ن۱: متاسفانه به دلیل پیشرفت بیماری از چند روز پیش راه مجرای صفراوی مامان بسته شده و زردی شدید پیدا کرده ولی به دلیل وضعیت جسمانی هیچ پزشکی جرات باز کردن مسیرو نداره. یه نفر هم که تلاششو کرد موفق نشد. دیگه راضی هستیم به رضای خدا.

پ.ن۲: عسل داد میزنه: باباااااا! میگم: چیه؟ چند لحظه صبر میکنه و بعد میگه: خیلی دوستت دارم. میگم: خیلی ممنون من هم خیلی دوستت دارم. میگه: میدونی چرا اینو گفتم؟ چون یادم رفت چرا صدات کردم گفتم یه چیزی گفته باشم!