اندر حکایت خوردن رطب و منع آن!

سلام 

سال پیش وقتی باجناق گرامی کلید ویلاشو داد تا موقع مسافرت بریم اونجا و چند هفته پیش از ما هم کلیدو به باجناق دیگه هم داده بود باید فکر اینجا رو هم میکردیم!

یکی دو هفته پیش بود که باجناق گرامی تماس گرفت و گفت: ویلاشو فروخته و یه ویلای دیگه خریده و اواسط تیرماه باید اسباب کشی کنه و از من و باجناق دیگه خواست که هم باهاشون بریم سفر و هم توی اسباب کشی کمکشون کنیم!

البته من تلاشهای مذبوحانه ای برای نرفتن به سفر کردم به عللی مثل:

۱. شیوع کرونا 

۲. ندادن مرخصی از سوی شبکه به دلیل شیوع کرونا

۳. کمبود منابع مالی برای سفر در ایام ساخت خونه

۴. حرف مردم (هنوز سالگرد مادرش نشده پا شده رفته مسافرت)

۵. این یکیو یادم نمیاد!

۶. این یکیو هم اصلا نمیشه اینجا نوشت!

اما آنی پس از شنیدن همه دلایل با آوردن دلایل بسیار قوی منو قانع کرد که باید بریم سفر و مهم ترین دلیلش هم این بود: ما می ریم!

خلاصه که هفته آینده همراه با همسایگان آینده راهی ویلای آینده (!) باجناق گرامی میشیم که ظاهرا فاصله چندانی با ویلای قبلی نداره. و تنها کاری که میتونم بکنم اینه که حداکثر اقدامات لازمو برای جلوگیری از انتقال احتمالی ویروس انجام بدم.

قبلا هم سابقه یک مسافرت دیگه با باجناق های گرامی داشتیم که بنا به دلایلی امکان نوشتنش توی وبلاگ وجود نداشت. سفری که از مازندران شروع شد و به آستارا رسید و نهایتا سری به بانه زدیم و بعد به ولایت برگشتیم. اما طبیعتا امسال خبری از این گشت و گذارها نخواهد بود و نمیدونم این سفر در حدی باشه که بشه براش سفرنامه نوشت یا نه؟ 

فعلا

پ.ن۱: کارهای اداریو برای گرفتن سومین وام برای ساخت خونه شروع کردم. خدایی ماهی سه تا قسط وام دادن ساده نیست اما چاره ای هم نیست. 

پ.ن۲. با عسل و آنی جایی هستم که یکدفعه پام به جایی گیر میکنه و میخورم زمین! آنی ناخودآگاه شروع میکنه به خندیدن و عسل بهش میگه: می خندی؟ شوهرت خورده زمین و تو می خندی؟ الان باید گریه کنی برای شوهرت!