اندر ماجرای رفتن به مراسم ترحیم

سلام 

همونطور که قبلا عرض کرده بودم نوه عمه گرامی ما درست همون روز سانحه هواپیما در مشهد در یک تصادف رانندگی در «شاهین شهر» کشته شد. 

امروز رو مرخصی گرفتیم تا بریم شاهین شهر توی مراسم ختم شرکت کنیم. 

صبح سه ماشین بودیم که راه افتادیم. 

اول پدر بزرگوار با خانواده سوار بر پیکان خودشان. 

بعد خاله گرامی با خانواده سوار بر پرایدشان. 

و در آخر من و خانواده سوار بر سایپا ۱۴۱ خودمان. 

همه با هم حرکت کردیم و ده کیلومتری رفتیم. هنوز به پلیس راه نرسیده بودیم که یکدفعه دیدم ماشین پدر بزرگوار از جاده منحرف شد و رفت توی خاکی ایستاد. 

مونده بودم چی شده که دیدم ماشین خاله گرامی هم از جاده رفت بیرون. 

فقط بعد از کنار رفتن این دو ماشین بود که ناگهان متوجه یک ماشین پژو ۲۰۶ شدم که شماره «ولایت دکتر سارا» را داشت که چند متری منه و پاشو کوبیده روی ترمز و ماشینش هم داره این طرف جاده برای خودش زیگزاگ میره! 

خواستم بپیچم سمت راست که دیدم روی یک پلیم. 

خواستم بپیچم سمت چپ که از اون طرف جاده یک فروند «مینی بوس» از راه رسید پس تنها کاری رو که میتونستم انجام دادم یعنی پا را با حداکثر قدرت روی ترمز  فشار دادم و منتظر شدم. 

هر دو ماشین در حال ترمز گرفتن به هم نزدیک شدند و ..... 

با یک صدای محکم و یک تکان محکمتر هر دو ماشین دوباره از هم دور شدند. 

هنوز یک ثانیه هم نگذشته بود که ...... 

یک ضربه دیگه و یک صدای دیگه ....... 

این بار یک ماشین پژو ۴۰۵ که پشت سر من در حال حرکت بود و او هم نتونسته بود ماشینشو کنترل کنه از پشت سر بهم خورده بود. 

خوشبختانه هیچکدوممون طوری نشدیم فقط زندایی گرامی (که او هم سوار ماشین ما بود) به پاش ضربه خورد و آمبولانسی که اومد فقط یک مریض داشت. 

(یه لحظه یاد اون تبلیغ کمربند ایمنی افتادم که میگه گاهی اوقات مرگ میتواند صبر کند) 

خلاصه ... 

همه از ماشینهامون پیاده شدیم. و کم کم شلوغ شد. هر کسی هم که میرسید فورا میگفت راننده پژو ۲۰۶ مقصره. 

چند دقیقه بعد ماشین پلیس هم از راه رسید وقتی پلیس هم مقصر بودن راننده پژو را تایید کرد طرف رفته جلو و میگه:من فقط ۶۰ کیلومتر سرعت داشتم!! 

افسر پلیسی هم که اومده بود یه نگاه به خط ترمزش انداخت و گفت: 

فکر کنم منظورت ۱۶۰ کیلومتره دیگه !! 

فعلا هر سه ماشین الان توی پارکینگند و قراره ساعت پنج بعدازظهر امروز بریم و ببینیم چی میشه. 

ماشین ما که اصولا قادر به راه رفتن هم نیست و خدا میدونه چند روز باید توی تعمیرگاه باشه. 

درنهایت ما برگشتیم خونه و بقیه رو راهی کردیم برن. 

یک سری هم به زندایی گرامی زدیم که خوشبختانه مشکل خاصی نداشت.  

خلاصه که انگار نوه عمه مرحوم شده گرامی اونجا کسیو نمیشناخت و بدش نمیومد یکی از فامیلو با خودش ببره اما تیرش به سنگ خورد! 

یه عکس هم از ماشین گرفتم که چون هاردی که موقتا روی کامپیوترم گذاشته اند رم ریدر رو نمیخونه فعلا امکان نمایششو ندارم. 

پ.ن۱: صبح فکر میکردم پست جدیدمو چطور بنویسم؟ 

ماجرای مراسم ترحیم یا ادامه خاطرات از نظر خودم جالب یا بقیه خاطرات دوران دانشجویی اما انگار هیچکدومشون نبود! 

پ.ن۲: تعجب نکنید که چرا خاله و زندایی و .... هم داشتند برای مراسم ختم نوه عمه ام میومدند. 

توی فامیل ما تا چند سال پیش ازدواجهای فامیلی به شدت رواج داشت و فقط چند سالیه که کم شده و همه ما از چندین جهت با هم فامیلیم. 

برای نمونه شوهر عمه گرامی من (که امروز مراسم نوه اش بود) از طرف دیگه دایی مادرم هم هست! (تو خود حدیث ...) 

پ.ن۳: انشاءالله امشب براتون میگم که بالاخره چی شد. 

بعدنوشت: 

اول اینکه کلی مشعوفیم که فهمیدیم چقدر همه دوستان گرامی نگران ما میباشند و با شنیدن خبر تصادف از خودشان عکس العمل دروکنند (لهجه برره ای)! 

اما از شوخی گذشته فکر کنم همه فعلا نگران درس و امتحان و ... هستند و دیگه کسی برای ما تره که هیچ ترخون هم خرد نمیکنه. 

بگذریم 

ساعت ۵ رفتیم پاسگاه که گفتند مسئولش نیست بروید و فردا بیایید (اوج احترام به ارباب رجوع) 

ناچار شدم فردا را هم مرخصی بگیرم تا ببینیم چی میشه. 

ضمنا خوشبختانه زندایی گرامی هم از بیمارستان مرخص شد اما فردا قراره بره پزشکی قانونی. 

تا بعد ....