داستانچه (12) (آخرین فرصت)

صدای موسیقی از گروه موسیقی که از طرف دانشگاه دعوت شده بود بلند شد. گروه موسیقی اول قصد داشتند یک آهنگ شاد بزنند که با اشاره مسئولین دانشگاه به یک قطعه موسیقی سنتی تبدیل شد اما همین هم غنیمت بود. "سعید" خوشحال بود. باورش نمی شد که بالاخره درسش درحال اتمام است. یک لحظه گفت: "نکنه این بار هم دارم خواب میبینم؟" اما نه، لباس فارغ التحصیلی به تنش بود و کلاهش هم روی سرش.   به پشت سرش نگاه کرد. پدر و مادرش این همه راه را برای شرکت در این مراسم آمده بودند و هر دو نفر با غرور و افتخار به او نگاه میکردند. البته بعد از چند دقیقه مادرش بیشتر مشغول صحبت با بقیه مادرهایی بود که به این مراسم آمده بودند. بخصوص آنهائی که یک دختر دم بخت هم همراهشان بود! سعید با خودش گفت: "خدا میدونه باز داره چه تعریفهائی از من میکنه؟ نمیدونم چه اصراری داره که زودتر به قول خودش سر و سامون بگیرم؟" ناگهان احساس کرد نفر بغل دستیش چیزی در گوشش گفت. اما صدای موسیقی آن قدر بلند بود که متوجه صحبت او نشد. رو به "جمشید" کرد و گفت: "چی گفتی؟ نشنیدم." "جمشید" گفت: "فردا دارم مدارکمو میبرم سفارت. اگه اتفاق خاصی نیفته سال دیگه همین موقع برات از کنار رود "راین" کارت پستال میفرستم!"

-: "به سلامتی. امیدوارم هرچه زودتر به چیزی که میخوای برسی."

+: "مطمئنی که نمیخوای بیای؟ اونجا افرادی مثل تو رو روی سرشون میذارن. همه نمره ها عالی. کار عملیت هم که فوق العاده است."

-: "ممنون. نه نمیام. من به خودم قول دادم."

+: "پس حداقل برو تخصص بخون. به خودت قول دادی که به مردم محروم خدمت کنی نگفتی که باید حتما عمومی بمونی."

-: "نه نگفتم. اما فکر کن مثلا یه جراح مغز و اعصاب میتونه بره توی فلان روستای مرزی؟ نمیتونه. چون باید حتما توی یه بیمارستان مجهز باشه."

+: "ببخشیدا! اما خیلی خری! میدونی چند نفر آرزو دارن جای تو بودن؟ هر مسیری که دوست داری بری برات بازه."

-: "خب من هم دارم مسیری که دوست دارم میرم دیگه. میدونی که "دکتر قریب" گفته: اگر پزشک هستی پس ..."

+: "بله میدونم دکتر قریب چی گفته. اما دکتر قریب وقتی که زنده بود نه چنین تورّمی رو دید نه چنین وضعیتی را. هرطور که زندگی میکرد میتونست یه زندگی راحت داشته باشه."

"جمشید" این را گفت و چند لحظه بعد از جا بلند شد و به ردیف جلوتر رفت و کنار "هوشنگ" نشست. "سعید" میدانست که "هوشنگ" هم مثل "جمشید" در آرزوی مهاجرت است  و زیر لب گفت: "با پول مالیات این مردم پزشک شدن تا برن اون طرف آب. پس مردمی که بهشون چشم امید دوختن چی؟"

"سعید" در افکارش غوطه ور شده بود که ناگهان احساس کرد چیزی روی شانه اش گذاشته شد و کسی در گوشش نجوا کرد: "با "جمشید" برو!" به روی شانه اش که نگاه کرد یک لحظه با دیدن استخوانهای یک دست انسان ترسید. به پشت سرش نگاه کرد اما  هیچکس را ندید. خواست از افراد پشت سرش بپرسد که آیا چیزی را دیده اند یا نه؟ که پشت سرش "همایون" و "مصطفی" را دید که به شدت درحال خندیدنند. "همایون" وقتی "سعید" را دید لبخندی به او زد و دستش را تکان داد. "سعید" با خودش گفت: "پس بگو! کار کارِ جناب جوکر کلاسه. نمیدونم چندبار باید بهش بگم از این نوع شوخی ها خوشم نمیاد. خداروشکر که دیگه هیچ وقت نمیبینمش".  "سعید" یکدفعه با صدای بلند مجری برنامه از بلندگو به خودش آمد. مجری او را صدا میزد و میگفت: "تشریف بیارین جناب شاگرد اول کلاس! نکنه اون قدر شیفت دادین که خوابتون برده؟ همه منتظر صحبتهای شمان!" سعید با طمانینه ازجا برخاست. از میان صندلی ها گذشت و خودش را به پله های سِن رساند و درحین بالا رفتن از پله ها متن سخنرانیش را که از مدتها پیش آماده کرده بود از جیبش بیرون آورد. گرچه عملا نیازی هم به برگه ها نداشت و همه سخنرانیش را از حفظ بود.

                                                                                                                ********************************************

*: "یه چای دیگه برات بریزم"؟

-: "نه قربونت. از وقتی اومدم اینجا فقط داری چای بهم میدی! لابد "لازیکس" هم ریختی توش!"

*: "نه بابا! دیگه کی حال و حوصله شوخی داره؟"

-: "میخوای من با "نوشین" حرف بزنم؟"

*: "نه فدات شم. کار ما دیگه از حرف زدن و این چیزا گذشته. رسما درخواست طلاق داده. حضانت بچه را هم میخواد. میدونی چند هفته است که دخترمو ندیدم؟ میدونی چند هفته است که کسی بهم نگفته "بابا همایون؟""

"همایون" یک دستمال کاغذی از جعبه دستمال کاغذی برداشت.

-: "اصلا مشکلتون چیه؟ شما که یه زمانی عاشق و معشوق بودین."

*: ""نوشین" هیچ وقت عاشق من نبود. عاشق پول بابام بود و دور دور توی اون ماشین شاسی بلند که بابا برام خریده بود. وقتی بابا رفت سهمیه ارثمو گرفتم و چون به اون نوع زندگی عادت داشتم توی همون دوره دانشجوئی تمومش کردم. انتظار داشتم دکتر که شدم بیشتر از این پولها رو دربیارم. اما بعد از دوران طرح وقتی دیدم حال و حوصله پزشک خانواده و شیفت شب و این حرفا رو ندارم از کار دولتی اومدم بیرون و مطب زدم. اما خودت که میدونی. من معلومات پزشکی خوبی نداشتم. بیشتر نمراتمو یا با تقلب میگرفتم و یا با التماس به اساتید. برای همین مریض چندانی هم نداشتم. به عنوان آخرین تیر ترکش رفتم سراغ کارهای زیبائی و این حرفها که از شانس من همون مریض اولی به خاطر عوارض بوتاکس منو کشوند به دادگاه و به پرداخت دیه محکوم شدم. بعد از اون ماجرا مریضهای مطب کم که بودند کمتر هم شدند.  "نوشین" هم که ولم کرد و رفت. نهایتا تصمیم گرفتم بیام اینجا توی ده آبا و اجدادی مون که شنیده بودم درمونگاهشو شبانه روزی کردن و نیاز به پزشک برای شیفت داره که تصادفا توی راه توی روستای کناری تابلو تو رو دیدم. راستی تو چرا ازدواج نکردی؟ بیشتر دخترهای کلاس که به قول بچه های امروزی روت کراش داشتن."

-: "کسی روی من کراش نداشت. همه روی نمراتم کراش داشتن. انتظار داشتن بعد از اتمام درس یا دستشونو بگیرم و ببرم اون ور آب یا یه تخصص نون و آب دار قبول بشم. اما خودت که میدونی. اون موقع کله ام بوی قورمه سبزی میداد. من هم بدم نمیومد اصلا زن نگیرم تا بتونم خودمو تمام وقت وقف مردم کنم. مردم اینجا هم حسابی دور و برم بودن و قربون صدقه ام میرفتن. اما از وقتی برنامه پزشک خانواده راه افتاد و ویزیت پزشک توی درمونگاه شد اندازه پول یه پفک دیگه خبری از اون مریضهائی که  هر روز توی مطب پلاس بودن نشد. الان خواهر و برادرم که هرکدومشون یه گوشه دنیان. بابا و مامان هم که ...."

*: "خدا رحمتشون کنه. اِه بیا ببین "جمشید" استوری جدید گذاشته".

-: "ببینم. امسال کجا رفته؟ کیپ تاون؟ صداشو بلند کن ببینم چی میگه؟"

صدای موبایل همایون بلند شد ... "سلام دوستان. امسال تصمیم گرفتیم یه کشور جدیدو ببینیم و اومدیم به آفریقای جنوبی. البته فقط حدود دو هفته اینجا هستیم و زود باید برگردیم "کلن" چون سال تحصیلی جدید به زودی شروع میشه و بچه ها باید برن مدرسه. خب فعلا Bis dann".

*: "ما کجائیم در این بحر تفکّر تو کجا!"

"همایون" از جا بلند شد و درحین راه رفتن گفت: "همین جا میخوابی یا توی اتاق؟"

-: "نه ممنون مزاحم نمیشم. برمیگردم خونه".

*: "که چی بشه؟ زن و بچه ات منتظرن؟ یا مریضها پاشنه در مطبو درآوردن؟ بگیر بخواب دیگه فردا بعد صبحونه هرجا خواستی برو".

-: "دستت درد نکنه. همین جا میخوابم. راستی آخرش نگفتی اون چه دستگاهیه که گوشه اتاق گذاشتی".

*: "اگه بگم هم باورت نمیشه. پس بی خیال".

-: "خب حالا تو بگو شاید باورم شد".

"همایون" چند ثانیه مکث کرد. بعد آه بلندی کشید و گفت: "تو که میدونی. من همیشه به مکانیک و فیزیک علاقه داشتم، خیلی بیشتر از پزشکی. اگه اومدم پزشکی فقط به اجبار بابای خدابیامرزم بود که میخواست جلو شوهرخاله هام کم نیاره.  توی تمام این سالها بعد از تعطیل کردن مطب توی خونه روی این دستگاه کار میکردم".

-: "خب بالاخره نگفتی چه دستگاهیه".

*: "ماشین زمان".

-: "فکر میکردم دیگه دست از شوخی برداشتی".

*: "دیدی گفتم باور نمیکنی؟ همه عمر و جوونیمو روی این دستگاه گذاشتم اما ازت خواهش میکنم بهش دست نزن چون اگه خراب بشه دیگه نمیتونم درستش کنم".

-: "مگه خودت درستش نکردی"؟

*: "چرا اما یه بار که با "نوشین" بحثمون شده بود همه جزواتی که درمورد ساخت این دستگاه نوشته بودم آتیش زده بود! همه DVD ها را هم شکسته بود. برای همین درست کردن یکی دیگه از این دستگاه باز هم چندین سال وقت میبره. تازه اگه بتونم هزینه شو جور کنم".

-: "خب از بقیه کمک بگیر".

*: "واقعا فکر میکنی اگه برم بگم دارم یه ماشین زمان میسازم کسی بهم کمک میکنه  یا میفرستنم بخش روان پزشکی"؟!

-: "حالا تا کجا پیش رفتی"؟

*: "نمیدونم. من که جرات نکردم روشنش کنم. شاید برای چند ثانیه بتونی بری به هر زمانی که دلت میخواد. خب من برم برات رختخواب بیارم".

                                                                                                          ****************************************************

"سعید" یک بار دیگه هم پهلو به پهلو شد. اما خواب از سرش پریده بود. با خودش گفت: "یعنی حرفهای "همایون" جدی بود؟ یا باز هم داشت منو سر کار میگذاشت؟ اما اگه راست بگه؟ اگه این دستگاه واقعا ماشین زمان باشه و واقعا کار کنه چی؟ حتی برای چند ثانیه". هوا کم کم داشت روشن میشد، اما از خواب خبری نبود. "سعید" بالاخره تصمیمش را گرفت. شاید این آخرین فرصتش بود. پتو را از رویش کنار زد و از جا بلند شد. گوشی موبایلش را برداشت و چراغش را روشن کرد و به سراغ دستگاه رفت. با کمی جستجو دکمه روشن کردن دستگاه را پیدا کرد و آن را فشار داد. دستگاه "بیب" کوتاهی کرد و روشن شد. بعد از چند ثانیه چند "صفر" روی صفحه نمایش دستگاه ظاهر شد. "سعید" با خودش فکر کرد: "این دیگه چیه؟ نکنه تاریخی باشه که میخوام برم؟ خب کجا برم؟ باید زمانی باشه که بتونم باهاش همه چیزو توی چند ثانیه درست کنم". "سعید" کمی فکر کرد و بعد آرام انگشتانش را روی دکمه های کیبورد دستگاه لغزاند.

-: "خب این از زمان. حالا مکانو چکار کنم؟ فکر کنم باید روی این نقشه مکانو تعیین کنم. خب این هم از این. پس بزن بریم".

کم کم سر و صدای دستگاه زیادتر شد. اول صدای "بیب بیب" بود. بعد صدائی شبیه روشن کردن "فَن". بعد همه چیز محو شد.

                                                                                  **********************************************************************

صدای بلند موسیقی سنتی از بلندگو ها پخش میشد. "سعید" فرصت چندانی نداشت. چشمش را روی ردیف های جلو و بین لباسهای متحدالشکل چرخاند. ناگهان "جمشید" را دید که از جایش بلند شد و به یک ردیف جلوتر رفت. باید عجله میکرد. قدمی به جلو برداشت. سرش گیج میرفت و دهانش خشک شده بود. چند ثانیه بعد پشت سر "خودش" ایستاده بود. ناگهان درد شدیدی در بدنش احساس کرد. پوست بدنش درحال محو شدن بود! اول ماهیچه ها را دید و چند لحظه بعد استخوانها را. دیگر فرصتی نبود. یا حالا یا هیچوقت. دستش را روی شانه "خودش" گذاشت و با بلندترین صدائی که میتوانست در گوش "خودش" فریاد کشید: "با "جمشید" برو".

                                                                                  *******************************************************************

وقتی "سعید" چشمانش را باز کرد هنوز تمام بدنش درد میکرد. چراغها روشن بودند و "همایون" با یک کپسول آتش نشانی در دست بالای سرش ایستاده بود و با فریاد میگفت: "خوبی؟ چکار کردی لعنتی؟ مگه من بهت نگفتم بهش دست نزن؟ حالا کجا رفتی؟ چی شد"؟ "سعید" سرش را بالا آورد.همه جای دستگاه به رنگ سفید درآمده بود و دود سیاهی از بالای آن بلند شده بود. بعد سرش را به سمت "همایون" چرخاند و آرام گفت: "شرمنده. فکر کنم باید به همین سبک زندگی ادامه بدیم. دیگه نمیشه کاری کرد".